Ένα σιωπηλό, οργισμένο ποτάμι είναι η ελληνική κοινωνία. Κάτω από την ναρκωμένη καθημερινότητα των ανθρώπων-ποντικιών, την ολική κατάθλιψη όσων συνειδητοποίησαν σε κάποια στιγμή της ζωής τους το μέγεθος της αφέλειας που εγνωσμένα επέλεξαν εθελοτυφλώντας και τον ζόφο της κυβερνητικής πολιτικής, μαζί με το ακόμη περισσότερο ζοφερό Αύριο που υπόσχονται οι διεθνείς εντολοδότες και τα εγχώρια τσιράκια τους, η κοινωνία βράζει. Δεν σιγοβράζει. Χοχλάζει. Το πολιτικό Σύστημα σκαρφίζεται και εγκαθιστά κάθε τόσο βαλβίδες ασφαλείας για την εκτόνωσή της. Όπως ακριβώς η Σοβιετία έστηνε φιέστες για να γιορταστεί η πλέρια δημοκρατία σε εκλογές με ένα ψηφοδέλτιο και έναν υποψήφιο, έτσι και το πολιτικό κατεστημένο προσφέρει θεάματα στις λαϊκές μάζες που ξεχειλίζουν περιφερόμενες άσκοπα και άκαρπα στους δρόμους. Το πρόγραμμα έχει από μουσική και ποιητικές απαγγελίες στους συρμούς του μετρό, ως «Μαραθωνίους» για κάθε λογής σκοπό. Πλην, βεβαίως, αυτού της Τιμής στους Μαραθωνομάχους στους οποίους, ειρήσθω επί τούτου, χρεωστούμε το ότι δεν είμαστε σήμερα μια ασιατική επαρχία (παρότι η Περιφερειάρχης κα Δούρου καταβάλλει άοκνες προσπάθειες προκειμένου να μεταβληθούμε σε Καράτσι), αλλά φορείς ενός μοναδικού στην πανανθρώπινη Ιστορία πολιτισμού, με αδιάσπαστη συνέχεια και διαρκή δημιουργική παρουσία στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Το ρεύμα όμως, υπάρχει και περιμένει. Μια δυνατή βροχή, μια οικονομική καταστροφή ανάλογη της Lehmann Brothers ή μια πολεμική σύρραξη που θα διαρκέσει πάνω από μια εβδομάδα, θα το κάνει χείμαρρο, κι αυτός θα πάρει στο πέρασμά του δικαίους και αδίκους.
Ανάμεσα στο «όλα π*» και στο «βράζουμε στο ζουμί μας», μπαίνουν οι Εθνικιστές. Οι Εθνικιστές δεν είμαστε Κομμουνιστές για να επιζητούμε «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα», ούτε μπαχαλάκηδες ώστε να επιχαιρόμαστε για την καταστροφή του κάθε νοικοκύρη επιχειρηματία,βιοτέχνη, δημιουργού. Εμείς είμαστε οι φορείς της Αριστοκρατίας του Γένους. Είμαστε οι στιβαροί πυλώνες των δυνάμεων που επιχείρησε να ισοπεδώσει η Βιομηχανική Επανάσταση, αποσυνδέοντας τον δημιουργό και τον μόχθο του από το αντικείμενο της εργασίας του και το αποτέλεσμα, και τώρα έρχεται να εξαλείψει η επέλαση της άυλης Οικονομίας των Χρηματιστηρίων. Σε εμάς εναπόκειται ο ηράκλειος αγώνας της μετατροπής της άμορφης, τυφλής αντίδρασης της λαϊκής μάζας, σε συγκροτημένο πολιτικό αγώνα, ώστε οι αρχέγονες εθνικές δυνάμεις να σηκώσουν το τρόπαιο μιας ακόμη νίκης στον στίβο της Ιστορίας.
Όμως τα χρονικά περιθώρια στενεύουν για τον τόπο και τους ανθρώπους μας. Στις εκλογές που έρχονται, αλλά ιδιαιτέρως στις μεθεπόμενες, οι στρατιές των τεχνητώς «ελληνοποιηθέντων» αλλοεθνών και αλλοφύλων θα αποτελούν μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων. Οποιαδήποτε προσπάθεια εθνικής ανάταξης θα είναι τότε πολύ πιο επίπονη, σε μεγαλύτερο βάθος χρόνους, και θα απαιτεί ευρύτατες λαϊκές συσπειρώσεις και δραστικότερα μέτρα.
Το εθνικιστικό κίνημα από την είσοδό του στην Βουλή επέδειξε αποφασιστικότητα και μαχητικότητα. Έχει μάρτυρες, ήρωες, νεκρούς. Έχει ηγεσία που άντεξε και προχωρεί στο έργο της.
Η Ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από ένα ποιοτικό και ποσοτικό άλμα για να βγει από τον λάκκο όπου την έριξαν οι επίδοξοι σωτήρες – προαγωγοί της, αυτοί που υποστηρίζουν αυτούς που την τρομοκρατούν με οικονομικές βόμβες και βόμβες μολότωφ, που υποστηρίζουν τα τανκς που μπήκαν στην Τσεχοσλοβακία και τον ΕΝΦΙΑ που μπαίνει στα σπίτια.
Απέναντι σε αυτές τις προκλήσεις οι Εθνικιστές απαντούμε προσδιορίζοντας τους άξονες της πολιτικής μας αντεπιθέσεως: Υγεία-Παιδεία-Ασφάλεια-Εργασία για ένα κοινωνικό μοντέλο που αποδεδειγμένα και παραδοσιακά οδήγησε την ελληνική κοινωνία την ευδοκίμηση.
Πατρίδα – Πίστη – Οικογένεια
Όπως παρατηρούμε, το Σύστημα επιχειρεί να μας απομακρύνει από τους στόχους μας, παρασύροντας την κοινή γνώμη σε εξωφρενικούς συσχετισμούς και τους Εθνικιστές, από φυσικά επιτιθέμενους, σε εξ ανάγκης αμυνομένους. Πρόσφατα, σε κείμενο με τον τίτλο «Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία», η φορέας του ιού, Ιωάννα Σωτήρχου, επιχειρεί έναν αλλόφρονα συσχετισμό δύο ασχέτων γεγονότων, που είναι φανερό ότι επιθυμεί (ή προειδοποιεί) ότι θα έχουν την ίδια κατάληξη. Συσχετίζει την εισβολή ενός ναρκομανούς ομοφυλόφιλου σε κοσμηματοπωλείο, μέσω της οδού στην οποία κατά σύμπτωση (;) συνέβη το ατυχές περιστατικό, την οδό Γλάδστωνος, με την Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση (ΕΣΠΟ), η οποία είχε τα γραφεία της επί της ιδίας οδού, στην συμβολή της με την Πατησίων. Συμπτωματικά (;) τον Σεπτέμβριο του 1942, μέλη της ΠΕΑΝ τοποθέτησαν βόμβα, ανατινάσσοντας το κτίριο και σκοτώνοντας 29 μέλη και τον αρχηγό της και τραυματίζοντας 27 που υπό τις συγκυρίες του πολέμου συντάσσονταν εναντίον του Κόκκινου Στρατού και θα σχημάτιζαν την ελληνική Λεγεώνα στο Ανατολικό Μέτωπο. (Για την Ιστορία, πρώτος αρχηγός της ΕΣΠΟ ήταν ο ιατρός Γεώργιος Βλαβιανός, ακολουθούμενος από τον Σπύρο Στεροδήμα. Στην ΕΣΠΟ ήταν ενταγμένος ο πολιτικός Γεώργιος Μερκούρης, θείος της Μελίνας. Μετά την ανατίναξη των γραφείων στις 22-9-1942, την ηγεσία ανέλαβε ο φιλόσοφος Αριστείδης Ανδρόνικος και ο δημοσιογράφος Γεώργιος Τριαντόπουλος).
Πάλι καλά που η συγγράψασα το πόνημα δεν ενέπλεξε και τον αείμνηστο Ουίλιαμ Γλάδστων και το Ηνωμένο Βασίλειο και δεν ζήτησε την κατάργηση της ενώσεως των Ιονίων Νήσων με τον εθνικό κορμό, επειδή σε αυτήν είχε πρωτοστατήσει ο Βρετανός πολιτικός.
Αν μάλιστα αναλογιστούμε τις δηλώσεις του επί του Κυπριακού ζητήματος, το 1897, ένα χρόνο πριν τον θάνατό του: “Αναλογίζομαι τι ικανοποίηση θα αισθανόμουν αν είχα την τύχη πριν από το τέρμα της μικρής μου ζωής να δω τον πληθυσμό αυτής της Ελληνικής Νήσου [της Κύπρου] να ενσωματωθεί ύστερα από φιλικό διακανονισμό με τους αδελφούς του, του Βασιλείου της Ελλάδος“. Το δίχως άλλο επρόκειτο για έναν «βασιλοχουντικό φασίστα» που ήθελε να διαταράξει το προτσές της Ελληνοτουρκικής φιλίας.
Απλώνοντας τον συλλογισμό της, η Σωτήρχου σημειώνει πως «εβδομήντα έξι χρόνια μετά, σ’ αυτόν τον δρόμο λιντσαρίστηκε ένας νέος, και επίδοξοι συνεχιστές των ναζί στη χώρα μας πέταξαν χαρτάκια με σύμβολα των ταγμάτων εφόδου. Ας ελπίσουμε στην Ιστορία ως αντίσωμα στη βαρβαρότητα». Όποια κι αν είναι η ελπίδα της, όποιες και αν είναι οι διαδικασίες που οι όμοιοί της και οι χρηματοδότες τους έχουν ορισθεί να ακολουθήσουν, στο Εθνικιστικό Κίνημα, παρά τις εξωτερικές επιρροές, κανείς δεν διασπά την φάλαγγα, ακόμη και αν κάποτε ο πολιτικός καθρέπτης εμφανίζει το είδωλο της αποστασίας.
Ιδεολόγοι, Ρομαντικοί, Αγωνιστές, Έμπειροι, Παλιοί και Νέοι, είμαστε εδώ, γιατί πιστεύουμε πως, αν το πιστέψεις, μπορείς να το κάνεις. Εμείς μπορούμε. Το Έθνος περιμένει. Οι καιροί όχι.
(Δημοσιεύθηκε στο φ.270 της Εθνικής Εφημερίδος ΕΜΠΡΟΣ)
Διαβάστε στο φύλλο 274 της Εθνικής Εφημερίδος ΕΜΠΡΟΣ που κυκλοφορεί εκτάκτως την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2018:
Διαβάστε στο φύλλο που κυκλοφορεί:
Προσωπικές μαρτυρίες των πρωταγωνιστών και άγνωστα ντοκουμέντα
