Εορτασμοί της 4ης Αυγούστου στο Παναθηναϊκό στάδιο, 1937.
Φωτογραφίες Ελλη Σεραϊδάρη- Nelly’s
Εορτασμοί της 4ης Αυγούστου (1937)
Category: ΙΣΤΟΡΙΑ
Τελετή Μνήμης Ίωνος Δραγούμη: Δευτέρα 31 Ιουλίου, 19:30 Βασ. Σοφίας 77Α – Στο Μνημείο του Ήρωα
Την Δευτέρα 31 Ιουλίου η Επιτροπή Εθνικής Μνήμης θα τιμήσει τον Εθνομάρτυρα Ίωνα Δραγούμη με μία λιτή τελετή Μνήμης μπροστά στο Μνημείο του επί της Λεωφόρου Βασ. Σοφίας 77Α.
Ο Ίων Δραγούμης είναι ο πνευματικός πατέρας του σύγχρονου Ελληνικού Εθνικισμού, ένας μαχητής της πένας και του ξίφους που αφιέρωσε όλη του την ζωή στην Αιώνια Ελλάδα.
ΤΕΛΕΤΗ ΜΝΗΜΗΣ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ
Δευτέρα 31 Ιουλίου – 19:30
Βασ. Σοφίας 77Α – Στο Μνημείο του Ήρωα
ΑΠΑΝΤΕΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ
Επιτροπή Εθνικής Μνήμης
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/teleth-mnhmhs-iwnos-dragoumh-deutera-31-iouliou-1930-bas.-sofias-77a-sto-mn#ixzz4nuqVFPy4
Ο Αϊ-Λιας, ο Οδυσσέας και ο Ήλιος
“Πάνω απ’ τις βρύσες υψώνεται η κορυφή του Ταϋγέτου. Αυτή την ονομάζουν ιερή κορυφή του Ήλιου”
(Παυσανίας Γ’ 20 , 4)
Σε κάθε βουνοκορφή, σε κάθε υψηλό σημείο χωριού ή πόλεως, ένα λευκό εξωκκλήσι σηματοδοτεί την παρουσία του. Από εκεί ψηλά, διαφεντεύει κεραυνούς και βροντές, κι από το άρμα του μοιράζει γενναιόδωρα το φως του στους θνητούς. Ζωοδότης, άχρονος και αθάνατος πατέρας, δίνει ζωή στον κόσμο, ύλη και πνεύμα. Λατρεύτηκε και λατρεύεται αδιάκοπα μέσα στον χρόνο από τα παιδιά του, που αναγνωρίζουν την αγιότητα της ύπαρξής του, και την πλήρη συνάρτησή τους με την παρουσία του.
Στους καιρούς μας, κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου ο λαός μας τιμά τον προφήτη Ηλία, τον δικό του Αη Λια, εκεί όπου οι πρόγονοί τους έχτιζαν τους ναούς του θεού Ηλίου: στα
υψηλότερα σημεία των κορυφογραμμών, για να πλησιάσουν όσο κοντύτερα είναι δυνατόν στην φυσική του ύπαρξη και η προσευχή τους να εισακουστεί στα θεϊκά του ότα.
Για την χριστιανική πίστη, ο Προφήτης Ηλίας δεν πέθανε, αλλά ανελήφθη εν σώματι. Ένα πύρινο άρμα τον πήρε στον ουρανό, υπονοώντας το άκτιστο Φως του Θεού.
Λέγεται μάλιστα πως πριν της Δευτέρα έλευση του Θεανθρώπου, Επειδή λοιπόν θα έρθει ο Ηλίας προκειμένου να προετοιμάσει τον ερχομό Του, τιθέμενος επικεφαλής των Πιστών κατά τα χρόνια της εξουσίας του Αντιχρίστου.
Η απεικόνιση του Αη Λιά επάνω στο άρμα, φέρνει φυσικά στον νου αυτήν του ηλιακού άρματος και την ιστορία του Ήλιου και του γιου του Φαέθοντα. «Φαέθων» ήταν αρχικά
ένα επίθετο του θεού Ηλίου, πάμφωτος, φωτοδότης, ο «απαστράπτων και ακτινοβολών το φυσικόν, το πνευματικόν και το ηθικόν φως, ήτοι ο : πάμφωτος, πάνσοφος και
πανάγαθος» . Ο Φαέθων, γιος της Αυγής, θέλησε να οδηγήσει το άρμα του πατέρα του, αλλά, άπειρος καθώς ήταν, πλησίασε πολύ την Γη και ο Ζευς τον κεραυνοβόλησε, γιατί κινδύνευε να την κάψει και να εξαφανίσει την ανθρωπότητα. Ο Φαέθων έπεσε τότε στον ποταμό Ηριδανό. Εκεί τον έκλαυσαν οι αδελφές του Ηλιάδες, οι οποίες τον είχαν βοηθήσει να πάρει άρμα του πατέρα τους. Εκείνες έγιναν οι ιτιές οι κλαίουσες, και τα δάκρυά τους ήλεκτρον (κεχριμπάρι).
Όπως αναφέρει ο Πλάτωνας στον Κρατύλο: «όποιος θα γνωρίσει τα ονόματα, θα γνωρίσει και τα πράγματα» (ος αν τα ονόματα ειδή, εισέτι και τα πράγματα). Και το όνομα των δύο θεοτήτων, μαρτυρούν την παντοτινή θεότητά τους και την τιμή που τους αξίζει πριν, τώρα και πάντα.
Ο ΑΪ-ΛΙΑΣ ήταν ναύτης και πέρασε παραλυμένη ζωή. Ύστερα όμως μετανόησε για όσα έκαμε και εσιχάθη τη θάλασσα.
Άλλοι πάλι λεν πως επειδή έπαθε πολλά στη θάλασσα και πολλές φορές εκόντεψε να πνιγεί, εβαρέθη τα ταξίδια και αποφάσισε να πάει εις μέρος που να μην ηξεύρουν τι είναι θάλασσα και τι είναι καράβια. Βάνει το λοιπόν στο νώμο του το κουπί του και βγαίνει στη στεριά, και όποιον απαντούσε τον ερωτούσε τι είναι αυτό που βαστάει. Όσο του έλεγαν
«Κουπί», τραβούσε ψηλότερα. ώσπου έφτασε στην κορφή του βουνού. Ρωτά
τους ανθρώπους που ηύρε κει τι είναι, και του λεν «Ξύλο». Κατάλαβε λοιπόν πως αυτοί δεν είχαν ιδεί ποτέ τους κουπί, και έμεινε μαζί τους εκεί στα ψηλά.
(Αιγαίον, Αχαΐα)
Η διήγηση αυτή του λαού μας για τον προφήτη Ηλία, μας φέρνει στον
νου την Οδύσσεια του Ομήρου, εκεί όπου ο Οδυσσέας, έπειτα από προτροπή της Κίρκης, κατεβαίνει στον Άδη για να συναντήσει την ψυχή του Τειρεσία και να μάθει τι πρέπει να κάνει για να εξιλεωθεί και να εξευμενίσει τον Ποσειδώνα, του οποίου η οργή του
προκαλεί την μακρά περιπλάνηση.
Ο Τειρεσίας του απαντά ότι αφού φθάσει στην Ιθάκη, πρέπει να πάρει στον ώμο του ένα κουπί, σύμβολο του ανθρώπινου έργου στο θαλασσινό βασίλειο, και να προχωρήσει ώσπου να φτάσει σε τόπο όπου οι κάτοικοι δεν θα ξέρουν τι είναι θάλασσα, δε θα τρώνε φαγητό αλατισμένο και δε θα ξέρουν τι είναι καράβι και τι κουπί. Θα καταλάβει ότι είναι στον σωστό τόπο όταν συναντηθεί με κάποιο διαβάτη ο οποίος στην ερώτηση τι είναι αυτό που φέρει στον ώμο του, θα του απαντήσει ότι είναι «αθηρηλοιγός», το πλατύ ξύλινο φτυάρι με το οποίο λικνίζουν τα αλωνισμένα στάχυα.
«Όμως γι’ αυτό δε θα χαρείς, καθώς κι εγώ δε χαίρω που μου ‘πε ο μάντης
σε πολλές θνητών να τρέξω χώρες,
κρατώντας καλοσήκωτο κουπί στα δυο
μου χέρια, όσο να φτάσω σε λαούς
που θάλασσα δεν ξέρουν
Κι άκου, καθώς μου το ‘λεγε τ’ αλάθευτο σημάδι. Όταν στο δρόμο που
τραβώ ξένος με βρει διαβάτης και λιχνιστήρι αυτό μου ‘πει στον ώμο που
σηκώνω, πρόσταξε τότε το κουπί στο
χώμα να το μπήξω… Κι ο θάνατος πια
τότε γλυκός μακριά απ’ τα πέλαγα θα ‘ρθεί να μ’ ανταμώσει στ’ αρχοντικά μου γηρατειά»
(Ομήρου «Οδύσσεια”, Ψ 251-281,
μετάφραση Ζήσιμου Σιδερή)
Ο τόπος αυτός λέγεται ότι είναι η (ορεινή) Ήπειρος, η «άπειρος γη».
Τάκης Θεοδωρόπουλος: Συντηρητισμού εγκώμιον
Οταν οι μισοί αντιμετωπίζουν την κλασική αρχαιότητα σαν βάρος και οι άλλοι μισοί σαν εθνικό φυλαχτό, ιερό σκήνωμα, είναι φυσικό η μετάδοση της γνώσης της να κακοποιείται με τον τρόπο που την κακοποιεί η μέση εκπαίδευση. Κάποτε τουλάχιστον στο σχολείο μπορεί να μην εμβαθύναμε στα πολιτισμικά επιτεύγματα των Ελλήνων και των Ρωμαίων, τουλάχιστον όμως μαθαίναμε κάποια αρχαία ελληνικά. Αλλοι περισσότερα άλλοι λιγότερα. Η δικτατορία που κατήργησε την μεταρρύθμιση του Παπανούτσου επανέφερε τη διδασκαλία της αρχαίας Ελληνικής από την Α΄ γυμνασίου. Δεν ήμουν άριστος μαθητής, απλώς καλός, και μέσα μου ήμουν διχασμένος. Ο αριστερός συρμός της ηλικίας μου τα αντιμετώπιζε ως τμήμα της ιδεολογίας του καθεστώτος, πλην όμως κυκλοφορούσαν και βιβλία του Λεκατσά, ο περίφημος «Επίκουρος» του Θεοδωρίδη, τα οποία κάθε άλλο παρά «δεξιά» μπορούσαν να χαρακτηρισθούν. Μυριζόμασταν ότι το ζήτημα ήταν πολυπλοκότερο από ό,τι μας υποχρέωνε να πιστέψουμε ο πολιτικός μας μανιχαϊσμός.
Τα αρχαία ελληνικά έμαθα να τα εκτιμώ στη διάρκεια των σπουδών μου στο Παρίσι. Στον πρώτο κύκλο είχα γραφτεί στο τμήμα Συγκριτικής Λογοτεχνίας, κοινώς σύγχρονης, παρ’ όλ’ αυτά οι αναφορές στην αρχαία ελληνική και τη λατινική γραμματεία ήσαν συνεχείς. Τη δεύτερη δεν την είχα ποτέ διδαχθεί, η πρώτη όμως, παρά τα κενά, μου ήταν οικεία. Είναι από τα λίγα πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει στη ζωή μου. Αν ξανάρχιζα σπουδές, θα γραφόμουν στα «Κλασικά Γράμματα». Εκεί, αν μη τι άλλο θα βελτίωνα τα λατινικά μου, παρ’ ό,τι ήταν ένα από τα υποχρεωτικά μαθήματα και στη Συγκριτική Λογοτεχνία. Κι όμως, με τα αρχαία ελληνικά που έμαθα στο ελληνικό λύκειο της εποχής, έγινα δεκτός για διδακτορικό από τον Βιντάλ Νακέ στο τμήμα «Κοινωνικής ανθρωπολογίας του ελληνορωμαϊκού κόσμου». Με λίγη παραπάνω προσπάθεια μπορούσα να διαβάσω και Ιπποκράτη και Ευριπίδη στο πρωτότυπο. Το θέμα της διατριβής μου ήταν «H γυναίκα και η νόσος στους τραγικούς», οπότε μου χρειάζονταν και οι δύο.
Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε. Ενα από τα δεινά που μας κληροδότησε η δικτατορία είναι ότι έθεσε τους όρους των αντιθέσεων και των συγκρούσεων που μας ταλαιπώρησαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών θεωρήθηκε προπύργιο συντηρητισμού, πολιτικού, πολιτισμικού. Οταν στη δεκαετία του ογδόντα ετέθη πρώτη φορά το θέμα της κατάργησης της διδασκαλίας τους, ένας από τους σημαντικότερους κλασικούς φιλολόγους, μεταφραστής του Ομήρου συν τοις άλλοις, ο Δημήτρης Μαρωνίτης, την υπερασπίσθηκε. Καταλαβαίνω πώς ένας γλωσσολόγος σαν τον Εμμανουήλ Κριαρά, που πίστευε ότι η σύγχρονη ελληνική γλώσσα δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία, να θέλει να καταργήσει τη διδασκαλία της, όμως ένας κλασικός φιλόλογος γιατί; Το ζήτημα ήταν ιδεολογικό. Η εκπαίδευση όφειλε να απαλλαγεί από τα συντηρητικά της κατάλοιπα και να αφεθεί στον χορό της προόδου.
Δυστυχώς και ο Μαρωνίτης και ο Κριαράς είναι πλέον μακαρίτες και τους έχουν διαδεχθεί διάφοροι ημιεγγράμματοι έως αγράμματοι, οι οποίοι, μη έχοντας ιδέα από την κλασική παιδεία, ενδιαφέρονται μόνον για τη λεγόμενη πρόοδο. Τα αποτελέσματα είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Οι απόφοιτοι της Μέσης Εκπαίδευσης όχι μόνον δεν μπορούν να αποκτήσουν αναγνωστική εμπειρία των αρχαίων κειμένων, αλλά και όσα μαθαίνουν για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό τα μαθαίνουν από τα κακογραμμένα εγχειρίδια. Οσοι δε υποστηρίζουν πως τα αρχαία ελληνικά πρέπει να διδάσκονται στο γυμνάσιο και το λύκειο κατατάσσονται αυθωρεί και παραχρήμα στις τάξεις των συντηρητικών, οι οποίες ταυτίζονται με τον σκοταδισμό και διάφορα άλλα δυσάρεστα και κακόηχα.
Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσω κάτι. Συντηρητικός είναι αυτός που θεωρεί ότι έχει μεγαλύτερη δύναμη η γονιμοποίηση των παραδεδεγμένων αξιών από την καταστροφή τους στο όνομα νέων, τις οποίες δεχόμαστε ως αξίες, μόνον και μόνον επειδή είναι νέες. Απ’ αυτήν την άποψη, είμαι συντηρητικός. Και το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι όταν αρχίσεις να μελετάς στα σοβαρά την κλασική σκέψη είναι ότι οι αξίες δεν κρίνονται από όρους «συντηρητικού ή προοδευτικού».
Αντιλαμβάνομαι την ορμή ορισμένων φιλελεύθερων που αντιμετωπίζουν ό,τι συντηρητικό ως απαξία. Εζησαν κι αυτοί στην παρανομία της μεταπολίτευσης, όπως και η Αριστερά έζησε στην παρανομία της δικτατορίας. Οταν υποστηρίζω τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, όταν υποστηρίζω ότι το φύλο δεν είναι θέμα επιλογής, ή ότι ο χριστιανισμός είναι πυλώνας του ευρωπαϊκού πολιτισμού, με αποκαλούν νεο-συντηρητικό, σεξιστή ή σχεδόν ρατσιστή. Είναι μια πνευματική ασθένεια, την οποία την έχουμε ζήσει με την Αριστερά και την ξαναζούμε με τους νεόκοπους φιλελεύθερους. Η σκέψη τους έχει εξοκείλει στο τέναγος του χρόνου, όπως και της Αριστεράς που θεωρεί ότι η σκέψη ξεκινάει από τον Μαρξ και τον 19ο αιώνα. Τους λείπει η κλασική παιδεία, κοινώς για έναν συντηρητικό όπως εγώ, η παιδεία.
Είναι και ευρωπαϊστές. Απλώς αν θεωρείς ότι η Ευρώπη νομιμοποίησε τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών επειδή είναι η σημερινή Ευρώπη, χωρίς να λάβεις υπ’ όψιν σου την παράδοση και την ιστορία τόσων αιώνων, τότε δεν έχεις καταλάβει τίποτε απ’ την Ευρώπη.
Τόσες Κυριακές έχει το καλοκαίρι. Επεται συνέχεια, και για τα θρησκευτικά, και για τις έμφυλες ταυτότητες, και για την Ευρώπη.
Από τα σχόλια
-Γιατί συχνὰ χρησιμοποιεῖτε τὴν καθαρεύουσα; ρώτησαν κάποτε τον Ἐγγονόπουλο. “Ἴσως διότι εἶμαι ὁ τελευταῖος τῶν Ἑλλήνων. Ἄλλωστε ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι μία. Ἡ αρχαία, ἡ νεωτέρα, οἱ ντοπιολαλιές, εἶναι γλῶσσα μία.”
-Αγαπητε Κε Θεοδωρόπουλε,
πιστεύω στη διατηρηση της Εθνικής μας παράδοσης , τα εθιμα που μας κληροδοτησαν οι παππουδες μου–συμπεριλαμβανομένων και των Αρχαιων προγονων– και που θελω και΄γω να περάσω στα παιδιά μου, στο Θεό που εμαθα να φοβάμαι στα γόνατα της μητερας μου, στην ιστορια των ανθρωπων που πεθαναν σ’αυτο τον τοπο που ζω εγώ, στην βαθμιαια και οχι επαναστατικη κοινωνική αλλαγή ,στους φυσικούς νόμους, στην επιθυμια να με πειθει το”Κρατος” και οχι να μου επιβαλλει βίαια τις επιθυμίες του για αλλαγή, να με προστατευει αντι να με εκβιάζει και να μου διευκολυνει την ανάγκη για εργασία και ελευθερία.
Εχω όμως αρχίσει να ανησυχώ. Μπας και ειμαι συντηρητικός ?
Στο παρελθόν εχω σκεφθει τημ μεταναστευση , την παθητικη αντισταση, η την Ασκητική.
Μήπως ειναι πλέον τώρα ωρα να πάρω τα βουνά ?…….
Το χαμόγελο του Αλέξανδρου-Η συνάντηση του Αύγουστου Καίσαρα με τον νεκρό Αλέξανδρο
«Θέλω να ξεκινήσω από την αρχή, από τότε που ο άνθρωπος συνάντησε το είδωλο, όπως λένε και οι Έλληνες, το είδωλο της τυφλής λατρείας. Εμείς η Ρωμαίοι δανειστήκαμε αυτή τη λέξη, όπως και πολλές άλλες που μας έλειπαν, και πολλοί από εμάς αναζητούν τα είδωλά τους σε αυτούς που μας δάνεισαν αυτή τη λέξη. Δεν αποτελώ εξαίρεση και θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι ο θρυλικός πατέρας μου, Γάιος Ιούλιος Καίσαρας, τον οποίο αγαπώ, αποτέλεσε είδωλο για μένα στα νεανικά μου χρόνια.
Τα είδωλα δεν τα αγαπάμε, αλλά τα σεβόμαστε και θαυμάζουμε, και εγώ θαύμαζα τον Μεγάλο Μακεδόνα, τον Αλέξανδρο. ………..
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την όψη του. Ο Μεγάλος αυτός άνδρας, χωρίς γένια, έμοιαζε να χαμογελάει, ένα χαμόγελο ικανοποίησης που έδειχνε ότι γνώριζε καλά τι είχε καταφέρει, περήφανος και συνειδητοποιημένος, ναι, ακόμη και αυτάρεσκος και ανώτερος. Με αυτό το χαμόγελο πεθαίνει μόνο ένας άντρας που έχει κόψει με το σπαθί του το γόρδιο δεσμό, αντί να ψάχνει να βρει την αρχή και το τέλος του σχοινιού, ένας άντρας που πηγαίνει στην έρημο να βρει τον Άμμωνα Δία για να επιβεβαιώσει τη θεϊκή καταγωγή του και το δικαίωμα της εξουσίας, ένας άντρας που ουσιαστικά δεν γνώριζε κανέναν αντίπαλο εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό. Τότε δεν ήθελα τίποτα περισσότερο παρά να πεθάνω κι εγώ κάποια στιγμή σε τον Μεγάλο Μακεδόνα- με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό μου.
Έμεινα ατέλειωτες ώρες έτσι, να τον κοιτάζω, μέχρι που οι ανυπόμονοι σύντροφοί μου με πίεσαν να δούμε και άλλους νεκρούς Πτολεμαίους, που κείτονταν εκεί επί 300 χρόνια, μεταμορφωμένοι σε μούμιες. Είπα επιτακτικά στους ανόητους συντρόφους μου πως αυτό που ήθελα να δω εγώ ήταν ένας βασιλιάς, και όχι άλλα πτώματα. Γι’ αυτό και αρνήθηκα να επισκεφθώ τον Άπι, αφού εμείς οι Ρωμαίοι συνηθίζουμε να λατρεύουμε τους θεούς και όχι τους ταύρους.
Έτσι, λοιπόν, έδιωξα τον εντελώς ανεγκέφαλο όχλο και καμία από τις ανόητες κουβέντες τους δεν μπόρεσε να μου αλλάξει γνώμη. Με τη φλόγα να τριζοβολάει στη δάδα, περιεργαζόμουνα τον μικρόσωμο άντρα. Όπως κι εγώ έτσι και ο Αλέξανδρος ήταν κοντός, γεγονός που δικαιώνει όσους ισχυρίζονται πως οι μικρόσωμοι άντρες προορίζονται για κάτι μεγάλο, αφού όλη η ενέργεια τους μοιράζεται σε ένα σώμα μικρού μεγέθους. Όπως και εγώ, έτσι και ο Αλέξανδρος έγραφε στη μητέρα του μυστικά γράμματα. Λεγόταν Ολυμπιάδα, είχε τα ίδια πάθη με την Άτια και λέγεται ότι ο Δίας Άμμωνας κοιμόταν μαζί της, παίρνοντας τη μορφή φιδιού.
Όπως και εγώ, έτσι και ο Μεγάλος Μακεδόνας περιφρονούσε τα αθλήματα όπου έπαιρναν μέρος δυναμικοί αθλητές, και έδειχνε μεγαλύτερη αγάπη για τη φιλοσοφία. Αγαπούσε όπως έλεγε τον Αριστοτέλη σαν πατέρα του και τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, ενώ όταν κοιμόταν είχε πάντα κάτω από το μαξιλάρι του την Ιλιάδα του Ομήρου, δίπλα στο ξίφος του. Και όπως ζήλευα εγώ τον Οράτιο για την τύχη του να «σμιλεύει» τις λέξεις και να αδιαφορεί για τα χρήματα και τη φήμη του, έτσι και ο Αλέξανδρος είδε το άλλο του εγώ σε ένα σοφό. Όταν πήγε στην Κόρινθο είπε στον κυνικό Διογένη ότι θα του εκπλήρωνε όποια χάρη του ζητούσε. Τότε εκείνος του ζήτησε να πάει λίγο παρακεί για να μην του κρύβει τον ήλιο, δεν ήθελε τίποτε άλλο.
Τα λόγια αυτά άρεσαν πολύ στον Αλέξανδρο, που με περηφάνια και μεγαλείο ψυχής- κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει καλύτερα από εμένα- είπε για τον φιλόσοφο: «Αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι ο Διογένης». Η πολυτέλεια, έλεγε ο Αλέξανδρος- και σ’ αυτό επίσης συμφωνούμε απολύτως- σε κάνει υπηρέτη και δούλο της, το να είσαι βασιλιάς είναι το πιο σκληρό καθήκον. Κατέκρινε λοιπόν τους άνδρες που αρέσκονταν στις πολυτέλειες και τα υλικά αγαθά, όπως τον Άγνωνα, που ήθελε να έχει ασημένια καρφιά στις σόλες του, ή τον Λεονάτο που ζήτησε να του φέρουν άμμο από την Αίγυπτο για να αθλείται, ή τον Φιλώτα που πρόσταξε να φτιάξουν φωλιές σε 100 στάδια για να μπορεί να κυνηγάει. Ήταν πιο υπομονετικός από εμένα, γιατί μπορεί να περιφρονούσε την ακόλαστη συμπεριφορά, όμως δεν εξέδωσε κανένα νόμο, όπως έκανα εγώ, για να τη σταματήσει.
Έτσι, ο Μέγας Αλέξανδρος με δίδαξε την υπομονή. Με έμαθε ότι χωρίς υπομονή, το έδαφος που βγαίνουν τα σπαρτά δεν αποδίδει. …..
Καίσαρ Αύγουστος, Περγαμηνή αρ. LXXXIX
PHILIPP VANDENBERG: «ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ, Τα Μυστικά Ημερολόγια», Εκδόσεις Κονιδάρη-Αθήνα, 2004.
ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΪΔΙΝΙΟΥ ΜΕ ΤΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΜΑΝΤΗΛΙΑ- Η θυσία των Προσκόπων στο Αϊδίνι και στα Σώκια
Τον Ιούνιο του 1919 στο Αϊδίνι λειτουργούσαν τρεις προσκοπικές ομάδες. Ο Ελληνικός Στρατός μόλις είχε απελευθερώσει την πόλη και είχε εγκαταστήσει μικρή στρατιωτική φρουρά. Στις 15 Ιουνίου 1919 πολυάριθμες ομάδες Τούρκων ανταρτών επιτέθηκαν εναντίον της φρουράς. Οι Πρόσκοποι παρέμειναν στο πλευρό του Στρατού και του φοβισμένου πληθυσμού και προσέφεραν κάθε λογής υπηρεσίες. Μετά την έξοδο από την πόλη της μικρής ελληνικής φρουράς, πραγματοποιήθηκαν απίστευτες αγριότητες. Όσοι πρόσκοποι δε σκοτώθηκαν, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν έξω από την πόλη, όπου και εκτελέστηκαν με πρώτο τον ηρωικό έφορο Νικόλαο Αυγερίδη.
Αλλά κι άλλες εκτελέσεις προσκόπων έγιναν και σε άλλες περιοχές της Μικρασίας κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας και της Καταστροφής. Στα Σώκια, στην Κάτω Παναγιά και αλλού.
Υπηρεσίες σημαντικές, όμως, προσέφεραν οι Έλληνες πρόσκοποι και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Για την περίθαλψη των προσφύγων, οι οποίοι κατέφταναν κατά χιλιάδες, οι πρόσκοποι χρησιμοποιήθηκαν με όλους τους τρόπους και χαρακτηρίστηκαν από τον Τύπο φύλακες-άγγελοι των θυμάτων εκείνης της εθνικής συμφοράς. Προσέφεραν υπηρεσίες για την πρόχειρη εγκατάσταση των σκηνών, οργάνωση συσσιτίων και καθαριότητα των συνοικισμών, νοσοκομειακή περίθαλψη, ακόμα και για τη φύλαξη ορισμένων κατασκηνώσεων.
Για τις εξέχουσες αυτές υπηρεσίες του προς την πατρίδα, το 1922 απονεμήθηκε στη Σημαία του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Α΄ Τάξεως.
Το χρονικό της Θυσίας:
Τον Οκτώβρη του 1918 είχε υπογραφεί η συνθήκη του Μούδρου.
14 Μαΐου 1919
ο Ελληνικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη, στην Ιωνία και αργότερα στο Αϊδίνι, όπου γίνονται δεκτοί απο τον αμιγή Ελληνικό πληθυσμό με εκδηλώσεις έξαλλου ενθουσιασμού και με δάκρυα βαθύτατης συγκινήσεως.
Οι Έλληνες ωστόσο ήταν ανήσυχοι, κι οι φόβοι τους δικαιώθηκαν, γιατί γρήγορα άρχισε αγώνας με τους Τούρκους αντάρτες, που λεηλατούσαν συστηματικά διάφορες πόλεις.
15 Ιούνη 1919
Μια μεγάλη δύναμη ανταρτών χτύπησε το Αϊδινι. Τμήματα του πρόχειρα οργανωμένου Τουρκικού στρατού μαζί με άτακτους (Τσέτες) άρχισαν να προσβάλουν την πόλη του Αϊδινίου, με πολυβολισμούς και κανιονοβολισμούς απο τα νότια της πόλεως.
16 Ιουνίου 1919
Στη μεγάλη αυτή καταστροφή οι Πρόσκοποι, μαζί με τον Τοπικό τους Έφορο Νικόλαο Αυγερίδη και έχοντας πιστό οδηγό τους το Νόμο την Υπόσχεση του Προσκόπου: «Υπόσχομαι στην Τιμή μου, να εκτελώ το καθήκον μου προς το Θεό και την Πατρίδα, να βοηθώ κάθε άνθρωπο σε κάθε περίσταση και να τηρώ τον Νόμο του Προσκόπου» δεν έμειναν αδρανείς. Σκέφτηκαν πως έπρεπε να βοηθήσουν με κάθε τρόπο τον πληθυσμό στη δοκιμασία του. Οι Πρόσκοποι αρχίζουν να τρέχουν παντού να βοηθήσουν.
Η μάχη προχωράει προς το κέντρο της πόλεως. Πυκνώνουν τα πυρά των Τούρκων. Τότε εμφανίζονται και οι πρώτες πυρκαγιές, οι οποίες παίρνουν γρήγορα τρομερές διαστάσεις. Οι μάχες γίνονται σκληρές, μπροστά στην αριθμητική υπεροχή των ανταρτών ο Ελληνικός Στρατός, αναγκάζεται να υποχωρήσει στα υψώματα περιμένοντας ενισχύσεις.
Ο Τοπικός Έφορος, οι Αρχηγοί και οι Πρόσκοποι αδυνατούν όμως να εγκαταλείψουν εγκαίρως την κόλαση αυτή, και να αφήσουν αβοήθητους τους συγχωριανούς τους. Έτσι παραμένουν ακλόνητοι στις θέσεις τους ως γνήσιοι Έλληνες Πρόσκοποι, προσφέροντας μέχρι την τελευταία στιγμή τις υπηρεσίες τους προς τον πλησίον μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης.
Αποτέλεσμα αυτού ήταν να συλληφθούν 31 Πρόσκοποι μαζί με τον Τοπικό Έφορο Νίκο Αυγερίδη και τους Αρχηγούς τους.
Το πρωί της 18ης Ιουνίου τους μεταφέρουν στις όχθες του Εύδωνα ποταμού και καλούν πρώτο το Νίκο Αυγερίδη να αλλαξοπιστήσει και να απαρνηθεί την Ελλάδα.
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ ! αναφωνεί ο ήρωας Τοπικός Έφορος και εκτελείται. Την ίδια τύχη είχε ορίσει η μοίρα και για τους υπόλοιπους Προσκόπους που αναφωνώντας και αυτοί: ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ! εκτελούνται ο ένας μετά τον άλλο.
ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΗΡΩΙΚΩΝ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ ΤΟΥ ΑΪΔΙΝΙΟΥ είναι :
- Νικόλαος Αυγερίδης (Ιδρυτής και Τ.Ε.)
- Επαμεινώντας Αναστασιάδης (μέλος Τ.Ε.)
- Μιχαήλ Τσοχατζής (μέλος Τ.Ε.)
- Φιλοκτήτης Αργυράκης (Αρχηγός 1ης Ο.Π.)
- Μίνως Βεϊνόγλου (Αρχηγός 2ης Ο.Π.)
- Αιμίλιος Παπαδόπουλος (Αρχηγός 3ης Ο.Π.)
και οι Πρόσκοποι:
- Ιωάννης Αβραάμ
- Κωνσταντίνος Ανδρεάδης
- Ηρακλής Αντωνίου
- Δήμος Αραδούλης
- Γεώργιος Θεοδώρου
- Βασίλειος Ιωάννου
- Γεώργιος Ιωάννου
- Χρυσόστομος Κανάτας
- Γεώργιος Καραγιαννόπουλος
- Δήμος Καραμαούνας
- Δημήτριος Κουγιουμτζής
- Κυριάκος Μανθόπουλος
- Εμμανουήλ Μαρινάκης
- Ευδόκιμος Μιναρεδζόγλου
- Θεοδόσιος Μιναρεδζόγλου
- Νικόλαος Μιναρεδζόγλου
- Γεώργιος Νικητόπουλος
- Κωνσταντίνος Νομικός
- Γεώργιος Παναγής
- Γεώργιος Παπαδάκης
- Δημήτριος Πρωτοψάλτης
- Πλάτων Σαμιωτάκης
- Δημοσθένης Σακελλαρίδης
- Μάνθος Τσοχατζής
- Ευστάθιος Χριστοδούλου
Τρία χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 1922, νέα συμφορά έπληξε τους Έλληνες Προσκόπους. Τα Σώκια, μικρή πόλη στον ποταμό Μαίανδρο, ήταν υπό την κατοχή του Ιταλικού Στρατού, ο οποίος διατάχτηκε να παραδώσει την περιοχή στα ελληνικά στρατεύματα. Οι τούρκικες αρχές είχαν ρίξει εδώ και μήνες στη φυλακή πολλούς Έλληνες, μεταξύ των οποίων και τους Προσκόπους. Μόλις πλησίασε ο Ελληνικός Στρατός, οι Τούρκοι πήραν φεύγοντας και τους κρατούμενους, παρά τις υποσχέσεις που είχαν δώσει στους Ιταλούς. Προσπαθώντας να τους καταδιώξουν έτσι όπως έφευγαν άτακτα, οι Έλληνες στρατιώτες βρέθηκαν μπροστά στα πτώματα 15 και πλέον Ελληνόπουλων των οποίων το μόνο αμάρτημα ήταν η ιδιότητα του Έλληνα Προσκόπου.
ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΗΡΩΙΚΩΝ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ στα Σώκια είναι:
- Χρήστος Χριστίδης (Αρχηγός)
και οι Πρόσκοποι:
- Γιώργος Βενέτος
- Βασίλειος Γεωργιάδης
- Δημήτριος Καραμηνάς
- Θρασύβουλος Καραμηνάς
- Δημήτριος Μελάς
- Ευστράτιος Ματθαίου
- Ιωάννης Στολίδης
- Γεώργιος Σαβράκης
- Βασίλειος Χαραλάμπους
- Γεώργιος Χαραλάμπους
- Γεώργιος Χατζημιχαήλ
- Κωνσταντίνος Χειμωνίδης
Οι επανειλημμένες σφαγές των Ελλήνων Προσκόπων στη Μικρά Ασία προκάλεσαν την αγανάκτηση και τις έντονες διαμαρτυρίες των Προσκοπικών Οργανώσεων σε όλο τον κόσμο και του Τύπου.
Οι υπηρεσίες τις οποίες προσέφεραν οι Έλληνες Πρόσκοποι μετά την Μικρασιατική καταστροφή ήταν σημαντικές. Για την περίθαλψη των προσφύγων, οι οποίοι κατέφταναν κατά χιλιάδες, οι Πρόσκοποι χρησιμοποιήθηκαν με όλους τους τρόπους και χαρακτηρίστηκαν από τον Τύπο σαν οι φύλακες-άγγελοι των θυμάτων της εθνικής εκείνης συμφοράς. Προσέφεραν υπηρεσίες για την πρόχειρη εγκατάσταση των σκηνών, οργάνωση συσσιτίων και καθαριότητα των συνοικισμών, νοσοκομειακή περίθαλψη, ακόμα και για τη φύλαξη ορισμένων κατασκηνώσεων.
Για τις εξέχουσες αυτές υπηρεσίες των Προσκόπων, η Ελληνική Πολιτεία μέσω του τότε «βασιλιά Κωνσταντίνου» απένειμε το 1922 στη Σημαία του ΣΕΠ το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Α’ Τάξεως.
Αυτή ήταν η θυσία αγνών Ελληνόπουλων και Μεγάλων Προσκόπων για του Χριστού την Πίστη και της Πατρίδος την Ελευθερία.
Το κείμενο προήλθε από αποσπάσματα του βιβλίου:
Ν. ΠΑΡΑΔΕΙΣΗ «Ο ΠΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ 1919-1922»
Ιωάννης Μεταξάς: Πλην…αθηναϊκής πλουτοκρατίας
« […] Ολη η μεσαία τάξις των Αθηνών είναι υπέρ ημών. Το εξεδήλωσε και το εκδηλώνει πάντοτε ενθουσιωδώς. Αι Εργατικαί τάξεις των Αθηνών, αι τάξεις των δουλευτάδων, όλαι αι τάξεις αι καθαρώς λαϊκαί είναι αποφασισμέναι με κάθε τρόπον να υποστηρίξουν το Κράτος της 4ης Αυγούστου. Και εξαιρείται μόνον μία μερίς της Αθηναϊκής Κοινωνίας. Η μερίς εκείνων οι οποίοι προηγουμένως ήσαν το παν, η μερίς εκείνων οι οποίοι συνήθισαν από την Αθήνα να διευθύνουν κατά τρόπον απόλυτον όλην την Ελλάδα, η μερίς εκείνων οι οποίοι είχαν υφαρπάσει όλα τα πόστα κοινωνικά και πολιτικά και καθισμένοι και ζώντες εις τας Αθήνας εξεμύζων την Ελλάδα από πάσης απόψεως χωρίς να της προσφέρουν τίποτε. Αυτοί είναι εναντίον μας. Είναι ολίγαι χιλιάδες ανθρώπων. Δεν τους πειράζομεν εις τίποτε, αφού πλέον κατέστησαν αβλαβείς, και αδιαφορούμεν μάλιστα. [Και αυτοί] απολαμβάνουν των αγαθών της 4ης Αυγούστου διότι και αυτοί ζουν εν ασφαλεία, διότι και αυτοί έχουν ήσυχον το κεφάλι των και δεν κινδυνεύει να κοπή το λαρύγγι των από τους ερυθρούς οι οποίοι δεν θα τους εσέβοντο βέβαια παρ’ όλην την συμμαχίαν των. […].»
Ιωάννης Μεταξάς, από ομιλία του στα Γιάννενα
