Από την γένεση του σύγχρονου ελληνικού κράτους, οι Μεγάλες Δυνάμεις επεδίωξαν να μείνει η Ελλάδα μικρή και φτωχή, ανάχωμα σε μια αναζωπύρωση των εξ Ανατολών αυτοκρατορικών φιλοδοξιών, ώστε να μην μπορέσει ποτέ να ξεφύγει από τον έλεγχό τους και για να την χρησιμοποιούν κατά το δοκούν στην προώθηση των συμφερόντων τους. Πρόθυμους συνεργάτες βρήκαν στην επιδίωξή τους αυτή Έλληνες πολιτικούς οι οποίοι υπέγραψαν σειρά δανείων ώστε να κρατούν τους μέχρι πρότινος αγωνιστές σε καταστολή και να διαμοιράζουν τα προνόμια της εξουσίας.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης για τους πολιτικάντηδες της εποχής του στους διαχρονικά επίκαιρους «Χαλασοχώρηδες»:
“Ήτο βέβαιος ότι εκλεγόμενος βουλευτής, θα ωφελείτο είκοσι πέντε ή τριάντα χιλιάδας το ολιγώτερον. Α! ήτο πολύ «κουλοπετσωμένος». Εν πρώτοις, όταν επρόκειτο να διορίσει υπάλληλον, θα του έλεγε «μ’ δίνεις τα μισά;», πριν αποφασίσει να δώσει μπιλιέτο. Νέτα σκέτα, «σίγουρες δουλειές». Και αν κανείς κακομοίρης ετύγχανε να του χρεωστεί από παλαιόν καιρόν τίποτε ψωροδραχμές, θα τον διώριζεν, εξαναγκάζων αυτόν να υπογράψει εκ προκαταβολής πολλών μηνών αποδείξεις διά τους μισθούς του, με χρονολογίας ημερών μήπω ανατειλασών μέχρις υπερεξοφλήσεως.
Αλλ’ αυτά ήσαν δευτερεύοντα και ανάξια λόγου. Ό,τι απετέλει την δύναμιν του Αλικιάδου ήτο ο πόθος, υφ’ ου εφλέγετο, να φανεί χρήσιμος εις την εκτέλεσιν δημοσίων έργων της επαρχίας. Εν πρώτοις, υπήρχεν η εθνική οδός, η προκηρυσσομένη εκάστοτε ως μέλλουσα να κατασκευασθεί παρά την πρωτεύουσαν της επαρχίας πόλιν. Εκείθεν, αν εξελέγετο βουλευτής, θα είχε την μερίδα του λέοντος. Από τώρα είχεν αρχίσει να συνεταιρίζεται κρυφά με τους εργολάβους. Κατά την πρώτην βουλευτείαν του ολόκληρον δάσος το είχε κάμει ιδικόν του, δικαιώματι κατακτήσεως. Με τον έφορον, τον οποίον είχε φέρει εις την επαρχίαν του, είχε προεξηγηθεί σαφέστατα:«θα σε διορίσω, αλλά φόρον δεν θα βεβαιώσεις από την ξύλευσιν του δάσους.
Έπειτα ήτο ο λιμήν, ο λιμήν της βορειοανατολικής πόλεως. Α! αυτός ο λιμήν είχεν όλους τους μυθολογικούς χαρακτήρας, ούς ηδύνατό τις να επιθυμήσει διά μεγάλην επιχείρησιν. Ωμοίαζε με το παλάτι των Σαράντα Δράκων ή με το Κάστρο της Ωριάς. Εις κάθε νέας εκλογάς επροκηρύσσετο η εργολαβία· εις κάθε διάλειμμα μεταξύ δύο εκλογών η εργολαβία εγκατελείπετο. Ερρίπτοντο ακριβώς τόσαι πέτραι προς μόλωσιν της θαλάσσης κατά τας παραμονάς εκάστης εκλογής, όσαι, αν υπελογίζετο ότι θα είχομεν βουλευτικάς εκλογάς κατά παν έτος, θα ήρκουν όπως, μετά τρεις αιώνας, μετά πέντε αιώνας το πολύ, συντελεσθεί το έργον. Αλλά την φοράν ταύτην ο Αλικιάδης είχεν απόφασιν «αμέτ Μουαμέτ», να βάλει τη δουλειά εμπρός. Α! δεν τον εγελούσαν αυτόν με το σήμερα και με το αύριο οι εργολάβοι. Ήθελεν εκ παντός τρόπου να φανεί χρήσιμος εις την επαρχίαν του”.
Με αυτούς πορεύθηκε κοντά 200 χρόνια το ελλαδικό κράτος, με τους πολιτικάντηδες να τρώνε τις σάρκες του, εκμαυλίζοντας τους πολίτες, και , βεβαίως συνάπτοντας δάνεια. Οι ομοιότητες είναι εντυπωσιακές.
Από το 1879 έως το 1893 η Ελλάδα συνήψε 9 δάνεια από το εξωτερικό κυρίως από τους Ρόθτσιλντ αλλά και από την National Βank Fur Deutschland.
Η Ελλάδα παραχωρούσε κατά καιρούς στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο τα μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιόχαρτων, σιγαρόχαρτου, και Ναξίας σμύριδος, καθώς και τους δασμούς των τελωνείων Λαυρίου, Πατρών, Βόλου και Κέρκυρας.
Στους ξένους «θεσμούς» της εποχής παραδόθηκε επίσης και η εποπτεία των δημοσίων υπηρεσιών που ήταν αρμόδιες για την είσπραξη των εκχωρηθέντων εσόδων! Έτσι οι προσλήψεις, οι απολύσεις, οι μεταθέσεις και οι προαγωγές των υπαλλήλων αυτών των υπηρεσιών εξαρτώντο από την έγκριση του ΔΟΕ.
Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος κράτησε ως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το γραφείο του στην Αθήνα έκλεισε μόλις το 1978, αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε, επανήλθε δριμύτερος στην Μπανανία της ανατολικής Μεσογείου.
Τα λεγόμενα «δάνεια της ανεξαρτησίας», όπως ονομάστηκαν αυτά που πήρε τότε η επαναστατημένη Ελλάδα από την Αγγλία, το ένα ονομαστικής αξίας 800.000 λιρών, και το άλλο, ονομαστικής αξίας 2.000.000 λιρών, στάθηκαν η απαρχή της οικονομικής υποτέλειας της Ελλάδας στους ξένους. Συνήφθησαν με όρους τοκογλυφικούς, και σπαταλήθηκαν σχεδόν ολόκληρα όχι στον αγώνα ενάντια στον Τούρκο δυνάστη, αλλά στον εμφύλιο πόλεμο.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Ανδρέας Ανδρεάδης στην «Ιστορία των Εθνικών Δανείων υπό Ανδρ. Μιχ. Ανδρεάδου, Υφηγητού της Πολιτικής Οικονομίας και Δημοσιολογίας εν τω Εθν. Πανεπιστημίω, Διδάκτορος του Δικαίου. Διδάκτορος των Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών, Lauréat της εν Παρισίοις Νομικής Σχολής, Τυπογραφείον Εστίας, 1904».
«Η κερδοσκοπική περίοδος, ήτις ήρξατο αναπτυσσομένη μεσούντος του 1823 (…) ιδιάζον χαρακτηριστικόν έχει την ακράτητον ροπήν προς δάνεια ξένων κρατών, και δη κρατών μη επισήμως ανεγνωρισμένων, οία ήσαν λ.χ. τότε η Βραζιλία, η Χιλή, η Κολομβία κτλ. Δάνειον λοιπόν συναπτόμενον υπό λαού, ου τα κατορθώματα ελάμπρυνε και απαράμιλλος προπατορική αίγλη, δεν ήτο δυνατόν η να στεφθή υπό πλήρους επιτυχίας (…). Ως εγγύησις εδίδοντο διά μεν την πληρωμήν των τόκων πάντα τα δημόσια έσοδα, διά δε την πληρωμήν του κεφαλαίου πάντα τα εθνικά κτήματα. )…) Την απαισίαν ταύτην χρήσιν των Αγγλικών χρημάτων μαρτυρούσι πάντες σχεδόν οι ιστορικοί (37), περιγράφει δε μετά πλείστων λεπτομερειών και προφανούς χαιρεκακίας ο Finlay, όστις κατηγορεί τα μέλη του εκτελεστικού ως εξοδεύσαντα τα χρήματα μετ’ ατιμίας και αφροσύνης, τους κυριοτέρους οπλαρχηγούς ως δωροδοκουμένους όπως επιτεθώσι κατά των συμπατριωτών αυτών, και τα μέλη του νομοθετικού ως καταναλώσαντα ουχί μικρά ποσά εν συντροφία πολυαρίθμων πολιτικών οπαδών, πομπωδώς ονομαζομένων δημοσίων υπαλλήλων».
Αυτή η πικρή ιστορία του νεώτερου ελλαδικού κράτους θα επαναλαμβάνεται όσο θα διοικείται από πολιτικάντηδες που πλιατσικολογούν, και πίνουν το αίμα των Ελλήνων, με την συνενοχή βεβαίως της μεγάλης πλειοψηφίας που παραμένουν προσκυνημένοι και ραγιάδες.
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
__article.jpg "Και ο Τζέφρυ στο… κόλπο: Είναι ηγετικό στέλεχος ΜΚΟ που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα για τους λαθρομετανάστες")
