Του Βαγόρη (26 Φεβρουαρίου 1938-14 Μαρτίου 1957)

 

Του Βαγόρη

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα

μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,

οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,

η νια που τον ορμήνευε δεν άκ’σε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,

μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

– Παρόντες όλοι;

– Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

– Παρόντες, λέει ο δάσκαλος · και με φωνή που τρέμει:

– Σήκω, Βαγόρη, να μας πεις ελληνική ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,

αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει

να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.

– Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,

στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ, που μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι

και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.

Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα ‘στα κλαμένα νιάτα,

που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.

 

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

27 Iουνίου 1906, 2 μ.μ.

Ο έφηβος Αντίνοος, Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών

Σαν το ’φεραν οι Xριστιανοί να το κρεμάσουν
το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,
η μάνα του που στην κρεμάλα εκεί κοντά
σέρνονταν και χτυπιούνταν μες στα χώματα
κάτω απ’ τον μεσημεριανό, τον άγριον ήλιο,
πότε ούρλιαζε, και κραύγαζε σα λύκος, σα θηρίο
και πότε εξαντλημένη η μάρτυσσα μοιρολογούσε
«Δεκαφτά χρόνια μοναχά με τα ’ζησες, παιδί μου».
Κι όταν το ανέβασαν την σκάλα της κρεμάλας
κι επέρασάν το το σκοινί και το ’πνιξαν
το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,
κ’ ελεεινά κρεμνιούνταν στο κενόν
με τους σπασμούς της μαύρης του αγωνίας
το εφηβικόν ωραία καμωμένο σώμα,
η μάνα η μάρτυσσα κυλιούντανε στα χώματα
και δεν μοιρολογούσε πια για χρόνια τώρα·
«Δεκαφτά μέρες μοναχά», μοιρολογούσε,
«δεκαφτά μέρες μοναχά σε χάρηκα, παιδί μου».
(Κωνσταντίνος Καβάφης, από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877-1923, Ίκαρος 1993)

Γρηγόρης Αυξεντίου, 3 Μαρτίου 1957. Ο θάνατος του αντρειωμένου – Χρήστου Παππά.

Στην Ελληνική Ιστορία από τη χαραυγή της μέχρι σήμερα, η φράση «έπεσεν ηρωικώς μαχόμενος», απαντάται κι έχει ειπωθεί χιλιάδες επί χιλιάδων φορές. Μπορούμε να πούμε ότι αυτή η ίδια η Ιστορία είναι η σύνθεση των προσωπικών Ιστοριών των ηρώων, γνωστών και αγνώστων. Εξέχουσα προσωπικότητα της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας και (αγία) μορφή του Ελληνισμού είναι ο μάρτυρας του απελευθερωτικού κυπριακού Αγώνος 1955-1959, Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Ζήδρος της θρυλικής ΕΟΚΑ.
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου γεννήθηκε στην αγγλοκρατούμενη και τώρα τουρκοκρατούμενη Λύση, μια κωμόπολη πέντε χιλιάδων κατοίκων βόρεια της Λευκωσίας, στις 22 Φεβρουαρίου 1928. Πατέρας του ήταν ο Πιερής Αυξεντίου και μητέρα του η Αντωνού Γρηγορά.
Από την τρυφερή παιδική του ηλικία και οι δύο γονείς φρόντισαν να διαπαιδαγωγήσουν το γυιο τους με τα ελληνικά ιδανικά και την ορθόδοξη πίστη. Σύμφωνα με μαρτυρίες του πατέρα του από μικρός ο Γρηγόρης «αντρόδειχνε » και δεν ησχολείτο και τόσο με τα παιδιάστικα παιχνίδια. Ήθελε συνέχεια να μαθαίνει και ρωτούσε επίμονα τον πατέρα του για τους ήρωες του ’ 21.
Οι συμπατριώτες του θυμούνται ακόμη και σήμερα το μικρό Γρηγόρη μαζί με τη μικρότερη αδελφή του επικεφαλής των πιτσιρικάδων του χωριού να διαβαίνουν τους δρόμους του τραγουδώντας, με ένα μαντήλι για σημαία, και τον Αυξεντίου «αξιωματικό», να προστάζει. Από τότε ο Αυξεντίου, δέκα μόλις χρονών, είχε ισχυρή προσωπικότητα και όλοι οι συνομήλικοι του τον είχαν παραδεχθεί για αρχηγό τους. Ως χαρακτήρας τότε μα και στα κατοπινά χρόνια ήταν ριψοκίνδυνος και τολμηρός, πρόσχαρος και συγχρόνως λιγόλογος και σοβαρός, μα πάνω απ’ όλα αναφαίρετο χαρακτηριστικό που τον διέκρινε ήταν η βαθιά πίστη στην Πατρίδα και ο πόθος για ελευθερία. Στην τελευταία χρονιά του Γυμνασίου η τάξη του ανέβασε το έργο του ποιητή του κυπριακού ελληνισμού Βασίλη Μιχαηλίδη «Ενάτη Ιουλίου», που αναφέρεται στον ηρωισμό και τη θυσία του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανού, αλλά και των άλλων προκρίτων του νησιού, τους οποίους κρέμασαν οι Τούρκοι την 9η Ιουλίου 1821. Το ρόλο του Κυπριανού υποδύθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία ο νεαρός Γρηγόρης. Για τα παιδικά και γυμνασιακά χρόνια του Αυξεντίου αξίζει να παραθέσουμε απόσπασμα από τη μαρτυρία του Γυμνασιάρχη του:
«Ουδέποτε μπορούσα να φαντασθώ πως ο έφηβος αυτός με το μακρουλό πρόσωπο, σαν προσωπογραφία του μεγάλου Έλληνος ζωγράφου Θεοτοκοπούλου, και με τα ολόμαυρα ονειροπόλα μάτια που τον δείχνανε πάντα βυθισμένο σε διαλογισμούς, θα διεδραμάτιζε τόσο υπέροχο και ξεχωριστό ρόλο στην απελευθέρωση της πατρίδος μας. Πως θα γινόταν ο θρυλικός ήρωας, ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, που δόνησε τις ψυχές των Ελλήνων και όλου του κόσμου με το υπεράνθρωπο κατόρθωμά του και την ανυπέρβλητη θυσία του. Κι όμως οι πράξεις του Γρηγόρη Αυξεντίου είχαν τόση συνέπεια μεταξύ τους από τον καιρό που ήταν ένας έφηβος μαθητής μέσα σε τόσους άλλους, ως την ημέρα που ανεδείχθη ο ξεχωριστός ήρωας, που η δόξα του έχει ξεπεράσει τ’ άστρα».
Μετά το Γυμνάσιο, ενώ αρχικά ήθελε να σπουδάσει Φιλολογία, υπερίσχυσε μέσα του η αγάπη για την Πατρίδα και αποφάσισε να έρθει στην ελεύθερη Ελλάδα, να υπηρετήσει στον Ελληνικό Στρατό, και συγχρόνως να δώσει εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων, προκειμένου να γίνει Αξιωματικός. Στις εξετάσεις του 1949, παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές του, αποτυγχάνει αλλά δεν χάνει το κουράγιο του. Γράφει στον πατέρα του τον Δεκέμβριο του ιδίου χρόνου ότι θα ακολουθήσει τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών.
Το 1952, αφού έχει ολοκληρώσει τη θητεία του ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού, πολίτης πια, επιστρέφει στην Κύπρο και βοηθά τον πατέρα του στις γεωργικές εργασίες.
Τα τρία χρόνια που θα ακολουθήσουν μέχρι το 1955 είναι μια περίοδος σιωπής και της μεγάλης προπαρασκευής για τον Αγώνα που θα ακολουθήσει.
Τη νύχτα της 31ης Μαρτίου προς 1η Απριλίου 1955 ο Αυξεντίου καληνύχτισε τον πατέρα του, και μετά δεν ξαναφάνηκε. Το ξημέρωμα της 1ης Απριλίου το νησί σείστηκε ολόκληρο. Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπριακού Αγώνος), άρχιζε. Αρχηγός ο Κύπριος Συνταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού, ο θρυλικός Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Η αποστολή του ενταγμένου στην ΕΟΚΑ Αυξεντίου ήταν, μαζί με την ομάδα του, να ανατινάξει τις πετρελαιαποθήκες της βρετανικής στρατιωτικής βάσεως στη Δεκέλεια. Δυστυχώς, από ένα βραχυκύκλωμα το εγχείρημα απέτυχε και οδήγησε συγχρόνως στο θάνατο τον πρώτο ήρωα της ΕΟΚΑ, τον τριαντατριάχρονο Μόδεστο Παντελή, γεωργό, από το Λιοπέτρι Αμμοχώστου.
Από τις πρώτες ημέρες οι Άγγλοι καταζητούν τον Αυξεντίου τον οποίον επικηρύσσουν με το ποσόν των 250 λιρών. Αργότερα, μετά από τις επιτυχίες του Αυξεντίου, και αφού κατάλαβαν πόσο απαραίτητος ήταν για τον αγώνα, το ποσόν αυξήθηκε σε 5000 λίρες. Στον καταδότη προσφερόταν επίσης η μετάβαση του ιδίου και της οικογένειάς του στο εξωτερικό υπό αγγλικήν προστασία.
Η προσωπικότητα του Αυξεντίου, η άρτια στρατιωτική του κατάρτιση και η αφοσίωσή του στο καθήκον, σαγήνευε και εμψύχωνε όλους τους συντρόφους του.
Ο Αυξεντίου κρύβεται αρχικά σε σπίτια πατριωτών και αργότερα σε μοναστήρια και κρησφύγετα. Σε ένα κρησφύγετό του, στην Ιερά Μονή Αχειροποιήτου θα γίνει και ο γάμος του ήρωα, το βράδυ της 10ης Ιουνίου 1955. Οι νεόνυμφοι χωρίστηκαν ξημερώνοντας 11 Ιουνίου, για να συναντηθούν μοναχά για άλλη μία φορά και τελευταία, στο πανηγύρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος του χωριού Ακανθού, τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου.
Η επιτυχημένη πορεία του Αυξεντίου στην ΕΟΚΑ θα οδηγήσει τον Γρίβα στην απόφαση να τον ορίσει Υπαρχηγό του.
Ο Αυξεντίου, υπό το ψευδώνυμο «Ζήδρος», οργάνωνε άριστα ενέργειες δολιοφθορών και επιθέσεων εναντίον στρατηγικών στόχων, αλλά ήταν εξίσου ευρηματικός στις μεταμφιέσεις του. Πολλές φορές κυκλοφορούσε με αγγλικό τζιπ, λάφυρο του Αγώνα, στο οποίο είχε αλλάξει πινακίδες, και περνούσε μ’ αυτό τα μπλόκα των Άγγλων στρατιωτών, ντυμένος με στολή Άγγλου Αξιωματικού. Κάποτε που κατεδίωκε το τζιπ του Αυξεντίου ισχυρή δύναμη από αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες των Άγγλων, αυτός όχι μόνο πέρασε το μπλόκο που συνάντησε, αλλά σταμάτησε και στρατιωτικό φορτηγό και διέταξε τον οδηγό του ως εγγλέζος αξιωματικός, σε άπταιστα αγγλικά, να τον εφοδιάσει με βενζίνη.
Ακόμα και κατά τη διάρκεια των ταλαιπωριών του Αγώνα, με τις πολύωρες πορείες στα βουνά, η λογοτεχνική φλέβα του Αυξεντίου τροφοδοτούσε τους συντρόφους του με στίχους και προσέφερε δύναμη και πίστη για τη συνέχεια.
Την Άνοιξη του 1956 ο Αυξεντίου είχε κρησφύγετο κοντά στη Μονή της Παναγίας του Μαχαιρά στο όρος Τρόοδος. Τον ταλαιπωρούσαν πόνοι στη σκωληκοειδίτιδα και έπρεπε να υποβληθεί οπωσδήποτε σε εγχείρηση. Τον μετέφεραν κρυφά και με χίλιες προφυλάξεις στη Λεμεσό όπου υποβλήθηκε σε εγχείρηση, για να έλθει λίγες μέρες μετά και πάλι στο μοναστήρι, προκειμένου να αναρρώσει. Έμεινε στο Ηγουμενείο, άφησε γενειάδα, φόρεσε γυαλιά, και τα μαύρα ράσα και το σκούφο του μοναχού, και για τους πολλούς και αμύητους ήταν ο μοναχός Χρύσανθος. Λίγο μετά τη Λαμπρή του 1956, δύο χιλιάδες εγγλέζοι στρατιώτες κύκλωσαν το μοναστήρι αναζητώντας τον Αυξεντίου. Και ενώ γίνονταν εξονυχιστικές έρευνες, ο ηγούμενος κάλεσε τους αξιωματικούς για το παραδοσιακό κέρασμα. Ο καλόγερος Χρύσανθος ήταν αυτός που έφερνε το δίσκο με τα γλυκά και το κρασί. Η ψυχραιμία και το θάρρος του τον έσωσαν για άλλη μια φορά.
Το Φεβρουάριο του 1957 ο Αυξεντίου φτιάχνει ένα κρησφύγετο πιο χαμηλά από το Μοναστήρι της Παναγίας του Μαχαιρά.
Στις 3 τη νύχτα, ξημερώνοντας η Παρασκευή 1η Μαρτίου 1957, οι Άγγλοι κατακτητές πολιορκούν το μοναστήρι στο οποίο χιμούν κατά ομάδες φωνάζοντας, βρίζοντας και απειλώντας τους καλόγερους: «Πέστε μας αμέσως πού κρύβετε τους τρομοκράτες. Πού είναι ο Αυξεντίου;». Τραβούν τον ηγούμενο από τα μαλλιά κι έναν διάκο τον κρεμούν ανάποδα σε γκρεμό 50 μέτρων προκειμένου να μαρτυρήσει. Τα ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά ψάχνουν και πατούν ακόμη και την Αγία Τράπεζα στο ιερό της εκκλησίας, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Μετά από τριήμερη παραμονή των εγγλέζων στο μοναστήρι, και ενώ ήσαν έτοιμοι να φύγουν άπραγοι, κτύπησε η προδοσία. Προδότης ο αγωγιάτης του μοναστηριού, ο οποίος υπέδειξε στους εγγλέζους το κρησφύγετο του Αυξεντίου. Ήταν πολύ δύσκολο να το ανακαλύψει κανείς, γιατί επρόκειτο για μια σπηλιά που η είσοδός της ήταν μια μικρή τρύπα που την έφραζε ένας πυκνός θάμνος. Λίγο πριν να ξημερώσει για τα καλά και μέσα σε ανεμοθύελλα, οι εγγλέζοι κατάφεραν να εντοπίσουν το κρησφύγετο. Ο Άγγλος αξιωματικός τους φωνάζει απέξω για να παραδοθούν. Μέσα στην υπόγεια σπηλιά βρίσκονται συνολικά πέντε αγωνιστές της ΕΟΚΑ: ο Αυξεντίου διατάσσει τους τέσσερεις συντρόφους του, τον Αυγουστή Ευσταθίου, τον Φειδία Συμεωνίδη, τον Ανδρέα Στυλιανού και τον Αντώνη Παπαδόπουλο να φύγουν. Αυτοί αρνούνται και τον παρακαλούν να μείνουν μαζί του. «Θέλουμε να πεθάνουμε μαζί σου», του είπαν. Ο Αυξεντίου δεν άφησε περιθώρια για συζήτηση. Η διαταγή είναι διαταγή. Με μισή καρδιά οι σύντροφοί του πειθάρχησαν και βγήκαν από τη σπηλιά. Οι Άγγλοι άρχισαν να φωνάζουν και του Αυξεντίου να παραδοθεί. Ένας Άγγλος δεκανέας πλησίασε απειλιτικά την τρύπα αλλά μία ριπή από μέσα τον ξάπλωσε νεκρό. «Μολών Λαβέ», κραύγασε ο ήρωας μέσα από τη σπηλιά. Οι Άγγλοι έριξαν τότε χειροβομβίδα και τον τραυμάτισαν στο λαιμό και στο γόνατο. Ο Αυγουστής Ευσταθίου, κρατούμενος πλέον των Εγγλέζων, προσπαθεί να τους πείσει να σταματήσουν να βάλλουν γιατί ο Αυξεντίου είναι σίγουρα νεκρός. Ο Άγγλος επικεφαλής πείθεται και τον διατάσσει να μπει αυτός στη σπηλιά για να ανασύρει τον νεκρό Αυξεντίου. Ο Αυγουστής μόλις εισήλθε στο κρησφύγετο αρπάζει ένα αυτόματο και φωνάζει από το στόμιο της σπηλιάς στους Εγγλέζους: «Ελάτε, είμαστε δύο τώρα!».
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε μια τιτανομαχία με χιλιάδες πυροβολισμούς, καπνογόνες βόμβες, δακρυγόνα και χειροβομβίδες εναντίον του κρησφύγετου. Το βουνό εσείετο συθέμελα. Ο τραυματισμένος Αυξεντίου, γεμάτος αίμα, έφτανε κάθε τόσο στην είσοδο της σπηλιάς και μέσα σε καταιγισμό πυρών έβαλλε κατά του εχθρού. Κανείς από τους εγγλέζους δεν τολμούσε να πλησιάσει. Πέντε χιλιάδες στρατιώτες του συντάγματος του Δούκα του Γουέλλινγτον με επικεφαλής τον Ταξίαρχο Χόπγουντ ταπεινώνονται μπροστά σε δύο Έλληνες αγωνιστές, εκ των οποίων ο ένας τραυματισμένος. Πάνω από τη σπηλιά ίπτανται δύο πολεμικά ελικόπτερα και τη μάχη αποθανατίζει στρατιωτικό κινηματογραφικό συνεργείο. Οι εγγλέζοι μετά από εννιά ώρες απραξίας, με αναλογία δύο Έλληνες προς πέντε χιλιάδες, θέτουν το δόλιο και απάνθρωπο σχέδιό τους σε εφαρμογή : θα τους κάψουν ζωντανούς! Τριάντα γαλόνια βενζίνης κυλούν προς το βάθος της σπηλιάς, ενώ συγχρόνως αυτή δονείται από δυνατές εκρήξεις εμπρηστικών βομβών. Ο Αυγουστής πετάχτηκε έξω με καψαλισμένο το πρόσωπο και προσπάθησε μάταια να κρυφτεί. Όλοι νόμιζαν ότι ο Αυξεντίου ήταν νεκρός και όλα είχαν τελειώσει. Να όμως που μέσα από την κόλαση της φωτιάς ξεπροβάλει μία καιόμενη ηρωική μορφή, με κομμένο το ένα πόδι, και με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια πετάει την τελευταία του χειροβομβίδα. Οι Άγγλοι συνεχίζουν να βάλλουν με αυτόματα και να πυροδοτούν τα εκρηκτικά που είχαν τοποθετήσει γύρω από τη σπηλιά.
Ο Αυξεντίου έπεσε όταν είχε πλέον γίνει μία άμορφη μάζα από καμένες σάρκες. Ήταν ώρα 2 το μεσημέρι της Παρασκευής 3 Μαρτίου 1957. Θα ταφεί την επομένη στο προαύλιο των φυλακών της Λευκωσίας, στα «Φυλακισμένα Μνήματα», μα η ψυχή Του φτερουγίζει ελεύθερη και προσμένει να χαρεί (σύμφωνα με δικά του γραπτά) τη νεολαία «να πιστεύει σ’ ένα ιδανικό και να αγωνίζεται για το Μεγάλο, το Καλό και το Αληθινό».

Δυναμική παρουσία του Ε.ΛΑ.Μ. στο μνημόσυνο του Γρηγόρη Αυξεντίου – Φωτορεπορτάζ

«Γρηγόρη ζεις, εσύ μας οδηγείς» βροντοφώναξαν οι ΕΛΑΜίτες στον Μαχαιρά

Έντονη και με παλμό ήταν η παρουσία των ΕΛΑΜίτων στην Ιερά Μονή Μαχαιρά το πρωί της Κυριακής 26/2/2017 όπου τελέστηκε το μνημόσυνο του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου, τιμώντας τον Σταυραετό του Μαχαιρά που στις 3 Μαρτίου 1957 έγινε ολοκαύτωμα στο κρησφύγετό του, διδάσκοντας σε όλους εμάς πως πεθαίνουν οι Έλληνες.

Τις απόκρημνες κορφές του Μαχαιρά δονούσαν αντιομοσπονδιακά συνθήματα, όπως «Ντροπή, Ντροπή Ομοσπονδιακοί – Ο Αυξεντίου Πέθανε για Κύπρο Ελληνική», στέλνοντας το μήνυμα σε κάθε ομοσπονδιακό πολιτικάντη πως καμία λύση ομοσπονδίας δεν θα γίνει ανεκτή σε χώμα που ποτίστηκε με αίμα Ελληνικό.

Στεφάνια εκ μέρους του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.) κατέθεσαν ο πρόεδρος του κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών Χρίστος Χρίστου και ο βουλευτής Αμμοχώστου Λίνος Παπαγιάννης, υπό το έντονο και παρατεταμένο χειροκρότημα των παρευρισκομένων.

Στην Κύπρο του 2017 άπαντες καλούνται να διαλέξουν στρατόπεδο, με τον Γρηγόρη ή με τον Μουσταφά. Οι ΕΛΑΜίτες με την δυναμική τους παρουσία στα βουνά του Μαχαιρά έστειλαν το μήνυμα πως θα ακολουθήσουν τον δρόμο της Λευτεριάς που χάραξε ο Γρηγόρης.

Ενώ έδωσαν όρκο τιμής πως όσοι επιλέξουν να πορευτούν με τον Μουσταφά για να «λύσουν» το Κυπριακό με τον οδυνηρό συμβιβασμό της ομοσπονδίας θα βρουν απέναντί τους χιλιάδες ασυμβίβαστους ΕΛΑΜίτες βροντοφωνάζοντας το σύνθημα «Η Κύπρος Δεν Πωλείται, Γιατί Περιφρουρείται».

 

Πρόταση ΕΛΑΜ στον Αναστασιάδη για να παραδοθούν οι δολοφόνοι των εθνομαρτύρων Τ. Ισαάκ και Σ. Σολωμού

   

Κατατέθηκε χθες το απόγευμα στο Προεδρικό επιστολή από τον Πρόεδρο του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου Χρίστο Χρίστου, προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη.

Στην επιστολή που κατέθεσε το Ε.ΛΑ.Μ. προχώρησε σε εισήγηση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εν όψει της σημερινής συνάντησης με τον κατοχικό ηγέτη, στην οποία όπως αναφέρουν πληροφορίες ο Μουσταφά Ακιντζί πρόκειται να θέσει θέμα για την υπερψήφιση της τροπολογίας που πρότεινε το Κίνημά μας στην Βουλή των Αντιπροσώπων και αφορούσε το Ενωτικό Δημοψήφισμα.

Συγκεκριμένα, το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο εισηγήθηκε όπως κατατεθεί στο τραπέζι αίτημα για την παράδοση των δολοφόνων των δύο ηρωομαρτύρων μας, Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού, καθώς σύμφωνα με πληροφορίες οι δολοφόνοι όχι μόνο διαμένουν στα κατεχόμενα, αλλά συμμετέχουν και ενεργά στην πολιτική ζωή.

Η παράδοση των δολοφόνων θα συμβάλει πραγματικά στην καλλιέργεια θετικού κλίματος και στην δημιουργία εμπιστοσύνης, όπως αρέσκονται να τονίζουν συχνά πυκνά οι διάφοροι υπέρμαχοι της “λύσης” Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

elamcy.com

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/protash-elam-ston-anastasiadh-gia-na-paradothoun-oi-dolofonous-twn-isaak-ka#ixzz4YvjGsSOt

Επιτυχία ΕΛΑΜ: Πέρασε η πρόταση των Κυπρίων Εθνικιστών για τον εορτασμό του Ενωτικού Δημοψηφίσματος στα σχολεία – 2 ΒΙΝΤΕΟ

Μεγάλη επιτυχία σημείωσε το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο, αφού πέρασε η τροπολογία που κατέθεσε για να εορτάζεται στα σχολεία το Ενωτικό Δημοψήφισμα του 1950, με την συμπερίληψη στις επετείους για τις οποίες γίνεται ανάγνωση μηνυμάτων ή φυλλαδίων και ολιγόλεπτη συζήτηση στην τάξη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρόταση μας πέρασε με 19 ψήφους υπέρ, ενώ δεν την ψήφισαν το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ.

Η πρόταση μας ερχόταν να προσθέσει στους κανονισμούς, μια επέτειο που αποτελεί κομβικό σημείο της ιστορίας του Κυπριακού Ελληνισμού και κατ’ επέκταση της Κύπρου, η οποία λανθασμένα απουσίαζε από τις σχολικές εορτές. Καλύψαμε ένα κενό που εντοπίσαμε και είχαμε υποχρέωση να διορθώσουμε.

Η στάση του ΑΚΕΛ, δεν μπορούμε να πούμε ότι μας εξέπληξε, αφού ήταν αναμενόμενο ότι θα καταψήφιζε την πρόταση μας. Άλλωστε είναι γνωστό το μένος το οποίο το διακατέχει κατά του Ενωτικού αγώνα, το οποίο να θυμίσουμε αρχικά ότι στήριζε.

Αυτό όμως που είναι άξιο αναφοράς, είναι το πάλαι ποτέ πατριωτικό κόμμα του Δημοκρατικού Συναγερμού, που έβγαλε για ακόμα μια φορά το προσωπείο δείχνοντας ξεκάθαρα τι εκπροσωπεί σήμερα. Το ΔΗΣΥ ήταν ένα κόμμα που επένδυσε πάνω στον πατριωτισμό και τον Ενωτικό αγώνα, επί δεκαετίες, για να δημιουργήσει κομματικό στρατό και να αντλήσει ψηφοφόρους. Σήμερα όμως το συγκεκριμένο κόμμα δεν τόλμησε να υπερψηφίσει την πρόταση του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου και με διάφορες φθηνές δικαιολογίες προσπαθούσε να αιτιολογήσει την στάση του.

Αυτό ας το κρατήσουν καλά οι Εθνικόφρονες, που αρέσκονται να ζουν με ψευδαισθήσεις για το τι εστί σήμερα Δημοκρατικός Συναγερμός, του οποίου οι εκπρόσωποι αρέσκονται σε καφεδάκια στις κατεχόμενες πόλεις και χωριά μας, σε χειραψίες με εγκληματίες πολέμου, όπως ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, επαναπροσεγγιστικές εκδηλώσεις και άλλα πολλά.

Σήμερα αποδείχθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η μοναδική Εθνική φωνή, είναι το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο. Πιστοί στις αξίες και τα ιδανικά τα οποία πρεσβεύαμε προεκλογικά, συνεχίζουμε και μετεκλογικά εναντίον όλων.

elamcy.com

7 Φεβρουαρίου: Ημέρα μνήμης για τρεις αγωνιστές της ΕΟΚΑ που έπεσαν για την Ένωση με την Ελλάδα και όχι για την “Διζωνική – Δικοινoτική ομοσπονδία”

O Γιάλλουρος Πετράκης, γεννήθηκε στο χωριό Ριζοκάρπασο, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 29 Αυγούστου 1938. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του, ενώ όταν φονεύθηκε, ήταν τελειόφοιτος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου. Ψηλός, με σγουρά μαλλιά και γαλανά μάτια, μια ηγετική μορφή των αγωνιζομένων μαθητών, ήταν πάντα πρώτος στα μαθήματά του, και πάντα ο σημαιοφόρος στις εκδηλώσεις του σχολείου του.

Λόγος του και κουβέντα του, αφηγείται η μάνα του, ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι του, η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

«Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας »

Ήταν ο υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Καθήκοντά του ήταν η οργάνωση των μαθητών του σχολείου του, η γραφή και διδασκαλία τραγουδιών αγωνιστικού περιεχομένου, η διανομή φυλλαδίων, η απόκρυψη και διακίνηση οπλισμού, η μεταφορά της αλληλογραφίας και η οργάνωση μαχητικών μαθητικών διαδηλώσεων. Για τις δραστηριότητές του αυτές είχε επισημανθεί από τους κατακτητές, οι οποίοι και τον κυνηγούσαν.

Στις 6 Φεβρουαρίου 1956 οι μαθητές του Γυμνασίου Αμμοχώστου συγκρούστηκαν με το στρατό και η κυβέρνηση διέταξε το κλείσιμο του Γυμνασίου. Την επομένη, ημέρα Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 1956, μεγάλη δύναμη μαθητών του Γυμνασίου και του Εμπορικού Λυκείου Αμμοχώστου συγκεντρώθηκαν στην οδό Ερμού και οργάνωσαν διαδήλωση. Κατά τη διάρκειά της έστησαν οδοφράγματα και λιθοβολούσαν τους Άγγλους στρατιώτες. Εκείνοι χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά εναντίον των διαδηλωτών. Κατά την αποχώρηση, Άγγλος στρατιώτης στόχευσε και πυροβόλησε τον Πετράκη Γιάλλουρο – που ήταν και ο επικεφαλής της διαδήλωσης, άοπλος και μόλις 17 ετών – στο μέρος της καρδιάς. Ο Πετράκης προχώρησε δέκα βήματα περίπου, κραύγασε«Ζήτω η Ένωση» και άφησε τη τελευταία του πνοή. Ήταν ο πρώτος μαθητής που το αίμα του πότισε τη γη της ελληνικής Κύπρου. Η θυσία του θα διδάσκει στις επόμενες γενιές το δρόμο της αρετής και του καθήκοντος για την ελευθερία της πατρίδας.

Παπαβερκίου Γεώργιος

Ο Γεώργιος Παπαβερκίου γεννήθηκε στο χωριό Αρόδες της επαρχίας Πάφου, στις 30 Ιουνίου 1938. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Άνω Αρόδων και αργότερα στο Γυμνάσιο Πάφου, μέχρι την τρίτη τάξη. Όταν εντάχθηκε στον αγώνα, συνέχισε και τη φοίτησή του στο Κολέγιο Πάφου.

Αρχικά συμμετείχε στις διαδηλώσεις και στη διανομή φυλλαδίων, ως ένα από τα μαχητικότερα στοιχεία των μαθητικών ομάδων. Αργότερα κατατάχθηκε στις ομάδες κρούσεως Κτήματος και πήρε μέρος σε εκτελέσεις και στη ρίψη χειροβομβίδων. Στις 22 Ιουνίου 1955 συμμετείχε στην επίθεση εναντίον του πρώην Διοικητή της Πάφου Κρην Μπέη, μαζί με τον συναγωνιστή του και ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

Όταν ρωτήθηκε από τον πατέρα του, κατά πόσο θα ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό, απάντησε :

«Θα το ήθελα, πατέρα, αν η πατρίδα μου ήταν ελεύθερη. Μετά τον Αγώνα, αν ζήσω, θα πάω με το πρόσωπό μου καθαρό, να συνεχίσω τις σπουδές μου.»

Τον Ιούλιο του 1956 καταζητήθηκε για τη δράση του και κατέφυγε στα βουνά, όπου ενώθηκε με άλλους αντάρτες στην περιοχή του χωριού Κρίτου – Τέρα. Τόπος διαμονής τους ήταν η περιοχή Τοξεύτρα, όπου είχαν και τα κρησφύγετά τους. Οι Άγγλοι τον επικήρυξαν αντί του ποσού των 5.000 λιρών. Ως αντάρτης έδρασε στην περιοχή από το χωριό Έμπα μέχρι τον Κάθικα, την Πόλη Χρυσοχούς και την Τσάδα, στήνοντας ενέδρες εναντίον Άγγλων με μεγάλη επιτυχία.

Στις 7 Φεβρουαρίου 1957 έστησε ενέδρα με συναγωνιστές του έξω από το χωριό Κρίτου-Τέρα και επιτέθηκαν εναντίον στρατιωτικού οχήματος με ηλεκτρικώς πυροδοτηθείσα νάρκη και όπλα.Κατά τη διάρκεια της μάχης τραυματίσθηκε θανάσιμα. Συμπαραστάτες του στη δράση που ανέπτυσσε είχε τόσο τον πατέρα του, που ήταν εφημέριος της εκκλησίας Άνω Αρόδων, όσο και τη μητέρα του.

Σοφοκλέους Τάκης

Ο Τάκης Σοφοκλέους γεννήθηκε στον Ξερό της επαρχίας Λευκωσίας, στις 26 Δεκεμβρίου 1941. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού του. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στην τρίτη τάξη του Γυμνασίου Πάφου, τον συνέλαβαν οι Άγγλοι για οχλαγωγία. Αφέθηκε ελεύθερος αλλά αργότερα συνελήφθη και πάλι,, όταν έριξε βόμβα έξω από το ξενοδοχείο “Πάφος Πάλας”, όπου έμεναν Άγγλοι αστυνομικοί. Κρατήθηκε για εννέα μέρες σε ανακριτήρια της Πάφου, και από εκεί μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο στο Κτήμα, επειδή είχε φοβερούς πόνους από τις κακοποιήσεις. Δραπέτευσε από ένα παράθυρο του νοσοκομείου και οι αστυνομικοί που τον κυνήγησαν έχασαν τα ίχνη του, όταν κρύφτηκε σε βαρέλι γεμάτο με νερό σε σπίτι δίπλα από το σχολείο του, και σκεπάστηκε με το κάλυμμα του βαρελιού. Μετά την αποχώρηση των αστυνομικών που τον κυνηγούσαν, ο Τάκης πήγε στο σχολείο του, όπου άλλαξε ρούχα και στη συνέχεια μεταφέρθηκε από συμμαθητή του στον ομαδάρχη του στην περιοχή Κάτω Περιβόλια του Κτήματος. Ο ομαδάρχης του τον οδήγησε στον ήρωα Χρίστο Κέλη στο χωριό Κισσόνεργα.

Αργότερα συνενώθηκε με την ανταρτική ομάδα της ορεινής περιοχής Πάφου, που είχε το κρησφύγετό της στην περιοχή “Τοξεύτρα”. Λόγω του πολύ νεαρού της ηλικίας του, ο υπεύθυνος τροφοδότης της ομάδας τον κράτησε στο σπίτι των γονιών του, συμμετείχε όμως στις δραστηριότητες της ομάδας.

Στις 23 Ιανουαρίου 1957 έστησε ενέδρα μαζί με δυο άλλους αντάρτες και κτύπησαν στρατιωτικό αυτοκίνητο που περνούσε έξω από το χωριό Κρίτου Τέρα. Επειδή πληροφορήθηκαν από Τούρκο κάτοικο του χωριού Αρόδες ότι άλλος Τούρκος από την Πάφο τους παρακολουθεί και προδίδει τις κινήσεις τους στους Άγγλους, εξετέλεσαν τον προδότη και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή τους και να κατευθυνθούν προς το χωριό Σκούλλη.

Στις 7 Φεβρουαρίου 1957 ο Τάκης Σοφοκλέους με το Γεώργιο Παπαβερκίου έστησαν ενέδρα στην τοποθεσία Αμπελάκια του χωριού Προδρόμι, σε απόσταση 15 μόνο λεπτών από το στρατόπεδο της Λίμνης, όπου διέμεναν 2 χιλιάδες Άγγλοι στρατιώτες. Τοποθέτησαν νάρκη για την ανατίναξη φάλαγγας αυτοκινήτων των Άγγλων και ανέμεναν οπλισμένοι με αυτόματα όπλα. Ακολούθησε μάχη κατά την οποία σκοτώθηκαν πέντε στρατιώτες και τραυματίστηκαν άλλοι επτά. Οι δυο ήρωες δέχτηκαν τα πυρά των στρατιωτών άλλου οχήματος που ακολουθούσε και σκοτώθηκαν και οι δυο.

Την επομένη της ταφής τους, 8 Φεβρουαρίου 1957, συναγωνιστές του, εκδικούμενοι το θάνατό τους, επιτέθηκαν με ηλεκτρικές νάρκες και ανατίναξαν στρατιωτικά αυτοκίνητα πλήρη στρατιωτών στα χωριά Κρίτου – Τέρα και Κινούσα.

Ε.ΛΑ.Μ

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/7-febrouariou-hmera-mnhmhs-gia-treis-agwnistes-ths-eoka-pou-epesan-gia-thn#ixzz4Xz0RAtli

ΕΓΕΡΘΗΤΙ “…ου μ’ εθέσπισεν οικείν Απόλλων”

Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”

Στους μαθητές των σχολείων της ελεύθερης Κύπρου μοιράζονταν μέχρι πριν από δυο χρόνια, τετράδια με φωτογραφίες από την κατεχόμενη γη μας και το σύνθημα «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ». Με αυτά και με τα βιβλία της Ελλάδος, έμαθαν τα Κυπριοτόπουλα, από το 1981, επί προεδρείας Κυπριανού, να νιώθουν στα χείλη το νόστιμον ήμαρ της επιστροφής στις εστίες που βίαια και βάναυσα κατέλυσαν οι Αττίλες με την συνενοχή ελλαδιτών πολιτικάντηδων που έκριναν, αντίθετα με τον Κίμωνα και τις τριήρεις του, πως η Μεγαλόνησος ήταν μακριά για να εξυπηρετήσει τις πολιτικές φιλοδοξίες τους.

Όμως, η σχολική χρονιά 2014-2015 ήταν η τελευταία για τα τετράδια με τις εικόνες από τα Κατεχόμενα. Η απόσυρση των τετραδίων αποτελούσε ένα από τα «μέτρα ανοικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο κοινοτήτων». Ένα προαπαιτούμενο σαν τα ελλαδίτικα δηλαδή, όπου ο εν δικαίω ευρισκόμενος καλείται να «δώσει τόπο στην οργή» και να κάνει πίσω, και πίσω, και πίσω, μέχρι να πιστέψει κι ο ίδιος πως έχει άδικο. Και γιατί χαρίσαμε τα τετράδια, δηλαδή την μάθηση, την μνήμη και την ελπίδα χιλιάδων Κυπρίων μαθητών στους τούρκους; Για μια «υποχώρηση» παντελώς άχρηστη, ούτε καν συμβολική: ως ένδειξη… εκτίμησης για το σβήσιμο της φωταγωγημένης ψευτοσημαίας του ψευδοκράτους των κατακτητών στον Πενταδάκτυλο, για πέντε βράδια! Ο παραλογισμός δεν είναι προνόμιο του ελλαδικού κόμματος των πολιτικών κομμάτων, αλλά κοινό των ξενόδουλων πολιτικάντηδων.

Μιλώντας για την απόφαση απόσυρσης των κυπριακών τετραδίων, ο πρόεδρος Αναστασιάδης δήλωνε πως «Κάποιες φορές πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις που δεν βρίσκουν σύμφωνη την πλειοψηφία του κόσμου» και πρότεινε να μπει η συλλογή των τετραδίων στο… μουσείο. Πολύ θα ήθελαν οι πολιτικάντηδες να βάλουν την Κύπρο στο μουσείο, όπως έβαλαν την Ιωνία, την Ανατολική Θράκη, την Κωνσταντινούπολη. Θα ήθελαν, αλλά δεν θέλουμε εμείς οι Έλληνες. Εμείς οι Έλληνες, είμαστε όλοι Εθνικιστές.

Η Πατρίδα δεν είναι για τα μουσεία, αλλά για τους ανθρώπους της. Αν κάποιοι θεωρούν πως η Ελληνική σημαία είναι ένα παλιόπανο που δικαιούνται από την πρόσκαιρη θέση τους και την παροδική ζωή τους να υποστέλλουν ή να καίνε, για μας είναι το σύμβολο του Έθνους που απάνω του μάτωσαν οι Σαλαμινομάχοι, ο Κολοκοτρώνης, ο Παλληκαρίδης, ο Σολωμού, ο Βλαχάκος, ο Φουντούλης. Αναιδείς Ελλαδίτες και Κύπριοι, εμείς οι Έλληνες, εμείς οι Εθνικιστές, στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στο Ιόνιο, στο Κρητικό, στην Θράκη, στην Ρούμελη και τον Μωριά, δεν θα υποστείλουμε καμία σημαία, δεν θα πετάξουμε κανένα σημάδι της ελληνικότητάς μας, στον κάδο της λήθης. Αγκάθι θα είμαστε στο πλευρό σας, που θα τρέφεται από τις σάρκες σας ώσπου να σας καταπιεί. Κι αν το τίμημα, ώσπου Κύπρος και Ελλάδα να πέσουν η μια στην αγκαλιά της άλλης, είναι να μείνει σκλαβωμένη η Κύπρος, ας μείνει σκλάβα, με τα παιδιά της να ξέρουν πως έχουν χρέος να την ελευθερώσουν, μα κανένα δικαίωμα να την προδώσουν.

Παιδί μου, μέμνησο της Κύπρου! Θυμήσου πως απέναντι είναι ο Αττίλας που με τις ευλογίες των δήθεν φίλων και συμμάχων, βεβηλώνει τις εκκλησιές, τα μνήματα, το σπίτι μας και την αυλή μας. Οι ήρωες της ΕΟΚΑ, οι έφηβοι άνδρες της Μεγαλονήσου και οι σύγχρονοι ήρωές της, ο Ισαάκ και ο Σολωμού, δεν πέθαναν για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, ούτε καν για την σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά για την Γαλανόλευκη.

Για αυτήν την γη όπου θέσπισε να ζούμε ο Απόλλων, θα αγωνιστούμε στην Αθήνα, την Λευκωσία, την Αμμόχωστο και την Καρπασία, μέχρι την Νίκη.

Βουνό μου Πενταδάκτυλε
κάμε σεισμόν τζιαί σούστου
τζιαί τον καμόν σου σσιόνωσε
τζιαί τους αττίλες κρούσ’ τους.
Κρούσε τζιαί τη σημαία τους
καρφίν μες την καρκιάν σου
οι κλέφτες τζι η παρέα τους
να φύουν μακριά σου.
Νάρτει αέρας καθαρός
τζι εμείς εν να βουρούμεν
να βοηθήσει ο Θεός
τότες ν’ ανταμωθούμεν.
Μείναμε χρόνια μακριά
λιώννουμεν τζιαί πονούμεν
μόνον που καθηνυχτικά
το χώμα σου πατούμεν.
Τούτον κρατεί μας στη ζωή
την ώρα καρτερούμε
που λευτερκάν παντοτινή
Βουνό μου εν να χαρούμε.

Έλλη Ιωάννου

πηγή

Διαβάστε το Σάββατο 14 Ιανουαρίου στην Εθνική Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ

• ΚΥΠΡΟΣ – ΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
• Επιστολή Ν.Γ. Μιχαλολιάκου στον ΠτΔ για το Κυπριακό
• ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Διαγράφονται τα ονόματα των Στρατοπέδων
• Κ. ΜΙΧΑΛΟΣ: Συνέντευξη του Προέδρου του ΕΒΕΑ
• ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ: Χρήστος Παππάς: «Θα ξαναπάω στην Κακαβιά»
• ΛΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ – Βουλευτής Αμμοχώστου Ε.ΛΑ.Μ.: «Ενιαίο κράτος, η μοναδική λύση για την Κύπρο»
• Το «καρφί» των Ιμαλαΐων
• ΙΣΤΟΡΙΑ: Η εκστρατεία στην Μεσημβρινή Ρωσία
• Περί φόβου
• Εκατόμβη Ελλήνων λόγω του μνημονιακού ψύχους
• Ο νεομάρτυς Άγιος Γεώργιος εν Ιωαννίνοις
• «…ου μ’ εθέσπισεν οικείν Απόλλων»

Εβδομαδιαία Εθνική Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ – Η φωνή της Αλήθειας

Κυκλοφορεί το Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017 και κάθε Σάββατο με 1.30 ευρώ

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/diabaste-sto-fullo-183-ths-ethnikhs-efhmeridos-empros#ixzz4VenVfujI

Δήλωση Ν. Γ. Μιχαλολιάκου για τον αποκλεισμό της Χρυσής Αυγής από τις συναντήσεις για το Κυπριακό – ΒΙΝΤΕΟ

Ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής, Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος προέβη στην κάτωθι δήλωση αναφορικά με τον αποκλεισμό της Χρυσής Αυγής από τις συναντήσεις του Πρωθυπουργού για το Κυπριακό:

“Η Χρυσή Αυγή καταγγέλλει τον αποκλεισμό του τρίτου πολιτικού κόμματος της χώρας από τις συναντήσεις των Πολιτικών Αρχηγών για ένα μείζον εθνικό θέμα όπως είναι το Κυπριακό.

Η ενέργεια αυτή του Πρωθυπουργού είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική και καταλύει τα δικαιώματα μίας μεγάλης μερίδος του Ελληνικού Λαού. Οι Χρυσαυγίτες δεν είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Υπηρετούν στον Στρατό, πληρώνουν φορολογία και μάλιστα υπηρετούν στον Στρατό φορώντας την τιμημένη στολή του Έλληνα Στρατιώτη και όχι ως “αλληλέγγυοι” περιθάλπτοντας παράνομους μετανάστες.

Θα διεκδικήσουμε τα Συνταγματικά μας δικαιώματα, θα διεκδικήσουμε να έχουμε λόγο στο μέγα Εθνικό ζήτημα. Είναι απαράδεκτο να αποκλείεται το τρίτο πολιτικό κόμμα της χώρας και την ίδια στιγμή να έχουν λόγο κόμματα, τα οποία ξεπέρασαν μόλις το 3% και τα οποία σύμφωνα με τις πολιτικές έρευνες δεν πρόκειται να έχουν παρουσία στην προσεχή Βουλή.

Τα Εθνικά θέματα ανήκουν σε όλους τους Έλληνες. Ο ρατσισμός κατά της Χρυσής Αυγής δεν θα περάσει“.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/dhlwsh-n.-g.-michaloliakou-gia-ton-apokleismo-ths-chrushs-aughs-apo-tis-sun#ixzz4UhJRHtSj