«Σιμώνει ο θάνατος. Μα κάτι πριν το τέλος, μια πράξη όλο αρχοντιά, μπορεί να γίνει, όχι αταίριαστη σ’ άντρες που με θεούς τα βάλανε. Και να των φώτων η μαρμαρυγή πάνω στα βράχια. Φθίνει η μέρα η μακριά, κι η χαμηλή σελήνη ανηφορίζει. Χιλιόφωνη η άβυσσος βογκά. Εμπρός, καλοί μου φίλοι, δεν είν’ αργά πολύ ν’ αναζητήσουμε έναν πιο νέο κόσμο. Βίρα, λοιπόν, και καλοστοιχισμένοι οργώστε αυλάκια βοερά, γιατί σκοπό τον ίδιο έχω: αρμένισμα πέρα απ’ το λιόγερμα και τα λουτρά όλων των αστεριών της δύσης, ώσπου να πεθάνω. Μπορεί σε κόλπους μέσα να μουλιάσουμε. Μπορεί να φτάσουμε στις Νήσους των Μακάρων, να δούμε τον τρανό Αχιλλέα, τον που ξέραμε. Κι αν χάνονται πολλά, πολλά αντέχουν. Κι αν δεν είμαστε πια η δύναμη που τον παλιό καιρό κινούσε γη και ουρανό, είμαστε αυτοί που είμαστε-καρδιές ηρωικές που καίει το ίδιο πάθος, από το χρόνο και τη μοίρα αποδυναμωμένες, με ατσάλινη όμως θέληση να μάχονται, ν’ αναζητούν, να βρίσκουν και να μη λυγίζουν».
-Άλφρεντ, Λόρδος Τέννισον (1809-1892), «Οδυσσέας», μτφρ. Παντελής Ανδρικόπουλος
Να βγεις νικητής. Αυτό είναι το καθήκον του Έλληνα. Να γίνεις Οδυσσέας πολύτροπος. Αυτός ο τρόπος. Να ταΐσεις στον κόσμο την γνώση σου. Το πεπρωμένο. Έλληνας, δημιουργός, διαφεντευτής, στήνεις ναούς στα πέρατα της οικουμένης, στον Νότο και στον Βορά, στην Ανατολή και στην Δύση. Στο βαθύ κακκάβι σου, μαζεύεις ό,τι υπήρξε, και μαγειρεύεις αυτό που θαρθεί. Αυτός είναι ο θησαυρός σου. Ως τα σήμερα, δότης παγκόσμιος, κάνεις να τρέχει η σάλιβα από τα στόματα των πεινασμένων στο Βερολίνο, στην Ιερουσαλήμ, στην Νέα Υόρκη. Στον πέτρινο φούρνο σου έκαιγες κληματσίδες και φούσκωνες στην μήτρα του το ψωμί της οικουμένης. Εσύ απλώνεις σαν το θυμίαμα στις μύτες των λιμοκοντόρων της Δύσης την αρχοντιά σου. Σηκώνεται η γενιά σου στον πύραυνο της ανθρώπινης ηδονής, αυτής που λαχταρούσαν κι οι θεοί σου, όταν οι σπονδές των θνητών γαργαλούσαν τα ρουθούνια των αθανάτων.
Για σένα, δεν υπάρχει τέρμα. Εσύ δεν θα γνωρίσεις παραδείσους. Για σένα η ζωή είναι σαν την σκυταλοδρομία. Πιασμένος από το κόκκινο νήμα που ενώνει εσένα, με αυτούς που ήσαν κι αυτούς που θάρθουν, χορεύεις την ζωή σε έναν χορό παλιό κι ατέλειωτο όπως οι γαλαξίες που στολίζουν το στερέωμα.
Εσύ ορίστηκε να ζεις τον παράδεισο στην ζήση. Τίποτε να μην περιμένεις να σου δώσουν, τίποτε να μην κρατάς. Μόνο να δίνεις, και η χύτρα σου να είναι πάντα γεμάτη. Αυτό είναι η μοίρα σου.
Και σήμερα, σήμερα που τα πόδια σου παγώνουν, που τα προικιά σου τα παζάρεψαν πονηροί προξενητάδες και σου έχασαν στα ζάρια τον χιτώνα, σήμερα, σηκώνεις και πάλι τα μάτια σου στον ήλιο. Σαν Προμηθέας θα αρπάξεις την φωτιά που σου ανήκει. Και θα πληγώνεσαι και θα γιατρεύεσαι μέχρι να ξεπληρώσεις το γραμμάτιο των ανθρώπων. Θα έχεις πάρει δική σου την φωτιά.
Δική σου, για να την δώσεις πάλι στους ανθρώπους. Σε αυτούς που τολμούν να κοιτούν ψηλά. Σε κάθε φωλιά, όπου ένας Έλληνας και μια Ελληνίδα θα χτίζουν κλαδί-κλαδί, πέτρα την πέτρα σαν χελιδόνια. Εκεί ψηλά, πάνω και πέρα από το σκουλήκι και τον πόντικα, θα βρουν την χαρά της κοινής εργασίας, την μέθη της προκοπής, την θαλπωρή της ασφάλειας. Εκεί μια οικογένεια από αίμα της καρδιάς θα σε αγκαλιάσει, μια φατριά που αξίζει να μαχηθείς για χάρη της.
Ας γράψουμε λοιπόν την ιστορία όπως την θελήσαμε. Δεν είναι αργά πολύ ν’ αναζητήσουμε έναν πιο νέο κόσμο. Κι αν αυτός είναι γραφτό να είναι ο επίλογος, ας γράψουμε εμείς τον επίλογο, την νέα αρχή. Ας διαλέξουμε το ίδιο πάθος, την ίδια ατσάλινη θέληση. Πιο ταξιδεμένοι, πιο σοφοί. Γιατί, καθώς το είπε ο θείος Πλάτων, εύκολα συχωρούμε στο παιδί το να φοβάται το σκοτάδι. Μα η αληθινή τραγωδία της ζωής, είναι οι άνθρωποι να φοβούνται το φως.
(Δημοσιεύθηκε στο φ.273 της Εθνικής Εφημερίδος ΕΜΠΡΟΣ)
Διαβάστε στο φύλλο 274 της Εθνικής Εφημερίδος ΕΜΠΡΟΣ που κυκλοφορεί εκτάκτως την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2018:
Διαβάστε στο φύλλο που κυκλοφορεί: