Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”
Εδώ και καιρό, η «Δεξιά» προετοιμάζει ένα (ακόμη) «ακροδεξιό», «πατριωτικό», και όπως αλλιώς μπορεί να το ονομάσει, ανάχωμα, με σκοπό να σταματήσει τους Έλληνες από το να πάρουμε την Πατρίδα μας πίσω. Αυτή η «Δεξιά» που μετρά κουκιά για μετεκλογική εξαφάνιση των Πατριωτών, δεν διαφέρει σε τίποτε από την Αριστερά η οποία στήνει τα παρακλάδια της σαν αυτό της ΠΟΣΠΕΡΤ, προκειμένου να εμποδίσει τον Λόγο και τις Ιδέες των Ελλήνων Εθνικιστών από το να φθάσουν στους ακροατές και τους τηλεθεατές της δημόσιας ραδιοφωνίας και τηλεοράσεως.
Και στην αίθουσα του δικαστηρίου, αλλά και στην κοινωνία, οι Έλληνες Εθνικιστές οφείλουν να απαιτήσουν τον σεβασμό του δικαιώματος της τρίτης πολιτικής δυνάμεως της χώρας, και μέσω αυτής όλων των Ελλήνων που την στηρίζουν, στην ελευθερία της Σκέψεως και του Λόγου. Κανένας «εργατοπατέρας» δεν μπορεί να αφεθεί να πιστεύει πως «δικαιούται» να καταστρατηγεί αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματά μας, ιδιαιτέρως μέσω διαύλων που αποτελούν ιδιοκτησία όλων μας, και όχι βεβαίως των αυτόκλητων «δημοκρατών» που φιμώνουν αντιδημοκρατικά τους πολιτικούς και ιδεολογικούς αντιπάλους τους.
Εάν αυτό συμβεί, εάν η αυθαιρεσία και η εμπάθεια αφεθούν από την Δικαιοσύνη να υποκαταστήσουν τα θεμελιώδη θέσφατα, τότε όποιος διαθέτει πρόσβαση σε ένα μοχλό εξουσίας, θα μπορεί να επεμβαίνει στην εύρυθμη λειτουργία της ιδιωτικής και της δημόσιας ζωής συνελλήνων με τους οποίους δεν συμφωνεί. Και επειδή όπως λέει ο σοφός λαός «έχει ο καιρός γυρίσματα», κανείς δεν θέλει να ισχύσει το «όταν ακούς τον γείτονά σου, περίμενε και τα δικά σου».
Σε ό,τι αφορά τους Εθνικιστές, οι σημερινοί πρωτοπόροι της ανάστασης του Έθνους, και αυριανοί ηγέτες του, δεν έχουν δικαίωμα στους φόβους τους. Από την θέση ισχύος που έχουν κερδίσει στην καρδιά και τον νου των Ελλήνων, έχουν καθήκον να εργαστούν για ένα κίνημα που θα διέπεται και θα αγκαλιάζει όσους ενστερνίζονται τις θεμελιώδεις Αρχές που ενώνουν το Έθνος μας.
Το δίλημμα των καιρών μας, το έχουμε ξαναγράψει, δεν είναι «Αριστερά ή Δεξιά». Βεβαίως, η πατριδοκάπηλη Νέα Δημοκρατία γνωρίζει τις πολιτικές συμπεριφορές των πελατών της και αναλόγως ψαρεύει στον πατριωτικό χώρο είτε μέσω πολιτευτών είτε μέσω παραποτάμων οι οποίοι κατά καιρούς κατασκευάζονται και χρηματοδοτούνται, για να απορροφηθούν μετά την εκμετάλλευσή τους.
Το προς αποφυγήν παράδειγμα της «Εθνικής Παράταξης» του Στ. Στεφανόπουλου είναι πάντοτε επίκαιρο. Θα πρέπει να θυμίσουμε ότι η ηγεσία της «Δεξιάς», από τον «Εθνάρχη» που ανέδειξε το «κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας» κατά Γεώργιο Παπανδρέου σε κοινοβουλευτικό εταίρο, ως τον προσφάτως εκλιπόντα πρωθυπουργό, στον οποίον οφείλουμε να πιστώσουμε την εξάλειψη κάθε ψευδαίσθησης πως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην «Δεξιά» και την «Αριστερά», ήδη από την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΚΚΕ του 1989, μέχρι και τον σημερινό μνημονιακό συνεργάτη του ΣΥΡΙΖΑ, ανέκαθεν υπεκλήθη στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, έρμαιο των μετεμφυλιοπολεμικών συμπλεγμάτων της, και αυτουργός της προδοσίας όσων έδωσαν την ζωή τους για να παραμείνει η Ελλάδα έξω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα και την εξαθλίωση της Σοβιετίας.
Σε αυτήν την «Δεξιά» και τα κατά καιρούς αναχώματα που στήνει, δεν μπορεί ο λαός να έχει καμία εμπιστοσύνη. Υπάρχουν όμως και αυτοί για τους οποίους οι υποκριτικές συμπεριφορές όσων επί δεκαετίες διήρεσαν τον λαό μας, την ίδια ώρα που συνέτρωγαν και νέμονταν την εξουσία, δεν έχουν καμία πραγματική ισχύ. Σήμερα που ο κατά φύσιν τρόπος ζωής μέσα σε έναν κόσμο που παραδέρνει άσκοπα, αποτελεί πράξη επαναστατική, σκοπός μας πρέπει να είναι η σύμπηξη μιας βάσης αυθεντικής συνεννόησης, στηριγμένης στις αρχές του εθνικού ριζοσπαστισμού, μια αναγκαιότητα που θα προκύψει μέσα από το χάος της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.
Αυτόν τον νέο κόσμο τον κουβαλούν ήδη μέσα τους πολλοί άνθρωποι που δεν ανήκουν στον παρηκμασμένο, εφησυχασμένο όχλο των προς σφαγήν προβάτων. Σε αυτούς, η εσωτερική αντιπαράθεση με τον καθωσπρεπισμό και τον συμβιβασμό, θα καθοδηγήσει τις πράξεις τους. Τις πράξεις εκείνων των γενναίων που σε κάθε εποχή διαλέγουν να «ανεβούν στην ράχη του τίγρη» κατά Έβολα, και για να αποφύγουν τη θανατερή του ανάσα, μα και, αν πετύχουν να κρατηθούν γερά επάνω του, να τον καθοδηγήσουν προς τον δικό τους προορισμό.
Για να το επιτύχει βεβαίως αυτό, θα πρέπει ο αναβάτης να έχει την αναγκαία διαίσθηση, την επιμονή και την αποφασιστικότητα, αλλά και μια σχετική απόσταση από την διαδικασία της σήψεως. Γι’ αυτό και υπακούει όχι σε νόμους που αλλάζουν, και νομοθέτες που διαφθείρονται και διαφθείρουν, αλλά σε κώδικες εναρμονισμένους με την Δύναμη της Ζωής. Πρέπει να έχει την ενεργητικότητα που θα του επιτρέψει να σκοπεύσει μακριά, μέσα στις εχθρικές γραμμές, και όχι να χτυπά άσκοπα γύρω του «αγανακτισμένος», επειδή δεν έχει την δύναμη να χτυπήσει τους εχθρούς του.
Όποιος αποδέχεται τις αρχές μιας εξουσίας με σκοπό την Εθνική Ανεξαρτησία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη, -και δημοκρατικότερη από αυτήν των Εθνικιστών δεν υπήρξε και δεν υπάρχει-, ανήκει στις γραμμές των Εθνικιστών αγωνιστών. Και για να τελειώνουμε με τους επιθετικούς προσδιορισμούς που επιβάλλουν οι αντίπαλοι και συχνά υιοθετούν και οι Εθνικιστές, και πολλοί «χλιαροί» Έλληνες: Τις Ιδέες, τους σκοπούς και την δημοκρατικότητά μας, δεν θα την κρίνουν οι πολιτικοί αντίπαλοί μας, οι ορκισμένοι εμπαθείς, αδιάντροποι και ανήθικοι εχθροί μας που εύχονται, προπαγανδίζουν και απεργάζονται την πολιτική αλλά και την φυσική μας εξόντωση.
Αν οι Έλληνες θέλουν να ζήσουν, πρέπει να σταματήσουν να ομφαλοσκοπούν παίζοντας το παιχνίδι του κόμματος των πολιτικών κομμάτων, που μολύνει με τις λεπρώδεις σάρκες του τον εθνικό βίο. Και αντί να χτυπά εκεί που οι αντιπατριώτες και ανθέλληνες του υποδεικνύουν από τα ΜΜΕ, ας δει τι μπορεί να κάνει –αν μπορεί να κάνει…- για να σωθεί η Πατρίδα, με ή χωρίς από μηχανής θεό.
Οι Εθνικιστές είναι εδώ και είναι η μοναδική ελπίδα Ελευθερίας του Ελληνικού Εθνους.
