Ο κόλπος, η λογική και η δύναμη του εφικτού

“Θεέ μου, χάρισέ μου την ηρεμία να δεχθώ τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, το θάρρος να αλλάξω τα πράγματα που μπορώ, και την σοφία να γνωρίζω την διαφορά”.

Ενα συνέδριο-μαϊμού

Η καυτή διαμάχη για το συνέδριο που θα έδινε τάχα απαντήσεις στα ζητήματα της γονιμότητας και της υπογεννητικότητας έγινε αφορμή να καταδειχθεί για ακόμα μια φορά η επιφανειακή προσέγγιση-κοινώς πασάλειμμα- της πατριωτικής μεριάς. Κανένα συνέδριο δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στο δημογραφικό ζήτημα το οποίο, μαθήτρια ούσα το έβαζαν οι καθηγητές ως θέμα εκθέσεως στο Γυμνάσιο. Από τότε έχουν περάσει τρεις δεκαετίες, κι αυτό και μόνο δείχνει την υποκρισία των πολιτικών ανδρών και γυναικών Δεξιάς κι Αριστεράς και την προφανή πρόθεσή τους να επιτείνουν το πρόβλημα ως τον σημερινό μαζικό εποικισμό τον οποίο μάλιστα προβάλλουν ως λύση.

Εν προκειμένω, οι μεν κυβερνητικοί επιχείρησαν να ψαρέψουν στα θολά νερά του παραζαλισμένου “πατριωτικού χώρου” και της πλαδαρής “εθνικόφρονος βάσεως”, οι δε ανθέλληνες όλων των παρατάξεων βρήκαν την ευκαιρία να φιμώσουν κι αυτή την άσφαιρη πρωτοβουλία. Γιατί αυτά λένε οι σχολές όπου έχουν θητεύσει οι “προοδευτικοί” Αριστεράς και Δεξιάς, είτε βρίσκονται στον Περισσό είτε στο Τζορτζτάουν: Δεν αφήνουμε καμία κουβέντα να πέσει κάτω, καμία ευκαιρία ανεκμετάλλευτη, ακόμα κι αν (ή μήπως ιδίως αν) έχει να κάνει με τον κόλπο των γυναικών.

Οι “πατριώτες” που τάχα λυσσομανούν για το δημογραφικό και αντιμάχονται την “Μεγάλη Αντικατάσταση των Πληθυσμών”, θα περίμενε κανείς αναλόγως ηλικίας να έχουν σπείρει από ένα-δυο παιδιά τουλάχιστον ο καθένας, αν δεν είναι πολύτεκνοι. Είτε ως φυλετιστής Ελληνας είτε ως Μπουόν Κριστιάνο, αυτό λέει το καθήκον σου. Όχι, όμως. Γιατί, ποια είναι αυτή που πάει να γκαστρωθεί (μοναχή της, υποθέτουμε) και να σε τυλίξει εσένα το αχτύπητο κελεπούρι; Και γιατί να φορτωθεί το παραφουσκωμένο σιλικόνες εργαλείο βιοπορισμού σου καμιά δεκαριά κιλά σε κάθε εγκυμοσύνη; Οπως είπε η συχωρεμένη Μαρία Λεζίνσκα, η ζωή της γυναίκας είναι “πάντα να πλαγιάζει, πάντα να χοντραίνει και πάντα να γεννά”. Η Λεζίνσκα, κόρη του βασιλιά της Πολωνίας και βασίλισσα της Γαλλίας γέννησε 10 παιδιά. Ποια ήταν μπροστά στην Τάνια από το Αιγάλεω και τον Ακη από την Καλλιθέα που περιμένουν πώς και τι να ανοίξουν οι πλατφόρμες για να ξελιγωθούν στα κοκτέλια στην Μύκονο ή έστω στα Σεπόλια; Αλλα λες, και άλλα κάνεις.

Η ανάγκη για λογική σκέψη

Οπως λέει η προσευχή των ΑΑ την οποίαν παραθέσαμε στην αρχή, αν είναι να αλλάξουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, χρειάζεται να έχουμε επίγνωση του τι αλλάζει και τι όχι. Αρέσει-δεν αρέσει, εγκρίνουμε-δεν εγκρίνουμε τις πολιτικές των διεθνών διευθυντηρίων και των πολιτικών μαριονετών τους, η Ελλάδα χάνεται, η Ευρώπη χάνεται, κι οι “πατριώτες” βγάζουν περιπαθείς Φιλιππικούς για την αναγκαιότητα της σωτηρίας του Εθνους -αν μπουν στην Βουλή, φυσικά, γιατί πιο πριν κωλύονται-, και το τι χρώμα ψαθάκι φορούσε ο τάδε ή ο δείνα διανοητής που δεν θα κάθονταν ούτε σαν σκόνη στο μποτάκι του στους αθηναϊκούς χωματόδρομους του 19ου αιώνα.

Δεν υπάρχει λοιπον λύση στην εποχή της αντιστροφής των πάντων, εδώ όπου διαστροφή δεν είναι να σκοτώνεις όσα παιδιά ξεφεύγουν από τα 42 διαφορετικά “μέτρα προστασίας” που έχεις πάρει, αλλά το πλέον φυσιολογικό: να ερωτεύεσαι και να γεννάς; Φυσικά και υπάρχει και μπορεί να την δώσει μόνο ο Παντοδύναμος με όχημα κάποιους ανθρώπους Του. Οι μεγάλοι σταυροί και τα κεριά, οι ξαφνικές ευσέβειες, οι κουβέντες πεταμένες σαν φλούδια από πασατέμπο, και οι αρμουμπολογίες των εφήμερων ανθρώπων εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και ευρέθηκαν λειψές.

Η δύναμη του εφικτού

Συχνά το χιμαιρικό έγινε πρόσχημα για να αποφύγει ο οκνηρός “πατριώτης” να καταπιαστεί με τα πρακτικά και να δώσει λύσεις εκεί όπου θα μπορούσε. Δείχνοντας με το δάχτυλο το μέλλον, στέρησε από το Έθνος το Παρόν. Κατηγορώντας για συμβιβασμό όσους κυνήγησαν το εφικτό, σπουδές, εργασία, οικογένεια, απέφυγαν να κοπιάσουν για το παράδειγμα που χρειάζεται ένας λαός για να ακολουθήσει την ηγεσία του. Και τώρα, τι; Στις εσχατιές του Φυσικού κόσμου απέναντι στον κόσμο των ψευδαισθήσεων, είναι ανάγκη να στραφούμε στο απαραίτητο δίπολο: Πίστη στην Φυσική Τάξη Πραγμάτων και στην θεϊκή προέλευση της Ζωής, και λογική που θα ξεχωρίζει τι μπορεί να αλλάξει και τι όχι. Η ισορροπία ανάμεσα στην αποδοχή των πραγμάτων και στην επιθυμία για αλλαγή είναι, εξ άλλου, καθοριστική για την ψυχική και πνευματική μας υγεία. Αλλά όχι μόνο για αυτό. Η αντίληψη και η αποδοχή της πραγματικότητας είναι προϋπόθεση κάθε προσπάθειας για βελτίωση.

Στον σημερινό παγκόσμιο ιστό των εντολοδόχων κυβερνητών, δεν μπορεί να αδειάσει ούτε η ΄Ελλάδα ούτε η Ευρωπη απο τους επήλυδες ειδικά τους δεύτερης και τρίτης γενιάς. Μπορεί όμως να αποκατασταθεί η αγάπη του τόπου και η συμπόνοια του Ελληνα για τον Ελληνα, που πλήγησαν συστηματικά μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και την με κάθε αφορμή καλλιεργούμενη διχόνοια μεταξύ των Ελλήνων.

Η ενεργητική αγάπη της Πατρίδας

Στους πρώτους εννέα στίχους της Οδύσσειας χαράζεται με δυο λέξεις, η απερίγραπτη, η βαθιά αγάπη των Ελλήνων για την γη τους. Καμιά άλλη γλώσσα δεν μπορεί να εκφράσει την αγάπη του Ελληνα για το σπίτι του, την πατρίδα του, το βιος του. Το “νόστιμον ήμαρ” στο α9 της Οδύσειας μας θυμίζει πως το σπίτι του, δεν είναι για τον Ελληνα ένας προορισμός με λήζινγκ. Είναι “το πατρικό” του. Είναι ο φυσικός και μαζί πνευματικός χώρος όπου ζουν οι αναμνήσεις του, φυλάγονται οι ιστορίες των γονιών του, ξανανθίζουν οι μυρωδιές των γιασεμιών, κι αναπαράγονται οι γεύσεις από την χύτρα της μάνας πάνω στην φωτιά.

Αν λοιπόν θέλουμε να αλλάξουμε την Πατρίδα, πρέπει χώρια από το μίσος για ό,τι μας μισεί, να δείξουμε αγάπη για ό,τι πραγματικά, δηλαδή με πράξεις, αγαπάμε. “Ούτοι έφυν συνέχθειν, αλλά συμφιλείν”. Δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν’ αγαπώ, διδάσκει η εμβληματικότερη επαναστατική παραδοσιοκρατική φωνή της αρχαιότητας, η Αντιγόνη. Νωρίτερα, ο Έρως, κατά τον Παρμενίδη, είναι ο πρώτος θεός, και κατά τον Ησίοδο αυτός που συνέχει τον κόσμο. Απέναντι σε ό,τι επειχειρεί να διαλύσει αυτά που αγαπάμε, μπορούμε να σταθούμε μονάχα με την συνοχή.

Βέβαια, η αγάπη της γης και των ανθρώπων θέλει αμφισβήτηση όσων ο σύγχρονος κόσμος προωθεί προκειμένου να φθάσει ο κάθε σκώληκας στην κορυφή “έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά του”. Το ψέμμα και η απάτη αποτελούν ανέκαθεν εργαλεία των αρχιτεκτόνων που κατά καιρούς επεχείρησαν τις Μεγάλες Επανεκκινήσεις της ανθρωπότητας, στην Γαλλική, στην Βιομηχανική και στην Μπολσεβίκικη Επανάσταση, στον Μάη του ’68 και στην πτώση του τείχους του Βερολίνου. Κι αν θελήσουμε να μιλήσουμε για την θρησκεία, η εξαπάτηση έβγαλε τον άνθρωπο από τον Παράδεισο, σταύρωσε τον Γιο του Θεού και επέφερε την καταστροφή της γενιάς του Λυκάωνα. Γιατί λοιπόν να μας κάνει εντύπωση το τωρινό ψεύδος κι η απάτη που έλαχε στην γενιά μας;

Οπως επιτυχώς περιγράφει το σκίτσο που συνοδεύει τούτο το κείμενο, η μπουγάδα που στεγνώνει στον αέρα και στον ήλιο είναι αποτέλεσμα της τελευταίας τεχνολογίας, συνδυασμού ηλιακής και αιολικής ενέργειας. Ψεύδη δήθεν αθώα και αβλαβή, οφθαλμοφανής εξαπάτηση των αφελών που αγοράζουν προοδευτισμό. Εμείς οι Έλληνες, ό,τι χρειαζόμαστε το έχουμε, όσο έχουμε δικά μας το αίμα και το χώμα μας.

Εμπρός στους ισχυρούς του κόσμου που σαν καπνός θα χαθούν μπροστά στο υπέρτερο θέλημα του Δημιουργού, ας ξαναθυμηθούμε την Σοφόκλειο στιχομυθία Κρέοντα-Αντιγόνης:

KΡΕΩΝ: Εσύ μόνη από όλους εδώ

τους Θηβαίους το βλέπεις αυτό;

ΑΝΤΙΓΟΝΗ: Το βλέπουν και αυτοί.

Μπροστά σου όμως

κλείνουν το στόμα τους.

ΚΡΕΩΝ: Εσύ δεν ντρέπεσαι

να σκέφτεσαι

διαφορετικά από αυτούς εδώ;

ΑΝΤΙΓΟΝΗ: Δεν είναι ντροπή

να σέβεσαι τους αδερφούς σου.

ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ

Πασχάλιο μήνυμα του Πρίγκιπα της Ουαλίας για τους Ορθοδόξους

Οι δεσμοί του Πρίγκιπα της Ουαλίας, Καρόλου, με την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα με το Αγιον Ορος, έχουν επιβεβαιωθεί συχνά και έχουν προκαλέσει πολλές συζητήσεις, καθώς ο μελλοντικός βασιλιάς θα είναι, όπως η μητέρα του και κάθε βρετανός μονάρχης, επικεφαλής της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Οι δεσμοί αυτοί είναι, εικάζεται, ένας σοβαρός λόγος για τον οποίον ο Πρίγκιπας δεν πρόκειται να διαδεχθεί την μητέρα του υπό τις παρούσες συνθήκες.

Στις 2 Μαϊου 2021 ο Πρίγκιπας Διάδοχος του Βρετανικού θρόνου απηύθυνε στους Ορθοδόξους το ακόλουθο πασχάλιο μήνυμα:

“Καθώς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί σε όλο τον κόσμο ετοιμάζονται να εορτάσουν τον Πάσχα, ήθελα ιδιαίτερα να στείλω τις καλύτερες σκέψεις μου, και τη διαβεβαίωση των προσευχών μου, σε εσάς, τους επισκόπους, τους κληρικούς, τους μοναχούς και όλους τους ανθρώπους, ειδικά σε αυτήν την τόσο δύσκολη και προκλητική χρονιά εν μέσω της ολέθριας πανδημίας Covid. Περισσότερο από οτιδήποτε και πάνω απ’ όλα, ήθελα να διαβεβαιώσω όλους τους Χριστιανούς που ζουν σε εκείνα τα μέρη όπου υφίστανται διωγμούς ή διακρίσεις, και όπου μαρτυρούν την πίστη τους στις πιο δύσκολες συνθήκες, ότι δεν έχουν ξεχαστεί και τους θυμόμαστε στις καρδιές μας.

Έχω ακούσει από πρώτο χέρι τις αμέτρητες μεγάλες δυσκολίες που έχουν υποστεί τόσοι πολλοί, και τους πολυάριθμους τρόπους με τους οποίους επηρεάστηκαν οι ζωές και τα προς το ζην τους. Ενώ το Πάσχα είναι μια εποχή που οι Χριστιανοί συγκεντρώνονται για να μαρτυρήσουν τον Αναστημένο Κύριό μας και τη νίκη της Ανάστασής Του, γνωρίζω ότι πολλοί από εσάς εξακολουθείτε να αντιμετωπίζετε αυξημένες πιέσεις από τον πρόσθετο αντίκτυπο της πανδημίας στην κοινοτική ζωή και ευημερία.

Και όμως, σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, ενθυμούμαστε πώς το Πάσχα είναι μια εποχή ελπίδας – πώς το φως και η πίστη πάντοτε, ακόμη και όταν βρισκόμαστε στα βάθη της απελπισίας μας, θα ξεπερνά το σκοτάδι. Καθ ‘όλη τη διάρκεια του περασμένου έτους, και μάλιστα τις τελευταίες εβδομάδες, έχω αντλήσει τόση έμπνευση και θαυμασμό από το θάρρος και τη συμπόνια σας και ένιωσα μεγάλη ανακούφιση και γαλήνη με την πλήρη γνώση ότι αυτές οι σκοτεινές στιγμές θα περάσουν και θα επιστρέψει νέα ζωή.

Ας ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον με τα λόγια του Χριστού: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν. μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω» (Κατά Ιωάννην, 14.27).

(πηγή)

ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ

Θαρσείτε

“Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε˙ αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον” (Ιωάν. ις, 33)

“Μπορεί να μην αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά ο κόσμος δεν θα μας αλλάξει”. -Ζαν Μαμπίρ

Με τι ταραχή περνά ο λαός μας και φέτος τις μέρες τις αναστάσιμες! Πόσο, στην αρχή με μικρές ξυραφιές και πλέον με τσεκούρια κόβουν την χαρά των ανθρώπων, την συναναστροφή, την μυστηριακή θρησκευτική συναύρεση, το κοινό Ποτήριο. Η θλίψη είναι μέρος της ανθρώπινης ζωής, από τότε που απέκτησε συναίσθηση της διαφοράς του καλού από το κακό, κι άφησε πίσω του τον ανέμελο παράδεισο της μακάριας άγνοιας.

Αυτό που αλλάζει στις μέρες αυτές τις θλιβερές, είναι πως δεν είναι οι λίγοι που αποκόβονται από την Ρίζα, όπως συνέβαινε παλιότερα, μα πως επιχειείται βίαια να αποκοπούν οι πολλοί. Δεν είναι οι ασθενείς που εξορίζονται στην Σπιναλόγκα, αλλά οι υγιείς που συμπεριφέρονται ως ασθενείς, σωματοποιώντας την ψυχική υποβολή.

Λίγα χρόνια πριν και α;πό την αρχή της, η κοινωνία, στηριγμένη στον κορμό της κοινής θρησκευτικής ταυτότητας, και αντλώντας από την ρίζα της κοινής εθνικής καταγωγής, είχε την διάκριση να ονοματίσει το ξένο σώμα πριν αναπτυχθεί τόσο ώστε να την απειλήσει. Η συναίσθηση πως η μοίρα του συνόλου είναι κοινή, ενίσχυε την αλληλεγγύη. Η τωρινή θλίψη ταράζει τις ψυχές όσων έχουν χάσει την επικοινωνία με την ρίζα και κρέμονται από τον κορμό μαραμένοι.

Πώς λοιπόν να νικήσουμε τον κόσμο; Η άρνηση του κόσμου είναι η υπέρτατη ύβρις προς Τον Δημιουργό του. Οι μοναχοί που απαρνούνται τα εγκόσμια, αναπλάθουν τον πρωτόπλαστο κόσμο. Οι κήποι και οι κρήνες που σε υποδέχονται στο μοναστήρι, τα αμπέλια, τα ζώα, οι ύμνοι, η κοινή τράπεζα, είναι η υπενθύμιση πως αυτή είναι η Δημιουργία που σου κληρονομήθηκε, μέσα στην οποία θα αξιοποιήσεις τα τάλαντα με τα οποία σε προίκισε ο Δημιουργός σου. Κοίτα, τώρα, ποιο σου δώθηκε να αναπαράξεις και με τι το αντικατέστησες. Την τάξη με χάος, την ομορφιά με ασχήμια, την χαρά με θλίψη. Θλίψη, λοιπόν, θερίζεις.

Ο Κακός, ο δάσκαλος του ψεύδους και του μίσους, εύκολα σε πείθει πως όλα είναι χαμένα. Πως τίποτε δεν γίνεται. Παντού μαυρίλα. Ακόμα και άνθρωποι του Θεού πλανώνται και νομίζουν πως κατέχουν την αλήθεια, σπείροντας τον σπόρο της απελπισίας, αυτό δηλαδή που θέλει ο Κακός για να στεριώσει την εξουσία του, και κηρύσσουν πως η απάθεια για τα κοινά και το εγωιστικό κλείσιμο στην επιδίωξη της σωτηρίας σου είναι η λύση. Αν ο καθένας αγίαζε, βέβαια θα ζούσαμε σε κόσμο αγίων. Μα αυτή η ψευδαίσθηση αγιότητας είναι απάτη του Κακού.

Γράφει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος:

“Σε κάθε εποχή, κράζει στους δικούς Του ο Κύριος- μη φοβήσθε! Καθώς στους μαθητές κατά την ώρα της καταιγίδας, έτσι και σε κάθε βαπτισμένη ψυχή και σε κάθε δοκιμαζόμενο άνθρωπο κράζει: μη φοβήσαι! Όταν οι πιστοί δειλιάσουν από τη δύναμη των ανθρώπων, Εκείνος πάλι, όπως άλλοτε στους Αποστόλους, εμφανίζεται και λέει: μην τους φοβήσθε! «Μη φοβηθείτε από των αποκτενόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Μτ. 10, 28).

Όταν οι πιστοί λυγίσουν από το φόβο μπροστά στα φοβερά φαινόμενα της δυνάμεως του Θεού του Σινά, τότε Εκείνος, ο Ανίκητος Στρατηγός, αντιλαμβάνεται του στρατού Του και τον ενθαρρύνει: «εγέρθητε και μη φοβήσθε!» (Μτ. 17, 6). Όταν ενσκήψουν όλες οι προφητευμένες φρικαλεότητες στον άθεο αυτό κόσμο και η γη θα συνταράσσεται από τους πολέμους, προβλέποντάς τα όλα Εκείνος, ενθαρρύνει τους στρατιώτες Του λέγοντας ΟΡΑΤΕ ΜΗ ΘΡΟΕΙΣΘΕ! (Μτ. 24,6)

Και όταν ο κόσμος όλος εξεγερθεί εναντίον της Εκκλησίας Του, Εκείνος λέει «αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο » (Ιω 16,33)

Λίγες ημέρες πριν από την Λαμπρή, η ανάσταση του Λαζάρου, του καρδιακού φίλου του γλυκύ Χριστού, του διαλεχτού θεανθρώπου, του θεού δημιουργού της τάξεως μέσα στο χάος των εκατόγχειρων τεράτων, Jesus / Zeus, χτυπά τα κουδούνια των βοσκών και τους καλεί στα ψηλά βουνά της ελευθερίας, εκεί όπου πάππου προς πάππον νικάται το χάος του πεδινού ισοπεδωμένου υποχωρούντος κόσμου.

Αν είναι με το θέλημα και με τον ορισμό σας,
Λαζάρου την Ανάσταση να πω στ’ αρχοντικό σας.
Εβγάτε παρακαλούμε, για να σας διηγηθούμε,
για να μάθετε τί εγένη, σήμερα στην Παλαιστίνη.
Σήμερον έρχεται ο Χριστός, ο επουράνιος Θεός.
Εν τη πόλει Βηθανία, Μάρθα κλαίει και Μαρία.
Λάζαρον τον αδερφό τους τον γλυκύ και καρδιακό τους,
τρεις ημέρες τον θρηνούσαν και τον μοιρολογούσαν.
Την ημέρα την τετάρτη, κίνησε ο Χριστός για να ‘ρθει.
Και εβγήκε κι η Μαρία έξω από τη Βηθανία.
Και εμπρός του γόνυ κλεί, και τους πόδες του φιλεί.
-Αν εδώ ήσουν Χριστέ μου, δεν θ᾿ απέθνησκε ο αδερφός μου.
Μα κι εγώ τώρα πιστεύω, και καλότατα εξεύρω,
ότι δύνασ᾿ αν θελήσεις και νεκρούς να αναστήσεις.
–Λέγε, πίστευε, Μαρία άγωμεν εις τα μνημεία.
Κείνοι παρευθύς επήγαν και τον τάφο του εδείξαν.
Τον τάφο να μου δείξετε και ‘γώ θε να πηγαίνω.
Τραπέζι να ετοιμάσετε, και ‘γώ τον ανασταίνω.
Επήγαν και του έδειξαν τον τάφο του Λαζάρου.
Τους είπε και εκύλισαν τον λίθο, πούχε απάνου.
Τότε κι ο Χριστός δακρύζει και τον Άδη φοβερίζει:
–Άδη, Τάρταρε και Χάρο. Λάζαρον θα σε τον πάρω.
Δεύρο έξω Λάζαρέ μου, φίλε και αγαπητέ μου.
Παρευθύς από τον Άδη, ως εξαίσιο σημάδι, Λάζαρος απενεκρώθη, ανεστήθη και σηκώθη.
Λάζαρος σαβανωμένος και με το κηρί ζωσμένος.
Εκεί Μάρθα και Μαρία, εκεί κι όλη η Βηθανία.
Μαθητές και Αποστόλοι τότε ευρεθήκαν όλοι,
δόξα τω Θεό φωνάζουν, και το Λάζαρο εξετάζουν.

“Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται, αλλά πορεύομαι ίνα εξυπνήσω αυτόν” (Ιωάννης 11:11).

ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ

Η Ημέρα της Γης

Ημέρα της Γης. Υπενθύμιση πως είμαστε περαστικοί από αυτό το προνομιακό κατάφυτο, γεμάτο νερό και ζωή θέρετρο του γυμνού γαλαξία και πως οι επόμενοι πρέπει να το βρουν τουλάχιστον όπως το βρήκαμε.

Καμπανάκι πως αυτός εδώ δεν είναι τόπος εξορίας και λύπης, αν αγαπάμε τον τόπο που μας δόθηκε, και τους ανθρώπους με τους οποίους τον μοιραζόμαστε.

Η αγάπη της Γης, της θηλυκής μήτρας του κόσμου, αυτής που φέρνει από τα βάθη της όλα τα ξόμπλια, τα στολίδια και τις ομορφιές που είναι γύρω μας, είναι η φωτογραφία της ταυτότητάς μας. Το σερνικό πάθος του «κατακυριεύσατε την γην» είναι αυτό που καρφώνει σιδερένιους ουρανοξύστες, τσιμεντένιες κολώνες και ανεμογεννήτριες, ζητώντας να της αρπάξει την ουσία της, κατακτητικά, βίαια, σαν μετροπόντικας που εκτρωματικά κομματιάζει τα σπλάχνα της, για τον εγωισμό και το κέρδος.

Η γη των μανάδων, έγινε γη των πατέρων. Μα μετά από λίγες χιλιάδες χρόνια,  οι πατέρες έπαψαν να την προστατεύουν και να την υπερασπίζονται, κι ετοιμάζονται να εποικίσουν τον γενέθλιο Άρη.

Κι όμως, η αγάπη της γης είναι φυσικό προνόμιο όλων των λαών της γης. Είναι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει κάθε άνθρωπο με την γη του, καθώς αιωρείται ανάμεσα στον Πατέρα Ουρανό, στον συμπαντικό προορισμό του, και την Μητέρα Γη, την υλική του έκφανση.

Η φιλοπατρία, η αγάπη της γης των πατέρων, επιζεί ακόμη στους λαούς που έχουν κρατηθεί συνδεδεμένοι με τις ρίζες τους, με το κεφάλι στα σύννεφα και τα πόδια στο χώμα. Στους ανθρώπους που δεν αφέθηκαν να τους καταπιεί η δίνη της ερήμου, χαμένοι χωρίς δρόμο, χωρίς προορισμό, χωρίς σωματικό και πνευματικό ύδωρ.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι μυρμηγκιάζουν ομοιόμορφοι και, πλέον, κυριολεκτικά απρόσωπα, στους δρόμους των μητροπόλεων της Κάλι Γιούγκα, από την Κίνα ως το Ρίο, αριθμοί σε στατιστικές «ειδικών» που δεν δίνουν δεκάρα για το κατ’ εικόνα και το καθ’ ομοίωση του ανθρώπινου προσώπου.

Υπάρχουν όμως και λαοί που επιμένουν να διατηρούν την ιδιοπροσωπία τους. Να τιμούν τους προγόνους τους, τους ήρωες και τους θεούς τους, τις δοξασίες και τις παραδόσεις τους. Είναι αυτοί που το υπερφίαλο κύμα του «κατακυριεύσατε την γη» λύγισε, αλλά δεν έσπασε.

Στις 8 Νοεμβρίου του 2020, ο David Choquehuanca Céspedes, 39^ος Αντιπρόεδρος της Βολιβίας, απευθύνθηκε στο Βολιβιανό κοινοβούλιο στην πρωτεύουσα Λα Παζ, με αφορμή την εκλογή της νέας κυβερνήσεως στις εκλογές της 18^ης Οκτωβρίου 2020.

Ο Αντιπρόεδρος και πρώην υπουργός εξωτερικών, γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό κοντά στην λίμνη Τιτικάκα το 1961. Σπούδασε Ιστορία και Ανθρωπολογία και έλαβε μεταπτυχιακό στα Δικαιώματα των Ιθαγενών Λαών.

Ακολουθεί η ομιλία του.

«Με την άδεια των θεών μας, των μεγαλύτερων αδερφών μας και της Παχαμάμας μας, των προγόνων μας, των αχαχίλων μας, με την άδεια του Πατούτζου μας, του ουράνιου τόξου μας, του ιερού φύλλου μας.

Με την άδεια των λαών μας, με την άδεια όλων όσοι είναι παρόντες και δεν είναι παρόντες σε αυτήν την αίθουσα.

Σήμερα, σε λίγα λεπτά, θέλω να μοιραστoύμε τις σκέψεις μας.

Είναι υποχρέωσή μας να τα βρούμε, είναι υποχρέωσή μας να συνομιλούμε, είναι προϋπόθεση του να ζούμε καλά.

Ως άνθρωποι αρχαίων πολιτισμών, του πολιτισμού της ζωής, εμμένουμε στις ρίζες μας που εκτείνονται από την αυγή των απομακρυσμένων εποχών.

Εμείς τα παιδιά έχουμε κληρονομήσει έναν αρχαίο πολιτισμό ο οποίος καταλαβαίνει ότι όλα είναι αλληλένδετα, ότι τίποτα δεν χωρίζεται και τίποτα δεν είναι εκτός. Γι’ αυτό, μας λένε ότι πρέπει να προχωρήσουμε μαζί. Και η ευημερία όλων είναι η ευημερία του εαυτού μας, ότι η βοήθεια στον άλλο είναι ένας λόγος για να μεγαλώνουμε και να είμαστε ευτυχισμένοι, ότι το να δώσουμε κάτι προς όφελος του άλλου μας κάνει να νιώθουμε ενισχυμένοι, ότι η ένωση και η αναγνώριση του εαυτού μας σε όλα, είναι το μονοπάτι του χθες, του σήμερα και του αύριο και πάντα, αυτού από το οποίο δεν έχουμε απομακρυνθεί ποτέ.

Οι κώδικες των αρχαίων πολιτισμών είναι η ουσία της ζωής μας. Δεν είναι μόνο η οργάνωση της κοινωνίας των ανθρώπων, είναι το σύστημα οργάνωσης της ζωής όλων των όντων, ό, τι υπάρχει, όλων όσων ρέουν με ισορροπία στον πλανήτη μας στην Μητέρα Γη.

Μέσα στους αιώνες, οι πολιτιστικοί κανόνες έσπασαν και πολλοί εξοντώθηκαν. Η αυθεντική σκέψη υποβλήθηκε συστηματικά στην αποικιακή σκέψη.

Αλλά δεν μπόρεσαν να μας απενεργοποιήσουν. ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ. Είμαστε δυνατοί. Είμαστε σαν την πέτρα, είμαστε η φωτιά που δεν σβήστηκε ποτέ. Είμαστε Jaguar. Είμαστε Comanche. Είμαστε οι Μάγια. Είμαστε Γκουαράνι. Είμαστε οι Mapuche, Mojeño. Είμαστε οι Αϊμάρα. Είμαστε οι Quechua και όλοι οι λαοί της κουλτούρας της ζωής που ξυπνούν την ισότητα, την εξέγερση με σοφία.

Σήμερα η Βολιβία και ο κόσμος βιώνουν μια μετάβαση που επαναλαμβάνεται κάθε 2.000 χρόνια. Μέσα στο πλαίσιο της κυκλικότητας του χρόνου, πηγαίνουμε από τον μη-χρόνο στον χρόνο, δημιουργώντας την νέα αυγή στην ιστορία μας.

Ένας νέος ήλιος και μια νέα έκφραση στη γλώσσα της ζωής όπου η ενσυναίσθηση για τον άλλο ή το συλλογικό καλό αντικαθιστά τον εγωιστικό ατομικισμό.

Όταν οι Βολιβιανοί βλέπουμε ο ένας τον άλλο ως ίδιο,  γνωρίζουμε ότι όταν είμαστε ενωμένοι, αξίζουμε περισσότερο. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που είμαστε ξανά στο Jiwasa, στο «δεν είμαι εγώ, είμαστε εμείς».

 Το Jiwasa είναι ο θάνατος του ανθρωποκεντρισμού και του θεοκεντρισμού.

Κανένα άτομο δεν έχει ιδιοκτήτη. Κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να αισθάνεται ιδιοκτήτης κανενός.

Στη Βολιβία το 2006, ξεκινήσαμε τη σκληρή δουλειά για να συνδέσουμε τις ατομικές και συλλογικές ρίζες μας, να επιστρέψουμε στο να είμαστε ο εαυτός μας, να επιστρέψουμε στο κέντρο μας, στην ισορροπία από την οποία προκύπτει η σοφία των πιο σημαντικών πολιτισμών του πλανήτη μας.

Βρισκόμαστε σε πλήρη διαδικασία ανάκτησης των γνώσεών μας – των κωδίκων του πολιτισμού της ζωής, των πολιτιστικών κανόνων μιας κοινωνίας που ζούσε σε στενή σχέση με τον κόσμο, με την φύση και με την ατομική και συλλογική ζωή. Βρισκόμαστε σε πλήρη διαδικασία κατασκευής του suma kamaña από το suma akalle μας, το να εγγυηθούμε το ατομικό αγαθό και το συλλογικό ή κοινοτικό αγαθό.

Βρισκόμαστε σε καιρούς ανάκτησης της ταυτότητάς μας, των πολιτιστικών μας ριζών. Έχουμε πολιτιστικές ρίζες. Έχουμε φιλοσοφία, ιστορία. Έχουμε τα πάντα, είμαστε άνθρωποι και έχουμε δικαιώματα.

Ένας από τους ακλόνητους κανόνες του πολιτισμού μας είναι η κληρονομική σοφία. Η εγγύηση της ισορροπίας σε όλο το χρόνο και το χώρο είναι να γνωρίζει κανείς πώς να διαχειρίζεται όλες τις συμπληρωματικές ενέργειες, την κοσμική ενέργεια που προέρχεται από τον ουρανό και την ενέργεια που αναδύεται κάτω από την επιφάνεια της γης.

Αυτές οι δύο τελλουρικές κοσμικές δυνάμεις αλληλοεπιδρούν, δημιουργώντας αυτό που αποκαλούμε ζωή ως ορατή (Pachamama) και πνευματική (Pachakama) ολότητα.

Κατανοώντας τη ζωή από την άποψη της ενέργειας (της δύναμης της ζωής), έχουμε τη δυνατότητα να τροποποιήσουμε την ιστορία, την ύλη και τη ζωή μας ως σύγκλιση της δύναμης chacha-warmi [άντρας-γυναίκας], όταν αναφερόμαστε στη συμπληρωματικότητα των αντιθέτων.

Ιστορικά, η επανάσταση νοείται ως πολιτική πράξη για την αλλαγή της κοινωνικής δομής και ως εκ τούτου για τη μεταμόρφωση της ζωής του ατόμου. Καμία από τις επαναστάσεις δεν κατάφερε να τροποποιήσει τη διατήρηση της εξουσίας προκειμένου να διατηρήσει τον έλεγχο του λαού.

Δεν κατέστη δυνατό να αλλάξει η φύση της εξουσίας, αλλά η εξουσία κατάφερε να διαστρεβλώσει το μυαλό των πολιτικών. Η εξουσία μπορεί να καταστρέψει και είναι πολύ δύσκολο να τροποποιηθεί η δύναμη της εξουσίας και οι θεσμοί της, αλλά είναι μια πρόκληση που θα αναλάβουμε μέσα από τη σοφία των λαών μας. Η επανάστασή μας είναι η επανάσταση των ιδεών. Είναι η επανάσταση της ισορροπίας, επειδή είμαστε πεπεισμένοι ότι για να μετασχηματίσουμε την κοινωνία, την κυβέρνηση, τη γραφειοκρατία, τους νόμους και το πολιτικό σύστημα, πρέπει να αλλάξουμε ως άτομα.

Πρόκειται να καλλιεργήσουμε αντιτιθέμενες συμπτώσεις για να βρούμε λύσεις μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς, μεταξύ της εξέγερσης των νέων και της σοφίας των παππούδων, μεταξύ των ορίων της επιστήμης και της αμετάβλητης φύσης, μεταξύ δημιουργικών μειονοτήτων και παραδοσιακών πλειοψηφιών, μεταξύ των ασθενών και των υγιών, μεταξύ των ηγεμόνων και των ηγεμονευομένων, μεταξύ της λατρείας της ηγεσίας και του δώρου της υπηρεσίας των άλλων.

Η αλήθεια μας είναι πολύ απλή – ο κόνδορας φεύγει μόνο όταν η δεξιά πτέρυγα του βρίσκεται σε τέλεια ισορροπία με την αριστερή πτέρυγα. Το καθήκον του εαυτού μας ως ισορροπημένων ατόμων διακόπηκε βίαια πριν από αιώνες. Δεν το έχουμε τελειώσει και η εποχή της ayllu, της κοινότητας, είναι ήδη μαζί μας.

Απαιτεί να είμαστε ελεύθεροι και ισορροπημένοι άνθρωποι για να οικοδομήσουμε αρμονικές σχέσεις με τους άλλους και με το περιβάλλον μας, είναι επείγον να είμαστε σε θέση να διατηρήσουμε την ισορροπία για τον εαυτό μας και για την κοινότητα.

Βρισκόμαστε στην εποχή των αδελφών των Apanaka Pachakuti, αδελφών της αλλαγής, όπου ο αγώνας μας δεν είναι μόνο για μας, αλλά και για αυτούς και όχι εναντίον τους. Ζητάμε την εντολή. Δεν επιδιώκουμε αντιπαράθεση. Επιδιώκουμε ειρήνη. Δεν είμαστε από την κουλτούρα του πολέμου ή της κυριαρχίας. Ο αγώνας μας είναι ενάντια σε κάθε είδους υποταγή και ενάντια στη μοναδική αποικιακή, πατριαρχική σκέψη, από όπου κι αν έρχεται.

Η ιδέα της συνάντησης μεταξύ πνεύματος και ύλης, ουρανού και γης, Pachamama και Pachakama, μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε ότι μια νέα γυναίκα και ένας νέος άντρας θα είναι σε θέση να θεραπεύσουν την ανθρωπότητα, τον πλανήτη και την όμορφη ζωή που είναι μέσα του, και να επιστρέψουν την ομορφιά στη μητέρα μας γη.

Θα υπερασπιστούμε τους ιερούς θησαυρούς του πολιτισμού μας από κάθε παρέμβαση. Θα υπερασπιστούμε τους λαούς μας, τους φυσικούς μας πόρους, τις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας.

Θα επιστρέψουμε στον ευγενή δρόμο της ολοκλήρωσης, τον δρόμο της αλήθειας, τον δρόμο της αδελφότητας, τον δρόμο της ενότητας, τον δρόμο του σεβασμού για τις αρχές μας, τις αδελφές μας, τον δρόμο του σεβασμού για τη φωτιά, τον δρόμο του σεβασμού για τη βροχή, το δρόμο του σεβασμού για τα βουνά μας, το δρόμο του σεβασμού για τα ποτάμια μας, το δρόμο του σεβασμού για τη μητέρα μας γη, το δρόμο του σεβασμού για την κυριαρχία των λαών μας.

Αδελφοί, εν κατακλείδι, εμείς οι Βολιβιανοί πρέπει να ξεπεράσουμε τη διαίρεση, το μίσος, τον ρατσισμό και τις διακρίσεις μεταξύ συμπατριωτών. Τώρα δεν θα υπάρχει πλέον δίωξη για την ελευθερία της έκφρασης, ούτε  δίωξη της πολιτικής.

Τώρα δεν θα υπάρχει πλέον κατάχρηση εξουσίας. Η εξουσία είναι για να βοηθάει. Η δύναμη πρέπει να κυκλοφορεί. Όπως και η οικονομία, η εξουσία πρέπει να αναδιανεμηθεί. Πρέπει να κυκλοφορεί. Πρέπει να ρέει, όπως το αίμα ρέει μέσα στο σώμα μας. Τώρα δεν υπάρχει πλέον ατιμωρησία, αδερφοί της δικαιοσύνης.

Ωστόσο, η δικαιοσύνη πρέπει να είναι πραγματικά ανεξάρτητη. Ας τερματίσουμε τη μισαλλοδοξία, τη δικαστικοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της Μητέρας Γης μας.

Αυτό σημαίνει να ακούγεται το μήνυμα των λαών μας που προέρχεται από τα βάθη της καρδιάς τους. Σημαίνει να θεραπεύσουμε τις πληγές, να μας κοιτάζουμε με σεβασμό, να κάνουμε να ανακάμψει η πατρίδα, να ονειρευόμαστε μαζί, να χτίζουμε αδελφότητα, αρμονία, ένταξη, ελπίδα για να εγγυηθούμε την ειρήνη και την ευτυχία για τις νέες γενιές.

Μόνο τότε μπορούμε να επιτύχουμε να ζούμε καλά και να κυβερνούμε τους εαυτούς μας.

Τζαλάλα Βολιβία!»

ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ

Ο θάνατος του Πρίγκιπα Φίλιππου και η ελλαδική πολιτική επιπολαιότητα

Είτε θα τους κάνουμε θεούς είτε θα τους εξορίζουμε στα τάρταρα. Η “άσπρο-μαύρο” προσέγγιση των γεγονότων αποτελεί φαινόμενο που βρίσκεται σε έξαρση την τελευταία δεκαετία, και όχι αναίτια. Τα δίπολα “μνημόνιο-αντιμνημόνιο” και “εμβόλιο νάναι κι ό,τι νάναι-δεν μπολιάζομαι, δεν μπολιάζομαι” είναι τα κομβικά σημεία της πόλωσης αυτής της περιόδου.

Σε αυτό το πλαίσιο, η κριτική για την προσωπικότητα του πρίγκιπα Φίλιππου, Δούκα του Εδιμβούργου, και πάλαι ποτέ πρίγκιπα της Ελλάδος, ακολουθεί την γενικότερη τάση. Και στα μεν ξεσκονίσματα στην πλάτη της Αγγλικής πρεσβείας δεν μπορεί κανείς να αντιλέξει, όπως δεν μπορεί να διαφωνίσει με τα ρομαντικά σχόλια που αυθόρμητα προκαλεί η αναδρομή στο βασιλικό παραμύθι. Θα έλεγα μάλιστα ότι αυτή η τελευταία συμπάθεια προς τους βασιλείς κρύβει έναν υγιή πυρήνα νοσταλγίας για μια “χρυσή εποχή” κοινωνικής αρμονίας, πριν την επέλαση της “πάλης των τάξεων” και της ασίγαστης λαιμαργίας των γιάπηδων και των νεόπλουτων.

Είναι η ίδια ενδόμυχη επαναστατικότητα “εμπρός, πίσω!” που εκφράζουν οι συμμετέχοντες στις πρόσφατες ψηφοφορίες του δημοφιλούς “Ράδιο Αρβύλα”, στις οποίες οι επιλογές “κατάργηση πολιτικών” (9/4) και “Πάσχα στο χωριό” (12/4) κατατρόπωσαν τις επιλογές “παίρνετε ένα εκατομμύριο ευρώ” και “άνοιγμα των μπαρ”.

Η αντιμετώπιση του θανάτου του συζύγου της βασίλισας της Αγγλίας από τους συλήβδην “αντιβασιλικούς” αποτελεί επιβεβαίωση της νοσηρότητας της ελληνικής πολιτικής αντιλήψεως του “αντί” σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Κάποιοι βασιλόφρονες οι οποίοι εξ οικογενειακής παραδόσεως διατηρούν μια συμπάθεια προς τον θεσμό, υπερέβαλλαν εαυτούς ωσάν ο μακαρίτης Φίλιππος να ήταν ο παππούς τους. Εάν είχαν επιδείξει την ίδια ζέση και δραστηριότητα για τον Φίλιππο τον Μακεδόνα, η Ελληνο-σκοπιανή διένεξη θα είχε ενδεχομένως διαφορετική πορεία.

Οι νεοβασιλόφρονες, αυτοί δηλαδή που βρίσκονται στις παρυφές μεταξύ του “ξεσκονίσματος” της νεοδημοκρατικής πολιτικής και της υποψίας ότι μπορεί πράγματι ο πρίγκιπας Νικόλαος της Ελλάδος να δραστηριοποιηθεί ενεργά στα ελληνικά πράγματα, αποτελούν μια θλιβερή ομάδα που θα προσκυνούσαν και τον πρίγκιπα της Ζαμούντα αρκεί να τους μοίραζε χρυσούν ωρολόγιον.

Οι “όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω” ακροδεξιοί εξαπέλυσαν πρωτοφανείς κατάρες στον αποθανώντα, υιοθετώντας όλα τα κλισέ της Αριστεράς, παραβλέποντας σημαντικά γεγονότα και χρεώνοντας στον μακαρίτη, δικά τους ελλείμματα.

Γράφτηκε εκτενώς, για παράδειγμα, ότι ο Φίλιππος, ο οποίος έφυγε βρέφος μηνών από την γενέθλιά του Κέρκυρα, μισούσε τους Έλληνες και δεν ξαναπάτησε το πόδι του στην Ελλάδα.

Φευ, μπορεί ο Φίλιππος να είχε εκφράσει πικρία για την παραλίγο εκτέλεση του πατέρα του και την εκδίωξή του που σήμανε και την διάλυση της οικογένειάς του, επισκέφθηκε όμως την Ελλάδα αρκετές φορές και διατηρούσε αγαθές σχέσεις με τους Έλληνες συγγενείς του.

Στον γάμο του Διαδόχου Παύλου και της Φρειδερίκης του Αννόβερο το 1938, επί ηγεσίας Ιωάννου Μεταξά (επάνω δεξιά στην φωτογραφία).

Με τον τότε Διάδοχο Παύλο σε άσκηση του Στόλου στον Σαρωνικό, τον Δεκέμβριο του 1939.

Με τον τ. βασιλιά Κωνσταντίνο και την βασίλισσα Αννα-Μαρία στην βάπτιση του γιου τους Πρίγκιπα Φίλιππου στον Ορθόδοξο ναό της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο.

Στο Αγιον Ορος (το οποίο επισκέπτεται τακτικά και ο γιος του Κάρολος).

Ηταν, γράφουν, μισέλληνας, και μάλιστα εξ αίματος, και φέρων προπατορικό αμάρτημα, επειδή ο πατέρας του, πρίγκιπας Ανδρέας, καταδικάστηκε σε θάνατο στην “Δίκη των 6”, μια δίκη με την οποία η πολιτική τάξη της Ελλάδος θέλησε να αποσείσει τις ευθύνες της για την Μικρασιατική Εκστρατεία και την επακολουθήσασα καταστροφή, και η οποία ακυρώθηκε από τον Αρειο Πάγο το 2010, δικαιώνοντας μετά θάνατον τους 8 κατηγορουμένους, εκ των οποίων εκτελέστηκαν οι 6.

Οι μετά θάνατον “υπερπατριώτες” υβριστές του πρίγκιπα Φίλιππου, απευθύνουν στον νεκρό και ακόμη άθαφτο, κατάρες που δεν εκστόμισαν ούτε όταν προ τριών μόλις ετών 100 συνέλληνές μας κάηκαν ζωντανοί στο Μάτι (και εκατοντάδες τραυματίστηκαν βαριά και έχασαν τα σπίτια τους) λόγω της εγκληματικής αμέλειας πολλών μικρών, μεσαίων και μεγάλων παραγόντων του ελεύθερου Ελληνικού κράτους (μάλιστα κάποιοι μου έκαναν την παρατήρηση γιατί επέμενα να δημοσιεύω στην εφημερίδα που τότε διηύθυνα, και επί ένα χρόνο, μέχρι την διακοπή της έκδοσής της το 2019, μια κόκκινη ταινία η οποία ανέγραφε “Μάτι 23 Ιουλίου 2018 – Εμείς δεν ξεχνάμε” ).

Γιατί κατηγορείται μετά θάνατον ένας 99χρονος πρίγκιπας της Αγγλίας; Διότι, λένε, δεν έσωσε τα Ελληνόπουλα της Κύπρου από την αγχώνη του κυβερνήτη της μεγαλονήσου, Χάρτινγκ (του βετεράνου της Καλλίπολης, με προϋπηρεσία στην καταστολή εξεγέρσεων στην Ασία και στην Αφρική). Και για εμάς μεν τους Έλληνες το έπος της ΕΟΚΑ αποτελεί ένα δαφνοστεφανωμένο κεφάλαιο της Ιστορίας μας, για την Αγγλία όμως (τότε ακόμη Βρετανική Αυτοκρατορία) ήταν μια ένοπλη εξέγερση σε ένα έδαφος που θεωρούσε δικό της σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες, στις οποίες ως γνωστόν εντρυφούν οι νεόκοποι γεωπολιτικοί αναλυτές, ο δε Φίλιππος δεν ήταν βασιλιάς της Ελλάδος οπότε το μένος και η αρά θα ήσαν δικαιολογημένες, αλλά σύζυγος της βασίλισσας μιας χώρας που αντιμετώπιζε ένοπλα κινήματα σε πλήθος χωρών που αποζητούσαν, και δικαίως, την ανεξαρτησία τους.

Είναι ζήτημα χρόνου αυτοί οι διαπρύσιοι μαχητές να ζητήσουν τα ρέστα του Σολωμού Σολωμού από τον Αλλο Κόσμο, επειδή δεν κατέβασε εν τέλει την σημαία του κατακτητή από τον ιστό, μιας και αυτοί -αν βεβαίως είχαν τα κότσια…- θα την κατέβαζαν και θα την τάιζαν στους κατακτητές για πρωινό.

Μπορείς πολλά και σε πολλά επίπεδα να πεις, αναφορικά με τον εκλειπόντα και με τους βασιλικούς οίκους ανά τον κόσμο για την ενεργή συμμετοχή ή την σιωπηλή τους συγκατάβαση στα δεινά του πλανήτη προκειμένου να διατήρήσουν τους θρόνους τους και τα προνόμιά τους.

Μπορείς όμως και να θυμηθείς ότι είναι οι τελευταίοι μιας μακράς Ευρωπαϊκής παραδόσεως, που καταφέρνουν να προσφέρουν ένα σταθερό σημείο αναφοράς στους λαούς τους, υπεράνω μικροκομματικών εχθροπαθιών οι οποίες καθιστούν τους πολιτικούς δυνάστες, και τους λαούς δυστυχείς.

Prince Philip predicts Anthony Fauci. pic.twitter.com/NnRNueVCs0

— Raheem Kassam (@RaheemKassam) April 10, 2021

“Εάν λες συνεχώς πως είναι για το δημόσιο συμφέρον, οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, καταλήγεις να γίνεσαι υποχείριο γιατί κάποιος αποφασίζει ότι “εγώ ξέρω ποιο είναι το δημόσιο συμφέρον κι εσύ δεν ξέρεις, γι’ αυτό πήγαινε στην φυλακή”.

Μπορείς να πεις ότι η πολιτική σκηνή της Ελλάδος πουλάει αντιβασιλικά τσιτάτα από την εποχή του “Εθνάρχη” ο οποίος με το γνωστό τρικ του δημοψηφίσματος έγινε πολιτικός-βασιλιάς στην θέση του βασιλιά, ενώ η Ελλάδα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την επιρροή των γόνων του ελληνικού βασιλικού οίκου οι οποίοι συνδέονται με εξ αίματος και εξ αγχιστείας συγγένειες με όλους τους νυν και τέως βασιλείς της Ευρώπης, προκειμένου να προαχθούν τα ελληνικά ζητήματα. Και ναι, εάν ένας Αφρικανός ο οποίος γεννήθηκε στην Ελλάδα πριν δυόμισυ δεκαετίες κάνει περήφανους τους Ελληνες, μια Ευρωπαϊκή οικογένεια της οποίας τα μέλη γεννήθηκαν τον τελευταίο ενάμισυ αιώνα επί ελληνικού εδάφους, πολέμησαν για την Ελλάδα, και επέκτειναν τα σύνορά της απελευθερώνοντας επί βασιλείας τους εδάφη, από τα Επτάνησα τα οποία δόθηκαν από τους Αγγλους ως “προίκα” στον Γεώργιο Α’ , ως την Ηπειρο και την Βόρειο Ηπειρο που απελευθερώθηκαν επί Κωνσταντίνου Διαδόχου και Στρατηλάτη, είναι ελληνική, με τις καλές και τις κακές της στιγμές.

Ο πρίγκιπας Φίλιππος σε παιδική ηλικία, με την πριγκίπισα Αλεξάνδρα, μετέπειτα βασίλισσα της Γιουγκοσλαβίας, κόρη του βασιλέως Αλεξάνδρου Α’ των Ελλήνων και της Ασπασίας Μάνου.

Το διάσημο του Τάγματος του Σωτήρος θα συνοδεύσει τον Πρίγκιπα Φίλιππο στην τελευταία του κατοικία. Το όνομα και η μορφή του διασήμου επελέγη ώστε να υπενθυμίζει πως χάρη στον Σωτήρα Χριστό πραγματοποιήθηκε η Εθνική Παλιγγενεσία. Πρώτος αρχηγός του Τάγματος ήταν ο Βασιλεύς Όθων.

Μπορείς να πεις πως ο Πρίγκιπας Φίλιππος αποτελεί έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους μιας εποχής όπου οι αξίες τους καθήκοντος προς την Πατρίδα και την Οικογένεια είχαν θεμελιώδη σημασία, εμπνέοντας τους πολίτες…

… να σέβονται τις γυναίκες

… να αγαπούν την Φύση (στην φωτογραφία, στην Ανταρκτική, το 1957)

… να αγαπούν την οικογένεια.

Ηταν επίσης από τους σπάνιους ανθρώπους οι οποίοι όσο ψηλά και αν φθάσουν έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Ερωτηθείς, για παράδειγμα, το 1967, εάν θα ήθελε να επισκευφθεί την Σοβιετική Ενωση, είπε το περίφημο “Θα ήθελα πολύ να πάω στην Ρωσία, παρότι οι μπάσταρδοι δολοφόνησαν την μισή μου οικογένεια” (αναφερόμενος στους Τσάρους).

Μπορείς να πεις πως, αν και πρωτοπόρος της οικολογίας, ως επικεφαλής της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας και στην συνέχεια του WWF, διατηρούσε ζωηρές επιφυλάξεις για την τροπή και την εμπορευματοποίησή της, εκφράζοντας ως πολύ πρόσφατα τον σκεπτικισμό του για ζητήματα όπως η “κλιματική αλλαγή” .

Μπορείς να πεις, τέλος, ότι ο εκλειπών απετέλεσε ένα υπόδειγμα της θέλησης του ανθρώπου απέναντι στην μοίρα. Κι αν οι κακεντρεχείς άμυαλοι πουν πως πρόκειται, στο κάτω της γραφής για πρίγκιπα και δεν αξίζει συμπόνοια, ας αναλογισθούν πως όσο πιο ψηλά είναι κανείς, τόσο πιο άσχημη και τραυματική είναι η πτώση. Και πως ένας μικρός πρίγκιπας, ένα παιδί που κάποτε περιφερόταν εξόριστο χωρίς πατρίδα, χωρίς πατέρα και μητέρα, κατάφερε να κρατηθεί στο ύψος της θέσεώς του με αξιοπρέπεια επί επτά δεκαετίες, και να εμπνεύσει τον σεβασμό εκατομμυρίων ανθρώπων. Και αυτό δεν είναι λίγο.

ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ

Ενας μύθος για την Εθνεγερσία 1821-2021

Ο Ρήγας Βελεστινλής και ο Αδαμάντιος Κοραής
υποβαστάζουν την Ελλάδα.
Πίνακας του λαϊκού ζωγράφου
Θεόφιλου Κεφαλά-Χατζημιχαήλ (1870-1934),
Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Η μακρά εθνική μας ιστορία, δεν είναι γραπτή. Είναι προφορική.

Η γνώση δεν είναι γραπτή.

Η γνώση μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Ξεπηδά σαν τη φλόγα από τις μνήμες μας και τις ψυχές μας και μοιράζεται ώσπου να κατακάψει, να καθάρει και να αναγεννήσει.

Με μύθους, με λόγια δηλαδή, και με τραγούδια γράψαμε την ιστορία μας στις Ραψωδίες του Ομήρου και στα Κλέφτικα τραγούδια.

Μετά την πήραν όσοι χολωμένοι και λειψοί δεν μπορούσαν να την γράψουν κι άρχισαν να την αναλύουν, να την γυρίζουν, να την πασπατεύουν, να την ξεψαχνίζουν, να κόβουν όποιο ψαχνό δεν κουράζει τα σαγόνια τους, κι όποιο δεν τους καλοαρέσει να το βάζουν παράμερα.

Αυτά τα “παράμερα”, τα κόκαλα κι οι χόνδροι, είναι η ραχοκοκαλιά και οι μύες της Ιστορίας μας.

Αυτός είναι ο σπόρος της ύπαρξής μας που αναζητά, υπεράνθρωπος και θεϊκός, την ελευθερία, τρυπώντας με το σπαθί του και ξεπηδώντας από το χώμα, από τα αίματα και τα κόκκαλα των προγόνων δηλαδή, και, νικητής πια αληθινός πάνω στο θράσος των αλλεπάλληλων αυτοκρατοριών, ανθρώπινος καθώς είναι, συμπονά το αδύναμο μέρος του αντιπάλου σαν την Ατοσσα στον χορό των Αισχύλειων “Περσών”:

Φύσα μαΐστρο δροσερέ κι αέρα του πελάγου,
να πας τα χαιρετίσματα στου Δράμαλη τη μάνα.
Της Ρούμελης οι μπέηδες, του Δράμαλη οι αγάδες
στο Δερβενάκι κείτονται, στο χώμα ξαπλωμένοι.
Στρώμα έχουνε τη μαύρη γης, προσκέφαλο λιθάρια
και γι’ απανωσκεπάσματα του φεγγαριού τη λάμψη.
Κι ένα πουλάκι πέρασε και το συχνορωτάνε:
«Πουλί, πώς πάει ο πόλεμος, το κλέφτικο ντουφέκι;
─ Μπροστά πάει ο Νικηταράς, πίσω ο Κολοκοτρώνης,
και παραπίσω οι Έλληνες με τα σπαθιά στα χέρια».
Γράμματα πάνε κι έρχονται στων μπέηδων τα σπίτια.
Κλαίνε τ’ αχούρια γι’ άλογα και τα τζαμιά για Τούρκους,
κλαίνε μανούλες για παιδιά, γυναίκες για τους άντρες.

(Ν.Γ. Πολίτου, Εκλογαί από τα τραγούδια του Ελληνικού λαού, Αθήνα 1932)

Ησαν εκείνοι “άλλοι άνθρωποι”, άγιοι και ανέγκιχτοι από τα δικά μας λάθη και πάθη;

Οχι, το λένε οι μεταξύ τους έριδες και οι ουρανομήκεις βρισιές τους.

Το λέει ο Καραϊσκάνης κι ο Θανάσης Διάκος που χάνεται για να ζήσει παντοτινά στην αθανασία στις 24 του Απρίλη του 1821:

“Καρδιά, παιδιά μου, φώναξε, παιδιά, μη φοβηθείτε
Ανδρεία, ωσάν Έλληνες, ωσάν Γραικοί σταθείτε”.
Εκείνοι εφοβήθηκαν κι εσκόρπισαν στους λόγκους.
Έμειν΄ ο Διάκος στη φωτιά με δεκαοχτώ λεβέντες,
Τρεις ώρες επολέμαε με δεκαοχτώ χιλιάδες,
Σχίστηκε το τουφέκι του κι εγίνηκε κομμάτια
και το σπαθί του έσυρε και στη φωτιά εμβήκεν.
Έκοψε Τούρκους άπειρους, κι εφτά Μπουλουκμπασήδες,
Πλην το σπαθί του έσπασεν απάν΄ από τη χούφταν.
Κ΄ έπεσ΄ ο Διάκος ζωντανός εις των εχθρών τα χέρια.
Χίλιοι τον πήραν απ΄ εμπρός και δυο χιλιάδες πίσω.
Κι Ομέρ Βρυώνης μυστικά στον δρόμο τον ερώτα:
– “Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου, τη πίστι σου ν΄ αλλάξεις;
Να προσκυνάς εις το τζαμί, την εκκλησιά ν΄ αφήσεις”:
Κ΄ εκείνος τ΄ αποκρίθηκε και με θυμόν του λέγει:
– “Πάτε κι εσείς κ΄ η πίστις σας μουρτάτες να χαθείτε.
Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θέλ΄ αποθάνω….
Αν θέλετε χίλια φλωριά και χίλιους μαχμουτιέδες,
Μόνον πέντ΄ έξι ημερών ζωήν να μου χαρίστε.
Όσον να φθάσ΄ ο Οδυσσεύς και ο Θανάσης Βάγιας”
Σαν τ΄ άκουσ΄ ο Χαλήλμπεης με δάκρυα φωνάζει:
-“Χίλια πουγγιά σας δίνω ΄γω, κι ακόμα πεντακόσια,
τον Διάκο να χαλάσετε, τον φοβερό τον κλέφτη,
ότι θα σβύση τη Τουρκιά κι όλο το Δοβλέτι”.
Τον Διάκο τότε πήρανε και στο σουβλί τον βάλαν.
Ολόρθο τον εστήσανε κι αυτός χαμογελούσε.

“Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει
τώρα π΄ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζ΄ η γη χορτάρι”.

Την πίστι τους, τους ύβριζε, τους έλεγε μουρτάτες
“Εμέν΄ αν εσουβλίσετε, ένας Γραικός εχάθη,
Ας είν΄ καλά ο Οδυσσεύς κι ο καπετάν Νικήτας,
Αυτοί θα κάψουν την Τουρκιά κι όλο σας το Δοβλέτι.”

(Δημοτικό τραγούδι)

Το λένε οι αλαφροίσκιωτοι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Σιορ Διονύση Σολωμού που αναριγά ακούοντας τα κανόνια του Μεσολογγιού:

Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι.
Με χίλιες βρύσες χύνεται με χίλιες γλώσσες κραίνει
“Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει”.

Έστησ’ ο έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη
κι η φύσις ήβρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα
και μες τη σκιά, που φούντωσε και κλεί δροσιές και μόσχους,
ανάκουστος κηλαηδισμός και λιποθυμισμένος.

Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη
και παίρνουνε το μόσχο της κι αφήνουν τη δροσιά τους
κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί και κάνουν σαν αηδόνια.

Έξ’ αναβρύζει κι η ζωή σ’ γη, σ’ ουρανό, σε κύμα.
Αλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητο `ναι κι άσπρο,
ακίνητ’ όπου κι αν ιδείς και κάτασπρ’ ως τον πάτο,
με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,
που ‘χ’ ευωδίσει τς’ ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.
Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι `δες.

Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
ουδ’ όσο κάν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
γύρου σε κάτι ατάραχο, π’ ασπρίζει μες τη λίμνη,
μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι
κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.

Κι αν δε βλέπουν μάγια κι άνοιξες οι εθελούσια δούλοι, ούτε και τότε έβλεπαν. Χρειάζονται στη νέα σπορά να βγουν νέοι Ξάνθοι και Φιλικοί, κρυφά από το δοβλέτι, χρειάζονται ονειροπόλοi Πρίγκιππες σαν τους Υψηλάντηδες και φοιτητές μελανοχίτωνες, φραντσέζες να πουλούν στις συνάξεις τους φλυτζανάκια με την Ακρόπολη και το Παλαμίδι σαν ταπεράκια σημερινά, για να μαζέψουν φράγκα και να τα κάνουν κανόνια και πυρίτιδα.

Xρειάζονται υπερήλικες σαν τον Γέρο του Μωριά και νέοι νεραϊδόμορφοι σαν τον Ηλία Μαυρομιχάλη.

Χρειάζονται σαλοί του Θεού, σαν τον Διονύσιο Φιλόσοφο και τον παπα-Γρηγόρη Φλέσσα.

Χρειάζονται εφοπλιστήνες και καπετάνισσες σαν την Μαντώ Μαυρογένους, την Λασκαρίνα Πινότση-Ορλώφ-Γιάννουζα-Μπούμπουλη, την Δέσπω και την Λένω του Μπότση και μάννες Σουλιώτισσες.

Χρειάζονται πολιτικοί με καρδιά λέοντα σαν τον Ιωάννη Καποδίστρια, και βασιλιάδες πρόθυμοι να φορέσουν την φουστανέλα σαν τον Οθωνα του Βίτελσμπαχ και να γίνουν στρατηλάτες σαν τον διάδοχο Κωνσταντίνο.

Για να στέρξει η γη μας, γη των άφθαρτων αερικών και ειδώλων , καθώς λέει ο εθνικός ποιητής, και να φανούν απάνω, εμείς που φθάσαμε ήδη εδώ, να ακούμε τους μύθους των παλιών, ντυμένους στα τραγούδια του λαού μας, λαϊκά και με υπογραφή ποιητών Μαβίληδων, να βαρούμε το χώμα με τα πόδια μας, και να ανασαίνουμε τον ιδρώτα της γης μας. Και οι θεοί ας μας αξιώσουν ο πετριχώρ που θα αναδυθεί να γίνει ιχώρ αθανασίας.

ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ

Περί ελευθερίας -Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων

Επί μια δεκαπενταετία έμεινα στα Γιάννενα. Έμαθα να ζω με τα βουνά και αγάπησα τα τοπία της Ηπείρου. Σύντροφοι και συνομιλητές στα καλά και στα άσχημα, σκεπασμένα πότε με παχιές καθησυχαστικές ομίχλες και σπανιότερα, με τα πιο φανταχτερά χρώματα που επιφυλάσσει η Φύση στα μάτια του ανθρώπου. Με διαπέρασε η υγρασία και η μουσική της, τόσο διαφορετική από την ιδιοσυγκρασία μου. Εκεί εκπαιδεύτηκα σε πολλά αναγκαία της ενήλικης ζωής, εκεί πήγαν σχολείο τα τρία μου παιδιά. Η Επέτειος της Απελευθερώσεως της πόλεως, στις 21 Φεβρουαρίου 1913, είναι συνδεδεμένη στην μνήμη μου με σχολικές γιορτές, οι οποίες, προς αμηχανία, κάποτε και δυσαρέσκεια κάποιων παρισταμένων, έκαναν να φουρτουνιάζει στα μάτια μου, ο καημός της σημερινής υποτέλειας.

Στον νου μου έρχονταν οι εικόνες των νεαρών ανδρών και γυναικών, στρατιωτών και νοσοκόμων που άφησαν τα σπίτια και τις οικογένειές τους, για την μακρινή γη του Εθνικού Οράματος. Μια δεκαετία αργότερα, ο δικός μου προπαππούς θα έφευγε για την Μικρά Ασία, απ’ όπου θα γύριζε μόνο για να πεθάνει στον πατρογονικό του Μωριά κι αργότερα ο παππούς μου, εικοσάχρονος έφιππος, για την σκλάβα γη της Βορείου Ηπείρου, την οποία αναπολούσε ως τα βαθιά του γηρατειά. Έβλεπα τα παιδιά, τα δικά μου και τα άλλα ελληνόπουλα, σαν αγγέλους με λευκά πουκάμισα και καστανόξανθα μαλλιά, να τραγουδούν την δόξα και τον πόνο τους. «Δεν με φοβίζουν μάνα μου οι σφαίρες, τα κανόνια. Μον’ με φοβίζει η παγωνιά, του Μπιζανιού τα χιόνια».

Αργότερα, τα καμάρωνα στις παρελάσεις, ντυμένα με τις εθνικές ενδυμασίες του τόπου του πατέρα τους, ντυμένα όπως θα’πρεπε να ντύνονται όλοι οι Έλληνες, τουλάχιστον μια μέρα κάθε χρόνο, για να νιώθουν ποιοι είναι, από πού έρχονται και πού είναι ο προορισμός τους. Πολλοί προσπάθησαν να καταργήσουν τις παρελάσεις, πότε στο όνομα της ειρήνης, πότε για λόγους δήθεν οικονομίας, εσχάτως και για λόγους “πανδημίας”.

Καθώς (ξανα)γράφω αυτές τις γραμμές, για την Επέτειο της Απελευθερώσεως ενός τόπου που όλοι θεωρούμε αναπόσπαστο τμήμα της Πατρίδας μας, ευγνωμονώ όσους καθιέρωσαν αυτές τις γιορτές. Κουραστικές, γραφικές, κενές νοήματος, όταν όλα όσα θύμιζαν θεωρούνταν δεδομένα, κατάφεραν να καλλιεργήσουν φρόνημα, καλαισθησία, τέχνη, δημόσια ομιλία, και, πάνω από όλα, το έθος της τιμής στους Ήρωες του Έθνους μας.

Στις φωτογραφίες της εποχής, έφιπποι Έλληνες μπαίνουν στην πόλη από τον δρόμο του που βρισκόταν ως πριν λίγο καιρό το σπίτι μου, πριν ανοίξουν οι μεγάλες εθνικές οδοί και λεωφόροι, όταν οι δρόμοι ήσαν χωμάτινοι και οι άρρωστοι πήγαιναν να θεραπευτούν στα μοναστήρια. Όταν οι άνθρωποι δεν είχαν ανάγκη να ταξιδέψουν στην άλλη άκρη του κόσμου για να βρουν τον εαυτό τους, ή για να γνωρίσουν τον κόσμο. Γιατί ο κόσμος όλος βρισκόταν κλεισμένος στον κάθε κόκκο χώματος της γης τους.

Οταν στην ελληνική βουλή υπήρχαν Ελληνες βουλευτες, θυμάμαι δυο που ξεσήκωσαν σάλο όταν τόλμησαν σε μια επιτροπή της εκκλησιάς των πολιτικών κομμάτων να απευθυνθούν στην ηγεσία της χώρας και του στρατεύματος και να τους αποκαλέσουν τους μεν “προδότες”, τους δε “υπηρέτες” των εισβολέων της Πατρίδας μας. Μπορεί ο καθωσπρεπισμός και η υποκρισία της “κοινής” γνώμης, να διαφωνούν με τον τρόπο ή την ένταση. Όμως, η αλήθεια είναι πως αυτοί που ως προτεραιότητα έχουν το συμφέρον των κατακτητών της πατρίδας μας, αυτών που εφευρίσκουν διαρκώς τρόπους για να επιδιώξουν την υποδούλωσή της, αυτοί που έχουν συστηματικά και από πρόθεση νεκρώσει κάθε υγιή επιχειρηματική δραστηριότητα επιδιώκοντας την καταστροφή της μεσαίας τάξης, αυτής που από την αρχαιότητα είναι ο πυλώνας της Δημοκρατίας, αυτοί που στέλνουν στον θάνατο και στην συνέχεια περιφρονούν τους νεκρούς Ήρωές μας και παραχωρούν εθνική κυριαρχία για την οποία μάτωσαν και έδωσαν την ζωή τους οι πρόγονοί μας (συχνά όχι οι δικοί τους) είναι αντικειμενικά προδότες.

Στερήσεις και θυσίες, αγώνες, μάχες και θάνατοι ακόμα, έχουν νόημα και φέρνουν καρπό όταν η φλόγα της καρδιάς κινεί την μηχανή του μυαλού. Όταν όσα κάνεις γίνονται για την χώρα σου και όχι για τους ξένους. Στις πολύνεκρες μάχες στο άπαρτο οχυρό του Μπιζανίου πολέμησαν Έλληνες από ολόκληρη την Ελλάδα χωρίς να ζητήσουν καμιά διαβεβαίωση για το αποτέλεσμα, εκτός από την εμπιστοσύνη στους ηγέτες τους (άνδρες σαν τον Στρατηλάτη Διάδοχο Κωνσταντίνο κι έναν Ιωάννη Μεταξά, κι όχι κάποιους ανθυπομέτριους εγωπαθείς χειριστές των παρασκηνίων), και την πεποίθηση που είχαν σπείρει και αναθρέψει στις καρδιές τους οι γονείς τους, πως όλα έχουν νόημα και αξία όταν τα κυβερνά η ανιδιοτελής αγάπη της Πατρίδας:

«Ένα πουλάκι ν’ έβγαινε πομέσ’ απ’ το Μπιζάνι,
είχε θολά τα μάτια του και μαύρα τα φτερά του,
κι η Ρούμελη το ρώτησε κι η Ρούμελη του λέγει:
-Για πες μας, πες μας βρε πουλί, κανά καλό χαμπέρι.
-Τι να σου πω, βρε Ρούμελη, τι να σου μολογήσω;
Τα ευζωνάκια πολεμούν στο ξακουστό Μπιζάνι.

Κι επειδή το Μπιζάνι ήταν άπαρτο, ένας έξοχος παράτολμος αξιωματικός ονόματι Βελησσαρίου, το εκτίμησε όπως έπρεπε, και αντί να επιμείνει παθητικά, το παρέκαμψε, μαζί με τους φουστανελάδες του, για να φθάσει στον σκοπό, στην απελευθέρωση που την πήγε στο πιάτο στον Διάδοχο Κωνσταντίνο στο χάνι του Εμίν Αγά. Κι εκεί, μπροστά στον βασιλιά-στρατηλάτη, έγειρε ο Τούρκος το σπαθί του και του παρέδωσε την πόλη. Ναι, θέλω κι εγώ να δω τον Τούρκο και κάθε εχθρό της Ελλάδας, του Ελληνισμού και των όσων απελευθερωτικών για τον Ανθρωπο διαχρονικά επινόησε και εκφράζει, να σκύβει εμπρός στον Έλληνα και να του παραδίνει το σπαθί του. Θέλω να δω την Πατρίδα μου δυνατή και τον λαό μου όρθιο. Και είμαι σίγουρη πως αυτό θέλουν και οι περισσότεροι συμπατριώτες μας, ακόμα κι αν δεν ξέρουν ή δεν μπορούν ή το πιο πιθανό φοβούνται να το παραδεχθούν.

Κλείνοντας την επετειακή αναφορά, θα χρησιμοποιήσω ως γέφυρα με το παρόν και τις νέες πραγματικότητες οι οποίες διαμορφώνονται και τις οποίες οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψιν μας, ένα ποίημα του Γεωργίου Χατζή- -«Πελλερέν», γιατί εκφράζει με τρόπο ιδανικό την απάντηση στην σημερινή αδήριτη ανάγκη για λύση και λύτρωση της Πατρίδας και του Λαού μας, πέρα από προσωπικές προτιμήσεις, πολιτικές διασυνδέσεις και αρτηριοσκληρωτικές εμμονές.

Μέσα από τις υγρές, πέτρινες φυλακές του Κάστρου, όπου εκρατείτο καταδικασμένος σε θάνατο για την εθνική του δράση, ακούγοντας το κανονίδι από την τελευταία επίθεση του ελληνικού στρατού στο Μπιζάνι, ο εκδότης της εφημερίδας ΗΠΕΙΡΟΣ, γράφει στις 20/2/1913, παραμονή της απελευθέρωσης, ετούτο το ποίημα.

“Τέτοιο γλυκό τραγούδημα από καμμιά φλογέρα
ποτές έτσι δεν γλύκανε ανθρώπων την καρδιά,
όπως απόψε η τρομερή, που σχίζει τον αέρα
ολόγυρα στα Γιάννενα η αγριοκανονιά!
Ποτές κανένα φέξιμο γλυκό μεσ’ στο σκοτάδι
Της φυλακής δεν έριξε στο σκλάβο έτσι λαό
Όπως ετούτη η τρομερή φωτιά, που απόψε βράδυ
φλογεί όλα τα Γιάννενα με φώτο φοβερό!

Γλυκό κανόνι να ’ξερες πόσο γλυκειά η λαλιά σου!
-Κάψε! Μια σύγκαρδη φωνή όλη η πόλη υψώνει.
-Κι αν είν’ αντάμα κι ουρανός και χώμα να σμιχτούν!
Τζαμί μαζί κι η εκκλησιά ας γκρεμιστούν κανόνι,
Τα Γιάννενά μας ’λεύθερα μονάχα απόψε ας βγούν!”

ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ

21 αλήθειες για το 2021

Οι καβαλάρηδες του Αη Γιωργιού στην Βόνιτσα (πηγή)

Είθισται στο τέλος ενός έτους, να κάνουμε απολογισμό του παλιού, και σχέδια για το νέο.

Εμπρός στον νέο χρόνο οι ακόλουθες προτροπές εύχομαι να εμπνεύσουν κάθε μία και κάθε έναν από εμάς ώστε να συνεχίσουμε να επιλέγουμε και να μην αφηνόμαστε έρμαια στις επιλογές των άλλων που πληρώνουμε πολύ ακριβά. Κυρίως, εύχομαι να συμβάλλουν στο να απεξαρτηθούμε από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης το οποίο κρατά δέσμιους πολλούς καλούς Έλληνες.

1. ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ 2021-Το 2021 θα είναι μια χρονιά αντίστοιχη σε βαρύτητα του 2001. Τότε ήταν η από αέρος ορατή απειλή των άφαντων τρομοκρατών, λόγω της οποίας επιβλήθηκαν παγκοσμίως μέτρα περιορισμού της ελευθερίας και επιτήρηση σε ουσιώδεις τομείς όπως οι μετακινήσεις και οι επικοινωνίες. Το 2021 ο πόλεμος διεξάγεται εναντίον του εναέριου “αόρατου εχθρού”. Ακολυθώντας την “τακτική του σαλαμιού” οι προτροπές να … πλένουμε τα χέρια μας και να μην αγγίζουμε το πρόσωπό μας, έφθασαν κλιμακωτά στο να μην πηγαίνουμε στην εκκλησία, να μην βλέπουμε ζωντανά του φίλους και τους οικείους μας (αλλά να περνάμε από τα κανάλια ελέγχου των ηλεκτρονικών υπολογιστών) και να δηλώνουμε στον Μεγάλο Αδελφό πού θα πάμε όταν βγούμε από το σπίτι μας. Το 2021 αναμένεται να μάθουμε ότι δεν επιτρέπονται οι μετακινήσεις εάν δεν φέρουμε το ειδικό βουλοκέρι της παγκόσμιας αυθαίρετης, μη εκλεγμένης, αυτοδιορισμένης υπερεξουσίας.
2. ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; -Το 2020 ξεκίνησε και θα συνεχιστεί μια μεγάλη εκκαθάριση σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Διακρίνουμε επιτέλους τι ήταν οφθαλμαπάτη, τι μας κρατούσε παραπλανημένους και τυφλωμένους, σε ποιες παγίδες αφεθήκαμε να πέσουμε. Συνειδητοποιούμε τι αξίζει τον κόπο να πιστεύουμε, σε ποιους μπορούμε να στηριζόμαστε και ποιους αξίζει να στηρίζουμε, τι έχει σημασία και τι είναι βλαπτικό ή περιττό, τι μας δυναμώνει και τι μας απομακρύνει από τα σημαντικά, κάνοντάς μας να σπαταλιόμαστε ασκόπως.
3. Η ΠΡΟΠΑΓΝΑΔΑ- Εάν υπάρχει ένα πράγμα το οποίο πρέπει να επιδιώξουμε να αλλάξουμε είναι να σταματήσουμε να ακούμε εμείς και οι οικείοι μας τις ειδήσεις των εντεταλμένων προπαγανδιστών. Δεν κρύβουν πλέον -τόσο σίγουροι είναι για την εξουσία τους- ότι πληρώνονται με εκατομμύρια ευρώ για να σταλάζουν στο μυαλό και του πλέον ρωμαλέου πνευματικά, τον φόβο, την αγωνία και την ταραχή. Εάν δεν βλέπαμε ειδήσεις, το πιο πιθανόν είναι ότι θα καταγράφαμε στην αντίληψή μας μια υπαρκτή, σοβαρή επιδημία γρίππης, για την οποία δεν θα επιτρέπαμε βεβαίως να μας αφαιρεθούν θεμελιώδη δικαιώματα όπως της εξόδου από το σπίτι μας ή των θρησκευτικών μας τελετουργιών με την χρήση έστω προστατευτικών μέσων.
4. TO MIKΡΟΣΥΜΠΑΝ-Ο μικρόκοσμος στον οποίον ο καθένας μας κινείται δεν αποτελεί τον σύμπαντα κόσμο. Η διαδικτυακή εικόνα των “επαναστατών” είναι αποτέλεσμα αλγορίθμων. Βλέπεις πάντα αυτά που βλέπεις συνήθως. Η εικόνα του διαδικτύου είναι όσο αληθινή είναι η εικόνα των μεγάλων ΜΜΕ.
5. ΟΙ ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΟΙ-Οπως κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχουν, προκειμένου να ωφεληθούν, άλλο τόσο κάποιοι άλλοι σπέρνουν τον φόβο και την τρομοκρατία προκειμένου να πουλήσουν θεάσεις, κλικ, διαφημίσεις, δημοφιλία, μια θέση σε ένα μελλοντικό “αντιδραστικό” πολιτικό σχήμα. Τους αναγνωρίζεις από το μείγμα θρησκευτικού φονταμενταλισμού και “αντιφασιστικού” -αλλά ποτέ αντιμπολσεβίκικου- μένους. Χρησιμοποιούν έτσι την ίδια ρητορική, ώστε είτε από την μια πλευρά είτε από την άλλη να κρατούν τους ακροατές τους υπό έλεγχο.
6. ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ-Για όσα ακούμε στις ειδήσεις, όποια κι αν είναι η πηγή τους, έχουμε ένα υπερόπλο το οποίο είναι ανάγκη να αναπτύξουμε. Για να αντισταθούμε στις πνευματικές και ψυχικές επιθέσεις, πρέπει να έχουμε τα μάτια μας στον ουρανό και τον νου μας στην προσευχή. Η προσευχή δεν είναι προνόμιο ή παραξενιά καλογέρων και θεουσών. Είναι πηγή ένθεης εμπειρίας των Ελλήνων. Είτε κατέφευγαν για χρησμό στο μαντείο, είτε καταφεύγουν για συμβουλή και «ευχή» από τον Πνευματικό τους, οι Έλληνες ξεκινούν κάθε τους έργο από τον Θεό τους και την ευλογία Του.
7. ΤΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ; -Να ζητάμε την νίκη του Θεού και της Πατρίδας μας. Εάν πιστέψουμε ότι ο Θεός θα νικήσει, τότε και η Πατρίδα θα νικήσει, και θα είμαστε και όλοι εμείς νικητές. Εάν δεν πιστεύουμε, η Πατρίδα θα χαθεί και ο λαός μας θα βουλιάξει, δυο μόλις αιώνες μετά την Εθνεγερσία, αποτέλεσμα τεσσάρων αιώνων διαρκών ξεσηκωμών. Το Έθνος είμαστε εμείς, και η υποχρέωσή μας για την διαφύλαξή του είναι διττή: απέναντι στους Προγόνους μας οι οποίοι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της ελευθερίας , και απέναντι στον Θεό που έθεσε στις φλέβες μας τις προϋποθέσεις της σωματικής, ψυχικής και πνευματικής μας ιδιοσυστασίας.
8. Η ΗΓΕΣΙΑ- Είναι φανερό ότι τούτες τις κρίσιμες για την ελευθερία του έθνους, της ανθρωπότητας και ενός εκάστου εποχές, υπάρχει απουσία ηγεσίας. Πνευματική, πολιτική και θρησκευτική ηγεσία είναι συνένοχες. Εμείς να ζητάμε στην προσευχή μας δύναμη και στήριξη για τους ηγέτες εκείνους που έχουν το Πνεύμα του Θεού, και στον νου τους το καλό της Πατρίδας και του Ανθρώπου, σε όποιο πολιτικό, οικονομικό ή άλλο χώρο και αν βρίσκονται. Κανένας δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια παρά μόνον ο Θεός. Κανένας άνθρωπος με καλή θέληση και ευθύτητα σκοπού δεν περισσεύει προς την επίτευξη της Ελευθερίας μας.
9. ΣΕ ΤΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ; – Οι περισσότεροι εξ ημών, είτε δεν έχουμε πίστη είτε την τοποθετούμε  σε ανθρώπους εξίσου ατελείς με μας, και επιπλέον αρκούντως εγωκεντρικούς και αλαζόνες ώστε να παριστάνουν τους διαθέτοντες αυθεντία, και “εξουσίαν έχω απολύσαι σε και εξουσίαν έχω σταυρώσαι σε” (Ιωάν. 19: 10-12). Πιστεύουμε ενίοτε σε ανθρώπινα νοητικά σχήματα, σε ιδεολογήματα που κατασκευάστηκαν για να καθυποτάξουν τους ανθρώπους σε οικονομικά συμφέροντα και κοινωνικά μοντέλα, μετατρέποντάς τους από ελεύθερους ανθρώπους, παιδιά του Θεού, σε στρατιωτάκια στην γραμμή παραγωγής, χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ηθικά στηρίγματα. Θεοποιήσαμε ανθρώπους και στρέψαμε την πλάτη μας στον Θεό. Στον Θεό ως μοναδική ανώτερη από εμάς αρχή, εκεί και μόνο αξίζει να πιστέψουμε.
10. ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ; -Η διαβεβαίωση του Θεού είναι ξεκάθαρη : «ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (Μάρκ. θ’ 23). Έχεις τα κότσια να πιστέψεις; Θέλει δουλειά. Δεν θα παίζεις το θύμα, όπως όταν αφήνεσαι στην δήθεν παντοδυναμία του Κακού. Θα πρέπει να στρωθείς και να κοπιάσεις για να φτιάξεις σαν άλλος Οδυσσέας τον κόσμο σου, όχι νικημένος από τον Ποσειδώνα στον οποίο αυθαδίασες, αλλά έχοντας πάρει το μάθημα από την αλαζονεία σου, βοηθούμενος από την θεά Αθηνά.
11. Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΚΑΛΟ-Να πιστέψουμε στο Καλό. Οι Έλληνες πάντα πίστευαν ότι υπάρχουν καλές δυνάμεις και κακές δυνάμεις. Συγκέντρωναν τις προσπάθειές τους στις καλές δυνάμεις και τις καλούσαν να τους συντρέξουν, ευαρεστώντας τες. Όπως διαπιστώσαμε και την χρονιά που έφυγε, ο άνθρωπος των ημερών είναι πρόθυμος να πιστεύσει στο θέατρο σκιών που παίζεται πίσω από τα “κουτιά με τα κέρατα” , και να αφεθεί στον φόβο. Τι κι αν ο Θεός ο ίδιος του έταξε πως, αν φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, θα φροντίσει και γι΄αυτόν; Ο άνθρωπος στέκει άπιστος ως προς τον Θεό και πιστός στις δυνάμεις που του υποβάλλουν την δήθεν παντοδυναμία και τον δικαιωματισμό τους. Να πιστέψουμε στο Καλό.
12. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ; -“Οι ουρανοὶ διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα”. Εκεί όπου τα έργα είναι του Θεού, εκεί είναι το Καλό. Σε μια βουνοκορφή. Σε ένα νησί. Στην αυλή ενός μοναστηριού. Στην ανατολή και στο ηλιοβασίλεμα. Να επικεντρώσουμε σαν ακτίνα λέιζερ την ματιά μας στα έργα του Θεού. Εκεί βρίσκεται η αλήθεια και το Καλό.
13. ΤΙ ΑΞΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ; -Οση της δώσεις. Χρειάζεσαι αρκετή ώστε να μην την χαρίζεις, να μην την παραχωρείς, να μην την αποδίδεις στον εχθρό. Οι μαθητές ρώτησαν κάποτε τον Χριστό σχετικά με ένα κακό πνεύμα: «διατί ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό; ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· δια την απιστίαν υμών. αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχετε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατίσει υμίν» (Ματθ. ιζ’ 19-20). Πίστη ίσαμε ένα κόκκο συναπιού είναι αρκετή για να μετακινήσει ένα βουνό. Ας μαζέψουμε λοιπόν από κάτω τα καντάρια με την «πίστη που είναι πιο δυνατή από την φωτιά», τις χωρίς αντίκρυσμα μεγαλοστομίες, τους λεονταρισμούς και τις παραστάσεις περιφερόμενων θιάσων, κι ας αναζητήσουμε πίστη στο Καλό ίση  με ένα κόκκο σιναπιού. Αυτό θα αρκέσει.
14. ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ – Να προσευχόμαστε για τους ιερωμένους. Από την αρχή της «πανδημίας» δεν είδαμε παρά ελάχιστους ιεράρχες να στηρίζουν τους Χριστιανούς στην Πίστη τους. Οι τηλεοράσεις δεν φιλοξενούν παρά μόνον όσους σιγοντάρουν το κεντρικό αφήγημα, ή τους εμφανίζουν ως αντικείμενα χλεύης. Οι περισσότεροι υψηλόβαθμοι κληρικοί, φοβισμένοι και κακομοίρηδες, κοιλαράδες Φαναριώτες και υποκείμενα της εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, σπεύδουν να κάμουν σιγόντο, αναγνωρίζοντας έτσι την πρωτιά στον Καίσαρα και γυρίζοντας την πλάτη στον Θεό. Να προσευχηθούμε γιατί αυτούς τους κυνηγά ο άρχοντας του κόσμου τούτου περισσότερο από τους λαϊκούς.
15. ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ-Η κοινωνική συνοχή βάλλεται. Η εξουσία παίζει για ακόμα μια φορά το χαρτί “διαίρει και βασίλευε”. Ήδη έχει πέσει το σύνθημα εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων -αλλά όχι εναντίον των υπουργών. Θα ακολουθήσει συντεταγμένη επιχείρηση εναντίον των μη εμβολιαζομένων, π.χ. “εξαιτίας σας δεν ανοίγουν οι επιχειρήσεις”, παρά το ότι κατ’ επανάληψη έχει διατυπωθεί από επίσημα χείλη πως ακόμη και μετά τον εμβολιασμό τα μέτρα θα παραμείνουν-όπως ακριβώς το «χαράτσι» στα ακίνητα, για να μην υπάρχουν απορίες.  Είναι απαραίτητο οι πιστοί στον Θεό και στην Πατρίδα, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, φανερά ή κρυφά. Δεν χρειάζονται σώου και παλικαρισμοί. Γράφεται συχνά ότι ο Έλληνας έγινε Ραγιάς και δεν προόδευσε όπως οι Δυτικοί λόγω της Τουρκοκρατίας. Η εμπειρία εκείνη, θα φανεί τώρα χρήσιμη. Ξέρουμε να επιβιώνουμε εν μέσω τυραννίας, την ώρα που οι Δυτικοί βαρούν προσοχές στην εξουσία. Εμείς έχουμε Θεό νίκης «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν» (Λκ. 18, 27)
16. Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ-Πολλοί Χριστιανοί επαναλαμβάνουν: «Ο Θεός θα βάλει το χέρι Του», «Έχει ο Θεός», «Επιτρέπει ο Κύριος». Τα ίδια έλεγαν και πριν από την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως. Πίσω από την εξωτερική θεοσέβεια για την οποία ο Χριστός απεκάλεσε τους Φαρισαίους “τάφους κεκονιαμένους” (Ματθ. 23-2), κρύβεται η μαλθακότητα, η δειλία, η κουτοπονηριά. Την Πίστη μας την βάζουμε σε δοκιμασία εμείς οι ίδιοι -δεν είμαστε δα και αναχωρητές της ερήμου για να «επιτρέψει» ο Θεός τον πειρασμό μας. «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; έως πότε ανέξομαι υμών;» (Ματθ.ιζ 14-23).
17. Η ΧΑΡΑ-Να είμαστε χαρούμενοι. Από τους Χριστιανούς οι οποίοι υποτίθεται πως, αν μη τι άλλο έχουν την βεβαιότητα της μετά θάνατον ζωής, πολλοί είναι διαρκώς τεθλιμμένοι, ξινισμένοι, αυταρχικοί με τους άλλους, κριτές των πάντων. Γράφει ένας από τους μεγαλύτερους Ορθόδοξους Θεολόγους του 20^ου αιώνα, ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν (1921-1963): “Πηγή τῆς ψευδοῦς θρησκείας εἶναι ἡ ἀνικανότητα νά χαρεῖς, ἤ μᾶλλον ἡ ἄρνηση τῆς χαρᾶς, ἐνῶ ἡ χαρά εἶναι ἀπόλυτα οὐσιώδης ἐπειδή, δίχως ἀμφιβολία, ἀποτελεῖ καρπό τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορεῖ κάποιος νά γνωρίζει ὅτι ὑπάρχει Θεός καί νά μή χαίρεται. Μόνο σέ σχέση μέ τή χαρά, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ταπείνωση εἶναι σωστά, γνήσια καί καρποφόρα. Ἔξω ἀπό τή χαρά, ὅλα γίνονται δαιμονικά, μιά βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Μιά θρησκεία φόβου. Θρησκεία τῆς ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία τῆς ἐνοχῆς: τά πάντα εἶναι πειρασμοί καί παγίδες – ὄντως πολύ δυνατοί, ὄχι μόνο στόν κόσμο, ἀλλά καί μέσα στήν Ἐκκλησία. Οἱ «θρησκευόμενοι» ἄνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τή χαρά μέ ὑποψία. Σκέφτομαι πώς ὁ Θεός θά συγχωρήσει τά πάντα ἐκτός ἀπό τήν ἔλλειψη χαρᾶς. Τό ὅτι ξεχνᾶμε πώς ὁ Θεός δημιούργησε καί ἔσωσε τόν κόσμο. Ἡ χαρά δέν εἶναι ἕνα ἀπό τά «συστατικά» τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶναι ὅμως ὁ τόνος τοῦ Χριστιανισμοῦ πού διαπερνᾶ τά πάντα – πίστη καί ὅραμα. Ὅπου δέν ὑπάρχει χαρά, ὁ Χριστιανισμός γίνεται φόβος καί συνεπῶς βασανιστήριο. Γνωρίζουμε σχετικά μέ τήν κατάσταση πτώσεως ὅπου βρίσκεται ὁ κόσμος μας, μόνο ἐπειδή γνωρίζουμε τήν ὑπέροχη δημιουργία του καί τή σωτηρία του ἀπό τόν Χριστό. Ἡ γνώση τοῦ πεπτωκότος κόσμου δέν μπορεῖ νά σκοτώνει τή χαρά, ἡ ὁποία πάντοτε ἐκρέει σ’ αὐτόν τόν κόσμο, συνεχῶς ὡς μία «χαρμολύπη».
18. Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΙΑ-Η Πίστη μας είναι δική μας δουλειά. Μπορούμε και πρέπει να ζητούμε από τον Θεό να μας ενισχύει στην Πίστη, όπως παίρνουμε βιταμίνες και γυμναζόμαστε για να δυναμώσουμε. Οι θέσεις και η εξουσία υπηρετούν την Πίστη μας και πηγάζουν από αυτήν. Για αυτό και οφείλουμε να απαιτούμε από τους ηγέτες μας να μας στηρίζουν.
19. ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ; -Ο Πόλεμος για τον Άνθρωπο διεξάγεται σε ένα αυξανόμενα αντιανθρώπινο περιβάλλον. Η προπαγάνδα της «Περιβαλλοντικής ατζέντας» επιδιώκει να εξαφανίσει τον άνθρωπο μα και ολόκληρη την Φύση. Γι’ αυτό την ώρα που οι ψευδοσωτήρηδες παριστάνουν τον Σωτήρα και επαγγέλονται την φαρμακευτική σωτηρία μας, την ίδια ώρα οι οργανισμοί τους οποίους υπηρετούν κατασκευάζουν … συνθετικό κρέας για να πολεμήσουν τάχα την πείνα. Οι ίδιοι που επιβάλλουν τις νομοθεσίες για τις αμβλώσεις, ενδιαφέρονται τάχα για την διατήρηση της ζωής. Εκείνοι που καταγράφουν από πού μπήκαμε στον υπολογιστή μας, προασπίζουν τάχα την ιδιωτικότητά μας. Οπως η “επιχείρηση ελευθερία” και η “δημοκρατία” κρύβουν τον αυταρχισμό και τα οικονομικά συμφέροντα. Αυτοί είνια οι άρχοντες του Ψεύδους. Δική μας δουλειά είναι να προνοούμε για την διατήρηση του Φωτός.
20. ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΦΩΣ; Όσο απλώνεται το σκοτάδι, τόσο δυναμώνει το Φως. Αρκεί να ευθυγραμμιστούμε με αυτό. O εχθρός είναι ψεύτης. Η εξουσία του στηρίζεται στην οφθαλμαπάτη και στην ρουφιανιά. Γι’ αυτό σκαρφίζεται νούμερα και υπηρεσίες για να καταδίδεις αυτόν που καπνίζει, αυτόν που πηγαίνει στην εκκλησία, αυτόν που γιορτάζει τα Χριστούγεννα. Η εξουσία του είναι τόση όση του επιτρέπει η αλληλεγγύη μας. Τόση όση του επιτρέπει η απιστία και ο φόβος μας. Μαζί με την αλληλεγγύη απένταντι στις παγκόσμιες υπερεξουσίες των μη εκλεγμένων εξουσιαστών, των φανερών και αφανών διεθνών οργανισμών και αυτόκλητων αυθεντιών, ας προσευχηθούμε να ακυρωθεί ο ψυχολογικός πόλεμος και το πνεύμα φόβου, και να ελευθερωθεί η αλήθεια.  Έχουμε την θεϊκή δικαιοδοσία να καταστρέφουμε τα ψεύδη. Ο αγώνας αυτός δεν είναι θέμα μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, αλλά μεταξύ μισανθρώπων και ανθρώπων. Να προσευχηθούμε, να δυναμώσουμε, να αντισταθούμε στον διάβολο και τους ψευδοθεούς που επιχειρούν να σπείρουν την διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Να μην κοιτάμε την σκιά που πέφτει πίσω μας, αλλά το Φως που μας οδηγεί μπροστά μας.
21. ΤΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ – Η μεγαλύτερη έγνοια του διαβόλου είναι να κάνει τον άνθρωπο να πιστέψει ότι δεν υπάρχει, και κατά συνέπειαν δεν υπάρχουν οι συνωμοσίες του. Είναι για αυτό αναγκαία η ενσυνείδητη επιλογή μας να ταχθούμε με το Καλό. Να κάνουμε πράξη την Ομολογία ότι είμαστε με το μέρος της Ζωής, με το μέρος του Θεού. Να προστατεύσουμε τις οικογένειες που μας εμπιστεύτηκε ο Θεός, και την μεγάλη οικογένεια του Έθνους και της Πατρίδας μας. Η νίκη μας είναι νίκη του Θεού. Οπως στην περίφημη φράση η οποία αποδίδεται στην παιδίσκη Ιωάννα της Λωραίνης, ¨Ας αγωνιστούμε και ο Θεός θα δώσει την νίκη!” Του Θεού το 2021.

ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ

Δεκέμβριος-Ο μήνας της θεϊκής και της ανθρώπινης αναγεννήσεως

Ο Δεκέμβριος είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του χρόνου κατά το ηλιακό ημερολόγιο. Όπως μαρτυρεί το όνομά του, είναι ο δέκατος μήνας του δεκάμηνου Ρωμαϊκού έτους, αφού η λέξη Δεκέμβριος προέρχεται από το λατινικό decem, δηλαδή δέκα.

Η διαπρεπής Καθηγήτρια της Λαογραφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Άλκη Κυριακίδου – Νέστορος (1935-1988), θεμελιώνοντας τα συμπεράσματα των ερευνών της στην μελέτη της ζωής των Ελλήνων αγροτών, υποστηρίζει ότι τρεις είναι οι εμπειρίες του χρόνου με τις οποίες συνδέονται τα έθιμα του λαού:

-το κρύο,

-το τέλος της σποράς, και

-η μείωση του φωτός.

Αυτές οι εμπειρίες εκφράζονται μέσα από τις γιορτές και τα έθιμα κάθε μηνός.

Εις ό,τι αφορά το κρύο, ο ελληνικός λαός έχει παρατηρήσει, συμπεράνει και κωδικοποιήσει πως «του Αγίου Ανδρέα, αντρειεύει το κρύο» (30 Νοεμβρίου). Τον μήνα Δεκέμβριο το κρύο συνδέεται με τις εορτές της Αγίας Βαρβάρας (4 Δεκεμβρίου), του Αγίου Σάββα (5 Δεκεμβρίου) και του Αγίου Νικολάου (6 Δεκεμβρίου). Γι’ αυτό και αποκαλεί το τριήμερο αυτό «Νικολοβάρβαρα». Τότε, “η Αγιά Βαρβάρα βαρβαρώνει, ο Άη Σάββας σαβανώνει, κι ο Άη Νικόλας παραχώνει”, εννοείται στο χιόνι. Σε αυτή την φράση και σε πολλές ακόμη παροιμιώδεις φράσεις του λαού μας, η συλλογική εμπειρία εκφράζεται με παροιμιακές φράσεις στις οποίες κυριαρχεί η χρήση της παρετυμολογίας. Η ηχητική, δηλαδή, συνάφεια ερμηνεύεται ως αιτιώδης σχέση. Έτσι έχουμε τον σύνδεσμο Ανδρέας-αντρειεύει, Βαρβάρα-βαρβαρώνει, και Σάββας-σαβανώνει.

Η δεύτερη εμπειρία του χρόνου, όπως την καταχωρεί η αείμνηστη Νέστωρος,  είναι το τέλος της σποράς.  Για την σπορά, η παρετυμολογία συναντάται σε παροιμίες όπως: “Δεκέμβρης, δίκιος σπόρος” και “Δικέμβρη, δίκια σπέρνε”. Η λέξη «δίκια» σημαίνει ότι ο ζευγάς δεν πρέπει να ρίχνει τον σπόρο ούτε πολύ αραιά, ούτε πολύ πυκνά, γιατί το χώμα είναι αρκετά ποτισμένο από τις βροχές, ώστε δεν υπάρχει πλέον φόβος να μην φυτρώσει.

Η τρίτη εμπειρία του χρόνου, κατά Νέστωρος, είναι η μείωση του φωτός. Η αύξηση και η μείωση του φωτός είναι ένα φυσικό φαινόμενο, το οποίο επηρεάζει καίρια την ζωή στην Γη. Με αυτήν συνδέεται και από αυτήν εξαρτάται η ζωή, η γέννηση και η καρποφορία του σιταριού το οποίο αποτελεί την βασική τροφή των Ελλήνων από την Νεολιθική εποχή έως και ως σήμερα. Και αυτό, παρά τις συνεχείς και συντονισμένες προσπάθειες αποσύρσεώς του από το διαιτολόγιο των συγχρόνων Ελλήνων, εν ονόματι της «υγιεινής διατροφής» η οποία ευνοεί τις ενεργειοβόρες εγκαταστάσεις βοοειδών (ως να ζήλωσαν τους Τεξανούς γελαδάρηδες στις ανύπαρκτες μεγάλες ελληνικές πεδιάδες), έναντι των εριφίων που παραδοσιακά εκτρέφονται στα ορεινά ακόμη και των βραχωδών νησιών μας, ή των χοιρινών τα οποία απετέλεσαν ως και τον περασμένο αιώνα πηγή τροφής για όλο τον χρόνο, ιδιαιτέρως δε κατά τους χειμερινούς μήνες, ακόμη και για τις οικονομικά ασθενέστερες  οικογένειες, είναι δε κατ’ εξοχήν «οικολογικά» ζώα αφού καταναλώνουν και ανακυκλώνουν τα τροφικά απορρίμματα του σπιτιού.  Αντιθέτως η εκ της Εσπερίας «υγιεινή διατροφή» προβάλλει παραπροϊόντα αγελαδινού γάλακτος τα οποία δεν επαρκούν από την ελληνική παραγωγή, επομένως εισάγονται για να καλύψουν τις πλασματικές ανάγκες, ενώ παραμελούνται το πλέον συμβατό με το ανθρώπινο πεπτικό σύστημα κατσικίσιο γάλα, και παραδοσιακά τυριά όπως το κασέρι. Η αποξένωση από την παραγωγή και την κατανάλωση προϊόντων οικόσιτων ζώων,  είναι μια από τις πολλές μεθόδους τις οποίες χρησιμοποιεί η διεθνιστική προπαγάνδα προκειμένου να επιτύχει την υποταγή των ανθρώπων μετατρέποντάς τους από παραγωγούς σε καταναλωτές, προσδεδεμένους και εξαρτημένους από μεγάλες διεθνείς εταιρείες επεξεργασίας και διανομής τροφίμων.

Η σχέση  της ζωής των ανθρώπων με τον  ηλιακό κύκλο και με τον κύκλο των γεωργικών εργασιών είναι άμεση και αποκαλυπτική: Η χειμερινή τροπή συμπίπτει με το τέλος της σποράς, η θερινή τροπή με το τέλος του θερισμού, η εαρινή ισημερία είναι η εποχή κατά την οποία τα στάχυα αρχίζουν να ψηλώνουν, ενώ κατά την φθινοπωρινή ισημερία γίνεται η προετοιμασία της σποράς. Ουρανός και Γη, τα Άνω και τα Κάτω, συνεργούν αρμονικά και παραγωγικά στην ζωή, στην επιβίωση και στην ευημερία του Ανθρώπου.

Κατά τον μήνα Δεκέμβριο σημειώνονται οι μικρότερες μέρες -«Του Δεκέμβρη η μέρα, καλημέρα – καλησπέρα»-, μέχρις ότου φθάσουμε στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο, το οποίο τοποθετείται κατά προσέγγιση στις 21 Δεκεμβρίου, οπότε οι μέρες αρχίζουν και πάλι να μεγαλώνουν. Με την Γέννηση του Σωτήρος, στις 25 Δεκεμβρίου, ο ήλιος ξαναγεννιέται. Στην Ορθόδοξη εκκλησιαστική υμνογραφία των Χριστουγέννων, υπάρχουν πολλές αναφορές στον σύνδεσμο του Χριστού με τον ήλιο: “Ανέτειλας, Χριστέ, εκ Παρθένου, νοητέ Ήλιε της Δικαιοσύνης”, “Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός, ανέτειλε το κόσμω το φως το της Γνώσεως» και «Σε προσκυνείν, τον Ήλιον της Δικαιοσύνης και Σε γιγνώσκειν εξ ύψους Ανατολήν…”.

Καθ’ οδόν προς την ηλιακή και ανθρώπινη αναγέννηση, ας κρατήσουμε την ματιά μας στο Φως.

Οι παπαρούνες στα λιβάδια της Φλάνδρας

Στα λιβάδια της Φλάνδρας

All Hallows, Toussaint, των Ταξιαρχών, γιορτές φθινοπωρινές, αφιερωμένες στους Προγόνους και στις ασώματες, αόρατες, ουράνιες δυνάμεις τις οποίες επικαλούμαστε και στις οποίες προστρέχουμε καθώς συγκεντρωνόμαστε γύρω από την φωτιά της μνήμης, των μύθων, των παραδόσεων, των κατορθωμάτων και της ανίκητης προφορικής παράδοσης που κεντούν τον πέπλο της μεγαλειώδους Ιστορίας του Ανθρώπου.

Στις πεδιάδες της Φλάνδρας, ανθούν σήμερα λιβάδια από παπαρούνες. Κανείς δεν είχε προσέξει τα ταπεινά αγριολούλουδα που φύτρωναν ισχνά στο φτωχό χώμα του άγονου Βελγίου και της Βορειοδυτικής Γαλλίας. Μέχρι που κατέκλεισαν τον τόπο στις αρχές του 20ου αιώνα.

Αν είχαμε μια καλύτερη εποπτεία της αρχαίας θρησκείας και της ιστορίας μας, θα ξέραμε ότι οι παπαρούνες είναι από την αρχαιότητα συνδεδεμένες με τους νεκρούς και την πρόσβαση των ζώντων, στον κόσμο πέρα από το λεπτό παραπέτασμα που χωρίζει τους ζωντανούς από τους νεκρούς.

Η θεά των Παπαρούνων την οποία συνανταούμε στην Μινωική και στην Μυκηναϊκή τέχνη, η θεά Δήμητρα καθισμένη πάνω στον θρόνο της που στα πόδια του φυτρώνουν παπαρούνες, κι η νεοελληνική παράδοση που θέλει τις παπαρούνες να φυτρώνουν στα πόδια του Σταυρού του Θεανθρώπου, στους σταμπωτούς κανβάδες των γιαγιάδων μας, μας μιλούν για την χειροπιαστή μαρτυρία της συνέχισης της ζωής μετά τον θάνατο. Η πίστη πως όλα δεν τελειώνουν εδώ παρηγορεί και συνάμα νουθετεί τον εύκολο στην θλίψη όσο και στην έπαρση, άνθρωπο, και είναι βαθιά ριζωμένη στην ιστορία μας.

Η Μινωική θεά των Παπαρούνων, 13ος π.Χ. αιώνας, Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου

Η θεά, καθισμένη κάτω από το ιερό δένδρο κρατά στα χέρια της παπαρούνες ενώ της προσφέρονται κρίνοι. Στο στερέωμα, δυο φίδια περιπλέουν τον ήλιο και το φεγγάρι, σημάδια της ιερότητας της χθόνιας θεάς. (Aκρόπολη Μυκηνών, περί το 1450 π.Χ. )

Παπαρούνες φυτρώνουν στη βάση του Σταυρού μετά την σταύρωση του Θεανθρώπου.
Λαϊκή εικονογράφηση σε κανβά κεντήματος.

Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ο αδελφοκτόνος Πρώτος Ευρωπαϊκός Πόλεμος σκόρπισε στο χώμα της Ιπρ, στην Φλάνδρα, αίμα και κόκκαλα νέων ανδρών που έδωσαν την ζωή τους πιστεύοντας πως η θυσία τους θα προσέφερε έναν καλύτερο κόσμο στους αγαπημένους τους, στους γονείς και στα αδέλφια, στις γυναίκες και στα παιδιά τους, που τους περίμεναν στην πατρίδα τους. Το χώμα, αναστατωμένο από τις βολές του πυροβολικού, ποτισμένο από το αίμα και τα οστά ανθρώπων, αλόγων και σκύλων, και το άζωτο των εκρηκτικών, έκανε τις παπαρούνες να θεριέψουν. Οι στρατιώτες είδαν σε αυτές το αίμα των σκοτωμένων συνστρατιωτών τους, μαζί και την ελπίδα πως το αίμα τους θα ποτίσει το δέντρο της ζωής, κι άρχισαν να γράφουν γι’ αυτές σε επιστολές προς τους οικείους τους από το 1915, το δεύτερο έτος του πολέμου, και μετά.

Το ίδιο φαινόμενο, με τις κατακόκκινες παπαρούνες, παρατηρήθηκε και στην Καλλίπολη. Τα συμμαχικά στρατεύματα έφθασαν στην χερσόνησο της Ανατολικής Θράκης στις 25 Απριλίου 1915, με στόχο να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη και να εκδιώξουν την Τουρκία από τον πόλεμο.

Ο “πόλεμος των χαρακωμάτων” ο οποίος χαρκτήρισε την τέχνη του πολέμου εκείνου, υπήρξε καταστροφικός και ήταν ένα πραγματικό σφαγείο νέων Ευρωπαίων, όπως άλλωστε και το Δυτικό μέτωπο. Μετά από οκτώ μήνες σκληρών μαχών, οι Σύμμαχοι αποσύρθηκαν, τον Ιανουάριο του 1916, σημειώνοντας μια τραγική αποτυχία έναντι των Τούρκων.

Πόλεμος χαρακωμάτων

Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο άγριος, τεχνολογικά προηγμένος, και ανήθικος πόλεμος που είχε γνωρίσει ως τότε ο κόσμος, έληξε με την ανακωχή της 11ης Νοεμβρίου 1918. Πάνω από 16 εκατομμύρια ένοπλοι και άμαχοι υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν στο πεδίο της μάχης ή ήταν “παράπλευρες απώλειες” του πολέμου.

John McCrae

Λίγο μετά την απώλεια του φίλου του υπολοχαγού του Πυροβολικού Alexis Helmer ο οποίος διαμελίστηκε στην δεύτερη μάχη της Ιπρ, ένας Καναδός στρατιωτικός γιατρός, ο αντισυνταγματάρχης John McCrae, καθισμένος στο πίσω μέρος ενός ασθενοφόρου, έγραψε στις 8 Δεκεμβρίου 1915, το ποίημα, “Οι Παπαρούνες της Φλάνδρας”. Το ποίημα χρησιμοποιήθηκε ευρέως στην προπαγάνδα της Κοινοπολιτείας και έγινε διάσημο. Ο ποιητής, γιατρός και στρατιώτης, πέθανε από πνευμονία κατά την υπηρεσία του, ως Διοικητού του Γ’ Γενικού Καναδικού Νοσοκομείου, στην Βουλώνη, στις 28 Ιανουαρίου 1918, οκτώ μήνες πριν το τέλος του Μεγάλου Πολέμου.

In Flanders’ fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place: and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.

We are the dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved and were loved, and now we lie
In Flanders’ fields.

Take up our quarrel with the foe;
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high,
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders’ Fields.

Η Μνήμη των νεκρών των Α΄Παγκοσμίου Πολέμων (και εν συνεχεία των νεκρών όλων των πολέμων της Κοινοπολιτείας) τιμάται στο Ηνωμένο Βασίλειο, με κατάθεση στεφάνων καμωμένων από (υφασμάτινες) παπαρούνες, και με μια παπαρούνα στο πέτο πριγκίππων και κοινών θνητών, την Κυριακή που είναι πλησιέστερη στις 11 Νοεμβρίου, επέτειο του τέλους των εχθροπραξιών στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και, εκκλησιαστικά στο Allsaintstide.

Αιωνία η μνήμη των παιδιών της Ευρώπης.

ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ