Βγαίνοντας για λίγο από το περιθώριο των παρακμιακών αντιλήψεών του ο εθνομηδενιστής και πρώην Γ.Γ. Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο υπουργείο Δικαιοσύνης, Κωστής Παπαϊωάννου, έδειξε με συνέντευξή του στην φυλλάδα των Συντακτών ότι έχει «κόλλημα» με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ακόμα κι αν δεν την αναφέρει καθόλου με το όνομά της σ’ αυτήν την «αγιογραφία» που έχει τον μανδύα συνέντευξης. Με το γνωστό περισπούδαστο υφάκι του «εξυπνακισμού», ο Παπαϊωάννου φανερώνει πολλά πράγματα για το άτομό του. Πράγματα τα οποία (πιθανόν) εξηγούν και μια πορεία ζωής.
Η συνέντευξη αρχίζει με την… δακρύβρεχτη διαπίστωση του τύπου που του παίρνει συνέντευξη, ότι ο «δικαιωματάκιας» Παπαϊωάννου αποτελεί… «στόχο των νεοναζί», με τον συνεντευξιαζόμενο να απαντά χαρακτηριστικά: «Όλοι είμαστε δυνάμει στόχοι, έτσι δεν είναι; Δικό τους σύνθημα είναι το «εναντίον όλων», κλεμμένο από τους Ρώσους ομοϊδεάτες τους. Αλλά, από την άλλη, όταν τους ενοχλείς έχουν τρόπο να σε φωτογραφίζουν. Σου λένε “σε έχουμε στο μάτι”, γράφουν στις ιστοσελίδες τους, φτιάχνουν θεωρίες συνωμοσίας».
Το να παραλληλίζει το σαφές πολιτικό σύνθημα «εναντίον όλων» με στοχοποίηση αποτελεί κάτι παραπάνω από διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Ας αφήσουμε, λοιπόν, το ποιος φτιάχνει «θεωρίες συνομωσίας» και το ποιος είναι αυτός που όντως στοχοποιεί. Προφανώς ξεχνάει ότι ο ίδιος χρησιμοποίησε το θεσμικό του πόστο για να στοχοποιηθούν άνθρωποι και φορείς, των οποίων οι απόψεις και οι θέσεις δεν ταίριαζαν με την δική του διεθνιστική ιδεοληψία.
Εκτός κι αν ως «στόχο» θεωρεί το ότι αναδείχθηκε τόσο το ότι έχει αλλάξει τα κόμματα σαν τα εσώρουχά του όσο και το ότι εκτός του ιδίου σε κυβερνητικά πόστα τοποθετήθηκαν τόσο η σύζυγός του όσο και ο αδερφός του. Βεβαίως, δεν ξέρουμε τι θα γινόταν στην περίπτωση που είχε κι άλλα αδέρφια, αν δηλαδή θα υπήρχε και γι’ αυτά μια θέση στο κυβερνητικό πλαίσιο.
Ενδιαφέρον έχει η αποκάλυψη της «κόντρας» που είχε με τον πατέρα του, ο οποίος ήταν Αξιωματικός της Αστυνομίας, επιβεβαιώνοντας περίτρανα τον άγραφο νόμο που λέει ότι τα παιδιά δεξιών οικογενειών μετατρέπονται σε φανατισμένους αριστερούς διεθνιστές. Ενδιαφέρον, επίσης, έχει η ομολογία-τοποθέτηση του Παπαϊωάννου ότι «Είμαι η χαρά του ψυχαναλυτή»! Μια φράση, η οποία μπορεί να μην λέει και τίποτε, αλλά μπορεί να λέει και πολλά…
Αφού προσπεράσουμε τα στιγμιότυπα περιγραφών της ανέμελα βαρετής νεανικής ζωής που έκανε, ας σταθούμε στην πεποίθησή του ότι «απεχθάνομαι την κολακεία της νεότητας. Η Αριστερά το πληρώνει πολύ ακριβά σήμερα αυτό, το κανάκεμα στον κωλοπαιδισμό». Ο «κωλοπαιδισμός» φαίνεται ότι ενοχλεί τον Παπαϊωάννου μόνο όταν τα αποτελέσματά της πλήττουν τους διάφορους αριστερούς. Όπως σε μια πρόσφατη περίπτωση, όπου παρ’ ολίγον ο τύπος αυτός να δεχθεί τα (προφανώς κλούβια) αυγά στο πρόσωπό του όταν (προς τιμήν του) προσπάθησε να υπερασπίσει μια αριστερή ομιλήτρια από τις εγκληματικές διαθέσεις παρακρατικών αριστερών.
Όταν, όμως, ο «κωλοπαιδισμός» αυτός απευθύνεται στους Εθνικιστές τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Ουδέποτε επί της θητείας του στο υπουργείο Δικαιοσύνης είδαμε να θεωρούνται ως «ρητορική μίσους», «μνησικακία» και «μισαλλοδοξία» τα συνθήματα «Ελλάδα σκάσε», «Να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσουμε εμείς», «κρεμάλα στους φασίστες» και η ανάλογη βίαιη πρακτική τους κατά καιρούς, έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν με τον ποινικό τρόπο που τους αρμόζει. Αλλά, όπως είπε σε μια ομιλία του, οι παραπάνω καταστάσεις έχουν ως αποκλειστικό δέκτη θυματοποίησης τους εβραίους, το ισλάμ, την αριστερά και τους διανοούμενους (με την τελευταία κατηγορία να περιλαμβάνει μάλλον και τον ίδιο)!
Ίσως, όμως, μια προσωπική… εξομολόγηση να εξηγεί διάφορες συμπεριφορές. Όπως μας εκμυστηρεύεται ο Παπαϊωάννου, αναφερόμενος στην σχέση που έχει με την σύζυγό του, «μαζί τεστάρουμε ιδέες, συζητάμε τα κείμενά μας, δοκιμάζουμε απόψεις. Ο κοινός μας χρόνος κινείται πολύ γύρω από αυτά. Ιδίως οι νυχτερινές κουβέντες, όταν βάζουμε τον μικρό για ύπνο και πίνουμε το κρασί μας, είναι θησαυρός, είναι το έδαφος που πατάνε όλα τα άλλα». Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν το κρασί του Παπαϊωάννου περιορίζεται μόνο τα βράδια στο σπίτι του. Γιατί, αν μη τι άλλο, αυτά τα απίστευτα περί μνησικακίας και μισαλλοδοξίας, τα οποία οδήγησαν σε «έκρηξη» ακόμη και τον φιλελεύθερο κοσμοπολίτη Πάσχο Μανδραβέλη, ο οποίος χαρακτήρισε τα λεγόμενά του περίπου ως ανοησίες, τουλάχιστον από την δική μας πλευρά δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν να ειπώθηκαν σε νηφάλια κατάσταση….
Για περισσότερα επί του συγκεκριμένου θέματος μπορεί ο Παπαϊωάννου να (ξανα)κοιτάξει το κείμενο «Η μνησικακία και η μισαλλοδοξία της Αριστεράς». Και αν δεν το βρίσκει, ας απευθυνθεί στην «αδερφή ψυχή» του εθνομηδενισμού, τον Δημήτρη Ψαρρά, ο οποίος αρέσκεται στο να «παίρνει μάτι» τα κείμενα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, να τα «φακελώνει» δεόντως και να τα ερμηνεύει με τον πλέον αναληθή και γελοίο τρόπο.
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμα για τα λεγόμενά του, αλλά σκοπός μας δεν είναι να γράψουμε… βιβλίο. Έτσι κι αλλιώς, πολύ ασχοληθήκαμε με αυτόν τον τύπο, ο οποίος θα ήταν απλώς μια γραφική περίπτωση αν δεν μεσολαβούσε ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, κατά το οποίο κατείχε μια σημαντική θεσμική θέση με τα γνωστά αρνητικά αποτελέσματα. Δεν θα μπορούσα, όμως, να αφήσω ασχολίαστα δύο πράγματα:
α) Την φωτογράφησή του, για τις ανάγκες της συνέντευξης, στον Άγιο Παντελεήμονα. Το ζητούμενο δεν είναι στο ότι προφανώς θα αργήσει να ξαναπατήσει στην συγκεκριμένη υποβαθμισμένη περιοχή (μιας και υποψιαζόμαστε ότι ζει πλέον σε περιοχή όπου τα «ταξικά αδέρφια» δεν έχουν -αισθητή τουλάχιστον- παρουσία), αλλά στο συγκεκριμένο μέρος που φωτογραφήθηκε και το οποίο ήταν λίγα μόλις μέτρα από το παλιό στέκι των παρακρατικών «αντιφασιστών», οι οποίοι τρομοκρατούν τους Έλληνες κατοίκους της περιοχής κάτω από την απίστευτη και ύποπτη αδράνεια του τοπικού Αστυνομικού Τμήματος που βρίσκεται μερικές δεκάδες μέτρα παραπέρα. Δεν υποστηρίζουμε ότι γνωρίζει απαραίτητα το πού ακριβώς ήταν το στέκι της συγκεκριμένης εγκληματικής οργάνωσης, αλλά όπως και να έχει η φωτογραφία «λέει»…
β) Το τελείωμά του, όπου αναφερόμενος στο γνωστό «βίντεο» που δημοσίευσε (χωρίς τα ποθητά αποτελέσματα, δυστυχώς γι’ αυτήν και τους ομοίους της) η φυλλάδα των Συντακτών, λέει ότι «δείχνει πάνω απ’ όλα ότι οι χρυσαυγίτες είναι προδότες. Τόσο απλά. Είναι στρατιώτες ενός άλλου στρατού».
Έχει «πλάκα», αλλά είναι και δείγμα του απύθμενου θράσους που τον διακατέχει, να χαρακτηρίζει τους Χρυσαυγίτες ως «προδότες» ένας κοσμοπολίτης εθνομηδενιστής. Θα συμφωνήσουμε, όμως, ότι είμαστε «στρατιώτες ενός άλλου στρατού», καθώς δεν μπορούμε να είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, αλλά ούτε και να έχουμε τον ίδιο ορισμό για την Πατρίδα. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε στην ίδια όχθη με τέτοιου είδους τύπους, με την φτηνή λογική «όλοι Έλληνες είμαστε».
Σε ένα τέτοιο, εντελώς λανθασμένο, συμπέρασμα μπορεί να μας οδηγήσει μόνο η τυπική λογική, η οποία εξετάζει τα ζητήματα και τα γεγονότα επιφανειακά, επιδερμικά και αποσπασματικά. Με βάση, όμως, την ουσία και την πλήρη αποσαφήνιση εννοιών και καταστάσεων, άβυσσος μας χώριζε και εξακολουθεί να μας χωρίζει από την συνομοταξία του Παπαϊωάννου, του Χριστόπουλου, του Ψαρρά και των ομοίων τους.
Εμείς είμαστε Εθνικιστές Επαναστάτες κι αυτοί υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης και του εθνομηδενισμού.
Εμείς πιστεύουμε στον Λαϊκό Εθνικισμό κι αυτοί στο «βόλεμα» των φατριών τους.
Εμείς διωκόμαστε για τις Ελληνικές Ιδέες μας, ενώ αυτοί είναι που τις ποινικοποιούν.
Εμείς θέλουμε μια Ελλάδα που θα ανήκει στους Έλληνες, ενώ αυτοί θέλουν να μετατρέψουν την Χώρα σε χώρο και τον Ομοιογενή Λαό της Ελλάδος σε ετερογενή πληθυσμό αλλοδαπών.
Γι’ αυτό και τα σκεπτικά μας δεν πρόκειται να συναντηθούν ποτέ και πουθενά. Επομένως, του επιστρέφουμε τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό, ακριβώς με το δικό μας Εθνικιστικό σκεπτικό.
Τελειώνοντας, συνιστούμε στον Παπαϊωάννου να κρατήσει «μια πισινή» και «μια πόρτα ανοιχτή» και για την ΝΔ. Καθώς το κόμπλεξ αυτών των τύπων απέναντι στην αριστερά είναι σε μόνιμη βάση, μπορεί να ξαναβρεθεί σε κάποιο θεσμικό πόστο ξανά. Ο Ρουσόπουλος και ο Θεοδωρακάκος πιο «μάγκες» ήταν που τα κατάφεραν;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
