Η Οριάνα Φαλάτσι κονιορτοποιεί το γελοίο επιχείρημα «Ήμασταν και εμείς κάποτε μετανάστες»

 

Της Oriana Fallaci* (από το βιβλίο της «H Οργή και η Περηφάνεια», 2003)

Όχι εδώ και πολύ καιρό, άκουσα κάποιον από τους αναρίθμητους πρώην κυρίους Πρωθυπουργούς που έχουν ταλαιπωρήσει την Ιταλία τις τελευταίες δεκαετίες, να λέει στην τηλεόραση: «Κι ο θείος μου ήταν μετανάστης. Ακόμη θυμάμαι τη στιγμή που έφευγε για την Αμερική. με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι». Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, κύριε παραπληροφορημένε, ή αναξιόπιστε πρώην Πρωθυπουργέ. Εκτός από το ότι είναι πρακτικά αδύνατον να έχετε θείο που πήγε στην Αμερική με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, για τον απλό λόγο ότι οι θείοι με τις βαλίτσες από χαρτόνι στο χέρι πήγαιναν στην Αμερική στις αρχές του εικοστού αιώνα, δηλαδή τότε που εσείς δεν ήσασταν ακόμη γεννημένος, δεν είναι καθόλου το ίδιο. Και είναι δυο φαινόμενα άσχετα μεταξύ τους για ορισμένους λόγους που εσείς αγνοείτε, ή κάνετε πως αγνοείτε. Οι λόγοι αυτοί είναι οι εξής:

Πρώτον: Η Αμερική είναι μια ήπειρος με έκταση 3 εκατομμύρια και 618.770 τετραγωνικά μίλια. Τεράστιες περιοχές αυτής της έκτασης είναι ακόμη και σήμερα ακατοίκητες ή τόσο αραιά κατοικημένες, ώστε σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να περπατάει κανείς για ολόκληρους μήνες χωρίς να συναντήσει ψυχή. Και σας πληροφορώ ότι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα αυτές οι περιοχές ήταν ακόμη πιο έρημες και σχεδόν εντελώς ακατοίκητες. Δεν υπήρχαν πόλεις, ούτε κωμοπόλεις, ούτε δρόμοι, ούτε καν οικισμοί. Το πολύ-πολύ να υπήρχαν κάποια φυλάκια ή κάποια καταλύματα για ξεκούραση και για αλλαγή αλόγων. Η πλειονότητα των κατοίκων ήταν, ουσιαστικά, συγκεντρωμένη στις ανατολικές Πολιτείες. Στις Μεσοδυτικές εκτάσεις, ζούσαν μονάχα λίγοι θαρραλέοι τυχοδιώκτες, καθώς και οι φυλές των ιθαγενών Ινδιάνων, που τους ονόμαζαν Ερυθρόδερμους. Πιο δυτικά, στη λεγόμενη Άγρια Δύση, υπήρχαν ακόμη λιγότεροι κάτοικοι: Το Κυνήγι του Χρυσού μόλις είχε αρχίσει. Λοιπόν: Η Ιταλία δεν αποτελεί ήπειρο. Είναι μια μικρή σχετικά χώρα, τριάντα δύο φορές μικρότερη από την Αμερική και υπερβολικά πυκνοκατοικημένη: ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 58 εκατομμύρια κατοίκους έναντι των 282 εκατομμυρίων της Αμερικής. Συνεπώς, αν τριακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες γιοι του Αλλάχ μεταναστεύουν στην Ιταλία κάθε χρόνο (όπως γίνεται στην πραγματικότητα), για μας είναι σαν να μετανάστευαν τρία ή τέσσερα εκατομμύρια Μεξικανοί στο Τέξας, στην Αριζόνα ή στην Καλιφόρνια κάθε χρόνο.

Δεύτερον: Για έναν ολόκληρο αιώνα, δηλαδή από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας μέχρι το 1875, η Αμερική ήταν χώρα ελεύθερης προσπέλασης. Τα σύνορα και οι ακτές της παρέμεναν αφύλακτα, οποιοσδήποτε ξένος μπορούσε να μπει ελεύθερα στη χώρα και οι μετανάστες ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι. Για να αναπτυχθεί και να ακμάσει το νεοσύστατο έθνος, έπρεπε να αξιοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα εδάφη του και ο εν δυνάμει πλούτος του, και γι’ αυτό ακριβώς στις 20 Μαΐου του 1862, ο Αβραάμ Λίνκολν υπέγραψε την Homestead Act. Σύμφωνα με την Πράξη αυτή, θα δωρίζονταν 810 εκατομμύρια τ.μ. ομοσπονδιακής γης. Στην Οκλαχόμα, για παράδειγμα, στη Μοντάνα, στη Νεμπράσκα, στο Κολοράντο, στο Κάνσας, στη Βόρεια και Νότια Ντακότα κ.ά… Επιπλέον η «Πράξη» δεν ωφελούσε μονάχα τους Αμερικανούς. Με εξαίρεση τους Κινέζους, που γενικότερα τύχαιναν κακομεταχείρισης, καθώς και τους καταδιωκόμενους γηγενείς Ινδιάνους, οποιοσδήποτε (άντρας ή γυναίκα) μπορούσε να κάνει αίτηση και να λάβει ως δωρεά 480 τ.μ. γης. Οι προϋποθέσεις ήταν: ο αιτών να έχει συμπληρώσει το εικοστό πρώτο έτος, να εγκατασταθεί στον συγκεκριμένο τόπο για τουλάχιστον πέντε χρόνια, να μετατρέψει την άγρια γη σε φάρμα και κατοικία, να δημιουργήσει οικογένεια και, αν δεν ήταν Αμερικανός, να ζητήσει αμερικανική υπηκοότητα. Ακολουθώντας τα σλόγκαν «Το Αμερικανικό Όνειρο», «Αμερική, η Χώρα των Ευκαιριών», οι περισσότεροι από αυτούς που απέκτησαν έτσι γη, ήταν Ευρωπαίοι. Ο αριθμός των μεταναστών ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ολόκληρες φυλές γηγενών (Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, Τσεγιέν, κ.α.) εκτοπίστηκαν βίαια και περιορίστηκαν με επαίσχυντο τρόπο σε καταυλισμούς. Λοιπόν, στην Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ ανάλογη «Πράξη» που να προσκαλεί τους ξένους να έρθουν και να εγκατασταθούν στη χώρα μας: «Ελάτε ξένοι, ελάτε! Αν έρθετε, θα σας δώσουμε ένα καλό κομμάτι γης στο Κιάντι, στη Βαλ Παντάνα ή στη Ριβιέρα. Για χάρη σας θα διώξουμε τους γηγενείς, δηλαδή τους Τοσκανούς, τους Λομβαρδούς και τους Λιγουριανούς, θα τους κλείσουμε σε καταυλισμούς». Όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και στην Ιταλία, όλοι αυτοί οι μετανάστες που μας ταλαιπωρούν, έχουν έρθει με δική τους πρωτοβουλία. Με τα αναθεματισμένα σκάφη τους, τα καταραμένα φουσκωτά σκάφη της αλβανικής μαφίας, αποφεύγοντας τις περιπόλους της ακτοφυλακής, που προσπαθούν να τους στείλουνε πίσω. Δεν είμαστε μια χώρα με ανοιχτά σύνορα, αγαπητέ κύριε Πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι. Εμείς, δεν έχουμε τεμάχια γης να χαρίσουμε στους ξένους. Δεν έχουμε έρημες περιοχές που πρέπει να κατοικηθούν. Ούτε φυλές Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, και Τσεγιέν για να εκτοπίσουμε.

Τρίτον: Ακόμη κι η Αμερική η Χώρα των Ευκαιριών έπαψε κάποια στιγμή να δείχνει στους ξένους την ίδια επιείκεια που έδειχνε μέχρι και την προεδρία του Λίνκολν. Το 1875, για παράδειγμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να μπουν κάποια όρια, με αποτέλεσμα η Βουλή των Αντιπροσώπων να υιοθετήσει νόμο που απαγόρευε την είσοδο στη Χώρα σε Πρώην κατάδικους και σε πόρνες. Το 1882, ένας δεύτερος νόμος απέκλειε από το δικαίωμα αυτό ψυχασθενείς και άτομα για τα οποία υπήρχαν υποψίες ότι θα βλάψουν τη δημόσια ζωή της χώρας. Το 1903, ψηφίστηκε ακόμη ένας νόμος που απαγόρευε την είσοδο στη χώρα σε επιληπτικούς, σε επαγγελματίες ζητιάνους, σε ασθενείς με μεταδοτικές αρρώστιες και σε αναρχικούς. (Ο τελευταίος ήταν ένας ανακριβής χαρακτηρισμός που αποδιδόταν τόσο σε παλαβούς που δολοφονούσαν προέδρους, όσο και σε ριζοσπαστικούς που προκαλούσαν γενική αναστάτωση και οργάνωναν απεργίες). Από εκεί και πέρα, η μεταναστευτική πολιτική έγινε πιο αυστηρή και οι παράνομοι μετανάστες απελαύνονταν αμέσως. Στη σημερινή Ιταλία και Ευρώπη όμως, οι μετανάστες έρχονται όποτε τους αρέσει και όποτε θέλουν. Τρομοκράτες, κλέφτες, βιαστές, πρώην κατάδικοι, πόρνες, ζητιάνοι, έμποροι ναρκωτικών, άτομα με μεταδοτικές ασθένειες. Δεν ελέγχεται το ιστορικό ούτε καν εκείνων που παίρνουν άδεια εργασίας. Από τη στιγμή που περνούν τα σύνορα, τους παρέχεται φιλοξενία, τροφή και ιατρική περίθαλψη, με επιβάρυνση των γηγενών. Εννοώ των Ιταλών φορολογουμένων. Λαμβάνουν ακόμη και ένα μικρό ποσό χρημάτων για τα τρέχοντα μικροέξοδά τους. Όσο για τους παράνομους μετανάστες, ακόμη κι αν απελαθούν επειδή έχουν διαπράξει κάποιο φριχτό έγκλημα, πάντοτε καταφέρνουν να επιστρέψουν. Αν απελαθούν ξανά, πάλι γυρίζουν πίσω. Φυσικά, για να διαπράξουν κι άλλα εγκλήματα. Και οι πολιτικοί μας δεν κάνουν τίποτε. Ανάθεμά τους!

Δε θα ξεχάσω ποτέ τις διαδηλώσεις που έκαναν πέρυσι οι παράνομοι, κατακλύζοντας τις πλατείες μας για να απαιτήσουν με αυθάδεια άδειες παραμονής. (Οι περισσότεροι ανέμιζαν τις σημαίες της χώρας τους, ή κόκκινες σημαίες). Αυτά τα παμπόνηρα, παραμορφωμένα πρόσωπα. Αυτές οι υψωμένες γροθιές, έτοιμες να μας χτυπήσουν, εμάς τους γηγενείς, να μας κλείσουν σε καταυλισμούς. Αυτές οι κραυγές, που έφερναν στο νου τις κραυγές των οπαδών του Χομεινί στο Ιράν, του Μπιν Λάντεν στην Ινδονησία, Μαλαισία, Πακιστάν, Ιράκ, Σενεγάλη, Σομαλία, Νιγηρία κ.ο.κ… Δε θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί εκτός από προσβεβλημένη, ένιωσα και εξαπατημένη από τους πολιτικούς που έλεγαν: «Θα θέλαμε να τους απελάσουμε, να τους στείλουμε πίσω στις πατρίδες τους. Αλλά, δε γνωρίζουμε πού κρύβονται». Πού κρύβονται;!; Ελεεινοί καραγκιόζηδες! Είχαν κατεβεί κατά χιλιάδες στις πλατείες, και δεν κρύβονταν διόλου. Για να τους απελάσετε, για να τους διώξετε, θα αρκούσε να τους περικυκλώσετε με λίγους ένοπλους αστυνομικούς oι στρατιώτες, να τους φορτώσετε σε φορτηγά, να τους οδηγήσετε σ’ ένα αεροδρόμιο ή ένα λιμάνι, και να τους στείλετε πίσω στις πατρίδες τους.

Όσο για τον τελευταίο λόγο που θα σας αναφέρω, αγαπητέ μου κύριε πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, είναι τόσο απλός, που ακόμη και ένα διανοητικά καθυστερημένο μωρό θα μπορούσε να τον καταλάβει. Η Αμερική είναι ένα νεοσύστατο έθνος, μια πολύ νέα χώρα. Αν αναλογιστείτε ότι η σύσταση του αμερικανικού έθνους έγινε στα τέλη του δεκάτου όγδοου αιώνα, θα συμπεράνετε εύκολα ότι σήμερα (έτος 2002) συμπληρώνει μόλις δυο αιώνες ζωής. Επίσης, είναι ένα έθνος μεταναστών. Από την εποχή του Mayflower, από την εποχή των δεκατριών αποικιών, δηλαδή από πάντα, όλοι οι κάτοικοι της Αμερικής ήταν μετανάστες. Παιδιά, εγγόνια, εγγύτεροι ή απώτεροι απόγονοι κάποιων μεταναστών. Ως έθνος μεταναστών, αποτελεί το πιο δυναμικό, το πιο πλούσιο μείγμα φυλών, θρησκειών και γλωσσών που υπήρξε ποτέ σε τούτο τον πλανήτη. Ως νεοσύστατο έθνος, έχει πολύ σύντομη ιστορία. Γι’ αυτό, η πολιτιστική της ταυτότητα δεν έχει ακόμη κατασταλάξει σε κάτι ενιαίο. Αντίθετα, η Ιταλία είναι ένα πολύ παλαιό έθνος. Με εξαίρεση την Ελλάδα, θα έλεγα πως είναι το παλαιότερο της Δύσης. Η καταγεγραμμένη ιστορία της ξεκινάει πριν τρεις χιλιάδες χρόνια, όταν ιδρύθηκε η Ρώμη. Ή, καλύτερα, από την εποχή που οι Ετρούσκοι αποτελούσαν ήδη πολιτισμένη κοινωνία. Σ’ αυτές τις τρεις χιλιετίες, παρ’ όλη την εξάπλωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρ’ όλες τις εισβολές που προκάλεσαν την Πτώση αυτού του εκπληκτικού επιτεύγματος, παρ’ όλες τις κατακτήσεις που μας είχαν διαμελίσει για πολλούς αιώνες, η Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ έθνος μεταναστών. Δηλαδή, ένα μείγμα από φυλές, θρησκείες και γλώσσες. Ούτε αλλοιώθηκε η ταυτότητά της από τις επιδράσεις των κατακτητών της. Κανένα από τα ξένα έθνη που μας είχαν κατακτήσει και διαμελίσει (και Γερμανοί και Σκανδιναβοί και Ισπανοί και Γάλλοι και Αυστριακοί) δεν κατάφεραν να μεταβάλουν την οντότητά μας. Αντίθετα, εκείνοι απορροφήθηκαν από εμάς, σαν το νερό από το σφουγγάρι. …. Συνεπώς, η δική μας πολιτιστική ταυτότητα είναι ενιαία. Και, παρ’ όλο που περιέχει κάποια στοιχεία, που έχει απορροφήσει το σφουγγάρι (σκεφτείτε τις πολλές διαλέκτους μας, τις συνήθειές μας, την κουζίνα μας), ποτέ δεν υιοθέτησε συνήθειες του Μουσουλμανικού κόσμου. Με κανέναν τρόπο δεν έχει επηρεαστεί από αυτόν. Επίσης, για δυο χιλιάδες χρόνια, η ενότητά μας ήταν βασισμένη σε μια θρησκεία που ονομάζεται Χριστιανισμός. Σε μια εκκλησία που ονομάζεται Καθολική Εκκλησία… Πάρτε εμένα σαν παράδειγμα. «Είμαι άθεη και αντικληρικών αντιλήψεων, δεν έχω τίποτε κοινό με την Καθολική Εκκλησία», δηλώνω πάντοτε. Κι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και ψέμα. Γιατί, είτε μου αρέσει είτε όχι, έχω αρκετά κοινά με την Καθολική Εκκλησία. Πιστέψτε με, γαμώτο! Πώς θα μπορούσα να μην έχω; Γεννήθηκα σ’ έναν τοπίο γεμάτο τρούλους εκκλησιών, μοναστήρια, Χριστούς, Μαντόνες, Αγίους, σταυρούς και καμπάνες. Οι πρώτες μελωδίες που άκουσα όταν γεννήθηκα ήταν οι μελωδίες από τις καμπάνες. Τι καμπάνες του Καθεδρικού της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε, που τον Καιρό του Αντίσκηνου, ο μουεζίνης προσβλητικά κατέπνιγε με τα δικά του Αλλάχ-ακμπάρ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα με αυτή τη μουσική, με αυτό το τοπίο γύρω μου, με αυτή την Εκκλησία που την έχουν προσκυνήσει ακόμη και μεγάλα μυαλά, όπως ο Δάντης Αλιγκιέρι, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Γαλιλαίος Γαλιλέι. Μέσα από αυτήν έχω μάθει τι είναι γλυπτική, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία, καθώς και τι σημαίνει ο συνδυασμός της ομορφιάς με τη γνώση. Χάρη σ’ αυτήν άρχισα κάποτε ν’ αναρωτιέμαι τι είναι το Καλό και το Κακό, αν υπάρχει Θεός. Αν μας έπλασε Εκείνος, ή εμείς Εκείνον και αν η ψυχή είναι μια χημική ένωση που μπορεί να υποστεί επεξεργασία σε εργαστήρια ή είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Και, μα τον Θεό…

Βλέπετε; Πάλι χρησιμοποίησα τη λέξη «Θεός». Παρ’ όλες τις λαϊκές και αντικληρικές μου αντιλήψεις, παρ’ όλο τον αθεϊσμό μου, είμαι τόσο διαποτισμένη από τον Καθολικό πολιτισμό, ώστε αυτός να είναι αναπόσπαστο μέρος του γραπτού και προφορικού μου λόγου. Μα τον Θεό, για όνομα του Θεού, προς Θεού, δόξα τω Θεώ, Θεέ και Κύριε, Παναγία μου, έλα Παναγία μου, Χριστέ και Παναγιά μου, στην ευχή του Χριστού. Χριστέ μου… Τέτοιες εκφράσεις μου έρχονται τόσο αυθόρμητα, που δε συνειδητοποιώ ότι τις λέω ή ότι τις γράφω. Και να σας τα πω όλα; Παρ’ όλο που ποτέ δε συγχώρεσα την Καθολική Εκκλησία για τα αίσχη που μου επέβαλε, με πρωταρχικό εκείνο της γ…..ς Ιεράς Εξέτασης που τον δέκατο έβδομο αιώνα έκαψε ζωντανή την προγιαγιά μου Ιλντεμπράντα, την κακόμοιρη την Ιλντεμπράντα, παρ’ όλ’ αυτά, οι μελωδίες από τις καμπάνες συνεχίζουν να γλυκαίνουν την καρδιά μου. Μου αρέσουν.

Επίσης, μ’ αρέσουν όλες αυτές οι όμορφες αγιογραφίες με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Είμαι μάλιστα συλλέκτρια παλαιών εικονισμάτων. Επίσης, μου αρέσουν τα αβαεία και τα μοναστήρια και τα περιβόλια τους. Μου δημιουργούν μια ακαταμάχητη αίσθηση γαλήνης και συχνά ζηλεύω αυτούς που μένουν σ’ αυτά. Και, εν τέλει, ας το παραδεχτούμε: οι καθεδρικοί ναοί μας είναι πιο όμορφοι από τα τζαμιά, τις συναγωγές, τους βουδιστικούς ναούς και τις άχρωμες εκκλησίες των Διαμαρτυρομένων. …. Όλ’ αυτά τα συμβολικά στολίδια που ανήκαν στη δική μου ζωή. Στον δικό μου πολιτισμό. Ξέρετε, στον κήπο του εξοχικού σπιτιού μου στην Τοσκάνη, υπάρχει ένα μικρό, παλιό ξωκλήσι. Δυστυχώς, είναι πάντοτε κλειστό. Από τότε που πέθανε η μητέρα μου, κανείς δεν το φροντίζει. Κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα, πηγαίνω και το ανοίγω. Ξεσκονίζω την Αγία Τράπεζα, προσέχω να μην έχουν κάνει φωλιές τα ποντίκια ή να μην έχουν φάει καμιά σελίδα από τη Σύνοψη. Και, παρά τον λαϊκισμό μου, τον αθεϊσμό μου, εκεί μέσα νιώθω άνετα. Παρά τις αντικληρικές απόψεις μου, εκεί μέσα νιώθω γαλήνη. (Και βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι Ιταλοί θα εκμυστηρεύονταν το ίδιο πράγμα. Σε μένα το έχει εκμυστηρευτεί, Θεέ και Κύριε, ο ίδιος ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ο άνθρωπος που εισήγαγε τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ μαρξιστών και καθολικών…).

Για όνομα του Θεού, για άλλη μια φορά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι εμείς oι Ιταλοί δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση με τους Αμερικανούς. Δεν είμαστε ένα χωνευτήρι πολλών και διάφορων ειδών, δεν είμαστε ένα μωσαϊκό από ανομοιομορφίες, συγκολλημένες μονάχα με μια υπηκοότητα. Εννοώ ότι ακριβώς επειδή η πολιτιστική μας ταυτότητα είναι ήδη προσδιορισμένη από τη χιλιόχρονη ιστορία μας, δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε ένα κύμα μεταναστών που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εμάς… Και που δε θέλουν να γίνουν σαν εμάς, να απορροφηθούν από εμάς. Αντίθετα, μάλιστα, θέλουν να μας απορροφήσουν εκείνοι. Θέλουν ν’ αλλάξουν τις αρχές μας, τις αξίες μας, την ταυτότητά μας, τον τρόπο ζωής μας. Και στο μεταξύ, μας αναστατώνουν με την οπισθοδρομική άγνοιά τους, με την οπισθοδρομική μισαλλοδοξία τους, με την οπισθοδρομική θρησκεία τους. Αυτό που εννοώ είναι ότι στον δικό μας πολιτισμό δεν υπάρχει χώρος για μουεζίνηδες και μιναρέδες, για ψευτο-εγκράτειες, για το ταπεινωτικό τσαντόρ, για την εξευτελιστική μπούρκα. Ακόμη κι αν υπήρχε χώρος γι’ αυτούς τους ανθρώπους, εγώ δεν θα τους τον παραχωρούσα. Γιατί θα ήταν σαν να έσβηνα την ταυτότητά μας, σαν να εκμηδένιζα τα επιτεύγματά μας. Θα ήταν σαν να έφτυνα κατάμουτρα την ελευθερία την οποία κερδίσαμε, τον πολιτισμό που έχουμε αναπτύξει, την ευημερία που έχουμε αποκτήσει. Θα ήταν σα να ξεπουλούσα τη χώρα μου, την πατρίδα μου. Κι η χώρα μου, η πατρίδα μου δεν είναι προς πώληση.

* Η Οριάνα Φαλάτσι (Oriana Fallaci: 1929 – 2006), η Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας, είναι γνωστή στην Ελλάδα για την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη και για το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Γράμμα σε Ένα Παιδί που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ». Το πιο επιτυχημένο όμως εμπορικά βιβλίο της, είναι το “The Rage and The Pride” («H Οργή και η Περηφάνεια», εκδόσεις Γκοβόστης 2003), που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Το βιβλίο συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το «μίσος εναντίον των μουσουλμάνων». Το επόμενο και τελευταίο της βιβλίο ήταν το “The Force of Reason” (“La Forza della Ragione”) δηλ. «Η Δύναμη της Λογικής» που έγινε και αυτό best seller. Εκεί η Φαλάτσι γράφει πως τρομοκράτες έχουν σκοτώσει 6.000 ανθρώπους τα 20 τελευταία χρόνια στο όνομα του Κορανίου και πως η ισλαμική πίστη σπέρνει μίσος αντί αγάπης και σκλαβιά αντί ελευθερίας.

πηγή

Δελτία Τύπου Χρυσής Αυγής για διαπραγμάτευση και Κυπριακό

 

 

Δελτίο Τύπου για διαπραγμάτευση

Τσίπρας και Καμμένος θα ψηφίσουν για μία ακόμη φορά όλα τα εξοντωτικά μέτρα που επιβάλλουν οι ξένοι και θα ξεπουλήσουν την χώρα για να μη χάσουν τα υπερκέρδη και τα προνόμια της εξουσίας

Δελτίο Τύπου για δηλώσεις Ερντογάν

Η Κύπρος είναι Ελληνική και μόνη λύση απέναντι στην προκλητικότητα των τούρκων είναι κατ’ αρχήν η Ένωση του ελευθέρου τμήματος της νήσου με την Μητέρα Ελλάδα.

Γραφείο Τύπου – Χρυσής Αυγής

ΕΓΕΡΘΗΤΙ: Το Αύριο θα το φτιάξουμε εμείς

 

Νοέμβριος 2015, και επίκαιρο. Εμπρός!

Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”

«Πότε επιτέλους θα ξεσηκωθούμε;» ρωτά ένας στους δυο Έλληνες, κοιτάζοντας πάνω από τον ώμο τον διπλανό του, σαν να περιμένει να αντιγράψει την επανάστασή του. Μα ούτε ο ένας κουνιέται, ούτε ο άλλος. Η μεθόδευση της επιβολής των μνημονίων στηρίχτηκε στην πνευματική αποδιοργάνωση του λαού μας. Στην διάβρωση των δομών της ελληνικής κοινωνίας. Στην αντιπαλότητα των φύλων. Στον διαχωρισμό των επαγγελματικών ομάδων. Όλοι είναι εναντίον όλων, εκτός όμως του κυρίως εχθρού.

Άλλοι αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στο «όλοι μαζί τα φάγαμε» και σκύβουν ένοχα το κεφάλι για τα φακελάκια, τις διευκολύνσεις και τους εκβιασμούς που έκαναν. Άλλοι αισθάνονται ανόητοι γιατί δεν έκλεψαν, και μετανιώνουν γιατί δεν πέρασαν καλύτερα όταν μπορούσαν. Όσοι πορεύτηκαν με συνείδηση της ακεραιότητάς τους, περιμένουν ότι κάποτε θα ανταμειφθούν, σε αυτή ή την επόμενη ζωή. Όλοι ξέρουν τι πρέπει να γίνει για να βγει η Πατρίδα μας από την πομπή του θανάτου που επιβάλλει η τρομοκρατία των μνημονιακών κομμάτων, αλλά γυρίζουν αλλού την ματιά. Οι νωθροί τω πνεύματι έχουν μάθει να «ελπίζουν». Περιμένουν άπραγοι να στείλει ο Μόσκοβος τα παιδιά του να σκοτωθούν, και «τα παιδιά με τα μαύρα» να βάλουν το χέρι στον λάκκο με τα φίδια για να μπορούν αυτοί ήσυχοι να κάνουν τις δουλίτσες τους.

Πρωταθλητές των «λάικ», οπαδοί του «καλά τους τα λέει κάθε βράδυ ο τάδε» και «τους ξεμπρόστιασε πάλι ο δείνα», για αυτούς τους τυφλοπόντικες κάποιοι «ακραίοι» επιμένουν να αγωνίζονται, μπήκαν στην φυλακή και περνούν δικαστήρια. Γι’ αυτόν τον λαό που μέρα με την μέρα εκθηλύνεται, που εύχεται να καταπόσει τους λωτούς της οικουμένης για να μην πάρει την δύσκολη απόφαση να κόψει όσα τον κρατούν δέσμιο ενός παρελθό- ντος που τελείωσε και να ανοίξει δρόμο μέσα από τα βάτα με το σπαθί και την φωτιά για να απλώσει τα χέρια στην ζωή και να την φέρει στα μέτρα του.

Δεν υστερεί ο λαός μας ούτε σε γνώση ούτε σε πληροφόρηση. Υστερεί σε ηγεσίες, σε ανθρώπους που αντί να αναλίσκονται σε αυτάρεσκες νοητικές ασκήσεις είναι αποφασισμένοι να βάλουν μονοκοντυλιά στο παρελθόν και να κάνουν πράξη το μέλλον. Γιατί για να έχουμε μια θέση στο Αύριο, πρέπει το Αύριο να το φτιάξουμε εμείς. Αλλιώς θα χαθούμε μαζί με το σκυλολόι των οκνηρών, των φαύλων, όσων όλοι γνωρίζουμε και περιφρονούμε. Και για να έρθουμε στα πρακτικά. Στο επόμενο χρονικό διάστημα το καθεστώς που επιβάλλει στον ελληνικό λαό τον θάνατο δια της φορολογίας, που διαλύει το ασφαλιστικό για να κάνει χρυσωρυχείο τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και τους νοσηλευτικούς ομίλους, το καθεστώς που περιθάλπει τρομοκράτες για να εξασφαλίζεται από τους χρηματοδότες του η ροή αγορών στους βιομηχάνους και τους εμπόρους όπλων, που εξυπηρετεί αυτούς που ισοπεδώνουν την Συρία για να στείλουν κατασκευαστικές εταιρείες να «ανασυγκροτήσουν» τα κράτη που θα δημιουργηθούν, θα επιχειρήσει να εξασφαλίσει την συνέχειά του.

Θα εξακολουθήσει να κοροϊδεύει τον λαό, θα επιχειρήσει την απροκάλυπτη καταστολή όσων τολμούν να αντιστέκονται, θα στήσει σκηνικό έντασης για να ξεχαστούν τα αντιλαϊκά και αντεθνικά νομοθετήματά του. Τίποτε όμως πλέον δεν ξεχνιέται. Όλα αθροίζονται. Όλοι όσοι ψηφίζουν τα μνημόνια χθες και αύριο, είναι συνένοχοι στην καταστροφή της Ελλάδας. Μαζί τους και αυτοί που το Σύστημα ετοιμάζει για να παραστήσουν τους «σωτήρες» με υλικά κατεδαφίσεως από το παρελθόν των μεγάλων ενόχων του διχασμού.

Είναι όλοι ίδιοι, είναι όλοι ένας συρφετός υπαλλήλων της ξενοκρατίας. Κλεπτοκρατία και Ξενοκρατία, ιδού οι υπαίτιοι της σημερινής αδιέξοδης κατάστασης. Αδιέξοδης όμως μόνο για αυτούς που σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο, τον υπόδουλο, τον εξαρτημένο. Αυτοί λοιπόν από την μία, και από την άλλη εμείς, οι Εθνικιστές. Έλληνες ενωμένοι από την αγάπη μας για την Πατρίδα, χωρίς ταξικές διακρίσεις και τεχνητούς διαχωρισμούς. Άνθρωποι με πρόσωπο και ονοματεπώνυμο που βάζουν τον εαυτό τους μπροστά για να προσφέρουν στην Πατρίδα. Σε αυτήν την εξαιρετικά ευνοϊκή για την ανασύνταξη των εθνικών δυνάμεων συγκυρία, καλούμαστε να προβάλλουμε την εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, η οποία θα φέρει πραγματικές αλλαγές κι ένα νέο ξεκίνημα για την Πατρίδα και τον Λαό μας. Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα ηγεσία που θα βλέπει μακριά και θα σχεδιάζει μακρόπνοα. Οι Έλληνες Εθνικιστές πρέπει να πείσουν τους Έλληνες ότι μπορούν να τους εμπιστευθούν.Ο Αγώνας τους είναι ήδη ένα εχέγγυο. Έχει ήδη εμπνεύσει τους Έλληνες.

Τώρα αναζητούν ένα γερό κράτημα. Απέναντι στο μνημονικό τόξο, απέναντι στους τοκογλύφους και τους εμπόρους της κάλπης, βρισκόμαστε όλοι εμείς, οι Έλληνες. Ας ενωθούμε σε μια καινούρια αρχή.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/to-aurio-tha-to-ftiajoume-emeis#ixzz4RUNZp3nn

Διαβάστε στην εφημερίδα “Χρυσή Αυγή” που κυκλοφορεί αύριο: 30 ΛΕΠΤΑ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ ΣΤΗΝ ΕΡΤ – Ένας μεγάλος… κίνδυνος για την “δημοκρατία” τους

Σε μέγα πολιτικό θέμα των ημερών αναδείχθηκε η υποχρέωση της κρατικής τηλεοράσεως να παρουσιάζει μία φορά τον μήνα για 30’ μόνον λεπτά τις εργασίες της κοινοβουλευτικής ομάδος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ! Το θέμα εξ όσων γνωρίζω μέχρι τη στιγμή αυτή κατά την οποία γράφονται αυτές οι γραμμές, θα είναι το πρώτο θέμα το οποίο θα απασχολήσει το Εθνικό Συμβούλιο Τηλεοράσεως (ΕΣΡ)!

Δεν γνωρίζω τι θα αποφασίσει και δεν είναι αυτό το ζητούμενον της μεγάλης μου απορίας. Τόσο πολύ λοιπόν, φοβούνται τον λόγο τον Εθνικιστικό, για μισή μόνον ώρα και μάλιστα σε έναν τηλεοπτικό σταθμό χαμηλής, μονοψήφιας, θεαματικότητος όπως είναι η κρατική τηλεόραση; Και όλα αυτά ενώ καθημερινά για ώρες ατέλειωτες σε όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς πανελληνίου εμβελείας και μεγάλης θεαματικότητος παρελαύνουν από τα τηλεπαράθυρα οι εκπρόσωποι όλων των άλλων κόμματων. Το πρόβλημά τους καθώς φαίνεται είναι σοβαρό…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ” ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΥΡΙΟ!

Ζητήστε την στα περίπτερα και τα πρακτορεία Τύπου όλης της χώρας. Εφημερίδα ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: Η Φωνή των Ελλήνων Εθνικιστών ενάντια στην χούντα της παραπληροφόρησης.

Στο νέο μας φύλλο διαβάστε:

• Δεν δίνουν δεκάρα οι «ανθρωπιστές» για την ανθρώπινη ζωή
• Η Ισχύς των Ελληνικών Όπλων, μοναδικός εγγυητής της Ειρήνης
• Το νέο Βατερλό της μνημονιακής συγκυβέρνησης προανήγγειλαν οι ξένοι δανειστές
• H AITIA TOY KAKOY KAI “H ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ” ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ – Άρθρο του Ν.Γ. Μιχαλολιάκου
• Το μίσος της «πολιτικής ορθότητας»
• Σχέδιο «Μαύρος Δεκέμβρης» Η εσωτερική ασφάλεια στο έλεος των παρακρατικών
• Καταφθάνουν τα ραβασάκια για 600.000 αγρότες

«…Αγαθή η μοίρα σου, λοχαγέ Μαβίλη»

 

Με μια σφαίρα να διαπερνά τα μάγουλά του, με μια δεύτερη να τον χτυπά στο στόμα, αφήνει τέτοιες μέρες την τελευταία του πνοή στα ηπειρώτικα βουνά ο Λορέντζος Μαβίλης. Τι ταιριαστός τρόπος να πεθάνει αυτός που υπηρέτησε την Τέχνη με τον λόγο του και την Πατρίδα με την ζωή του! Από τον Δρίσκο, το ύψωμα λίγο έξω από τα Γιάννενα, στον δρόμο προς το Μέτσοβο, ο Κερκυραίος ποιητής ατενίζει σήμερα την πόλη των ονείρων του, σκεπασμένη από την αχλύ και του δικού του μύθου.

Μορφή εξεχόντως ρομαντική και ηρωική, γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1860. Ο παππούς του ήταν πρόξενος της Ισπανίας στην Κέρκυρα όπου παντρεύτηκε την Κερκυραία ευγενή Αικατερίνη Δούσμανη. Ο πατέρας του, Παύλος, ήταν πρόεδρος δικαστηρίου της Ιονίου Πολιτείας στην Ιθάκη, όπου γεννήθηκε ο ποιητής. Η μητέρα του, Ιωάννα Σούφη, ήταν ανηψιά του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Γνώρισε για χρόνια και μέχρι τον θάνατό του έναν έρωτα αμοιβαία καρποφόρο με την ποιήτρια Θεώνη Δρακοπούλου «Μυρτιώτισσα», με την οποία δεν παντρεύτηκε και δεν απέκτησε απογόνους (εκείνη ήταν παντρεμένη και μητέρα του μετέπειτα μεγάλου Έλληνα ηθοποιού Γιώργου Παππά).

Μαθητής του Ιάκωβου Πολυλά, μαθητή του Διονυσίου Σολωμού, σπούδασε στα πανεπιστήμια του Μονάχου (όπου έγινε ο ιδρυτής του Σκακιστικού Συλλόγου του Πανεπιστημίου και ασχολήθηκε με την σύνθεση σκακιστικών προβλημάτων), και του Φράιμπουργκ,  Κλασική Φιλολογία, Αρχαιολογία και Σανσκριτικά. Μελέτησε Καντ, Φίχτε και Σοπενάουερ, μετέφρασε στα ελληνικά Σίλερ, Σέλεϊ, Βιργίλιο, και αποσπάσματα από το ινδικό έπος «Μαχαμπχαράτα». Διακρίθηκε ως ποιητής σονέτων και θεωρείται ο  τελευταίος εκπρόσωπος της Επτανησιακής Σχολής που διεμόρφωσε ο Διονύσιος Σολωμός.

Έλληνας και φιλέλληνας, συμμετείχε ενεργά στους απελευθερωτικούς αγώνες του Έθνους. Το 1896 έγινε μέλος της «Εθνικής Εταιρείας», ίδρυσε παράρτημά της στην Κέρκυρα, και κατέβηκε στην Κρήτη για να ενισχύσει τον αγώνα της απελευθέρωσής της, στα Λευκά Όρη. Το 1897 συγκρότησε σώμα από 70 Κερκυραίους το οποίο όπλισε και συντηρούσε με δικά του έξοδα και πολέμησε στην Ήπειρο, όπου τραυματίστηκε στην μάχη των Πέντε Πηγαδιών.

Το 1902 πρωταγωνιστεί στην εκστρατεία για να μην εγκατασταθεί καζίνο με τυχερά παιχνίδια στην Κέρκυρα. Το 1910 εκλέγεται βουλευτής Κερκύρας υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Οι αγώνες του Έθνους εντείνονται αλλά ο Μαβίλης δεν μπορεί να πολεμήσει με τον Ελληνικό Στρατό λόγω της ηλικίας του. Για αυτό και κατατάσσεται ως εθελοντής στο σώμα των ερυθροχιτώνων Γαριβαλδινών υπό τον Αλέξανδρο Ρώμα και πολεμά στους Βαλκανικούς Πολέμους στο μέτωπο της Ηπείρου.

«Χερουβικής χαράς χρυσός αθέρας

Σ’ εφλόγισε πατώντας της Ηπείρου

Το χώμα, σα στην πλατωσιά του απείρου

Νάστραφτε από το «εν τούτω νίκα» ο αιθέρας,

Και σα σε λάμψη παρουσίας δευτέρας

Μ’ αποκαλυπτικού αγαλλίαση ονείρου

Νάβλεπες στο βυθό του Παμπονήρου

Να γκρεμιστή η Τουρκιά, το ανίερο τέρας».

Θα πέσει ηρωικά μαχόμενος κατά των Τούρκων επικεφαλής των ανδρών του, στις 28 Νοεμβρίου 1912. Ήταν 52 ετών. Μερικούς μήνες αργότερα, τον  Φεβρουάριο του 1913, τα Γιάννενα θα ελευθερωθούν. Το 1933, στο σημείο όπου σκοτώθηκε, κατασκευάστηκε μνημείο μέσα στο οποίο βρίσκονται τα οστά του.

Οι τελευταίες του λέξεις ήσαν:

«Επερίμενα πολλές τιμές από τούτον τον πόλεμο, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου για την Ελλάδα μου».

Με τα λόγια της αγαπημένης του Μυρτιώτισσας:      «… Ζητούσε μες στα ιδανικά την απολύτρωση κι αναζητώντας στάθηκε στο μεγαλύτερο: την Πατρίδα. Από εκεί άντλησε το τελευταίο, το υπέρτατο ιδανικό του: το θάνατο. Η λατρεία της Πατρίδας και του θανάτου!»

Ε.Δ.

 

Στην Πατρίδα

Πατρίδα, σαν τον ήλιο σου ήλιος αλλού δε λάμπει.

Πώς εις το φως του λαχταρούν η θάλασσα κι οι κάμποι,

πώς λουλουδίζουν τα βουνά, τα δάσ’, οι λαγκαδιές

στέρνοντάς του θυμίαμα μυριάδες μυρωδιές!

Αφρολογούν οι ρεματιές και λαχταρίζ’ η λίμνη,

χίλιες πουλιών λαλιές ηχούν, της ομορφιάς του ύμνοι,

σ’ άπειρ’ αστράφτουν χρώματα παντού λογής λογής

τ’ αγέρα τα πετούμενα τα σερπετά της γης.

Κι αυτός σηκώνει τ’ αλαφρά της καταχνιάς μαγνάδι,

κι η κάθε στάλ’ από δροσιά γυαλίζει σαν πετράδι,

κάθε αχτίδα του σκορπά με την αναλαμπή

χαρά, ζωή και δύναμη κι ελπίδα όπου κι αν μπει.

Φαντάζεις σαν τον ήλιο σου κι εσύ, καλή πατρίδα,

και μάγια σαν τα μάγια σου στον κόσμο αλλού δεν είδα.

Η γη σου είναι παράδεισος, κι αιώνια γαλανός

γύρω σου καθρεφτίζεται στο πέλαγ’ ο ουρανός.

Κι οι νύχτες σου με τ’ άστρα τους, με τη γαλάζια πάστρα,

με τ’ αηδονολαλήματα, τρεμάμενα σαν τ’ άστρα,

με το φεγγάρι που περνά, σαν τ’ όνειρο ευτυχίας

στη μέση της απέραντης ουράνιας ησυχίας.

Οι νύχτες σου δροσοβολούν χιλιόπλουμα λουλούδια

και στων παιδιών σου τις καρδιές αμάραντα τραγούδια,

σταλάζουνε στα σπλάγχνα τους θεράπειο λησμονιάς,

ελευτεριάς αγάλλιαση και μίσος τυραννιάς.

Μάγεμ’ ασημούφαντο, φως μαργαριταρένιο,

λιώνονται σ’ ένα χάραμα ξανθό, μαλαματένιο.

Γιομάτος μόσχους και δροσιές ο Ζέφυρος τερπνά

μέσ’ απ’ αγάπης φαντασιές τ πλάσματα ξυπνά.

Κι ανάμεσα στα χρώματ’ από χίλια ουράνια τόξα,

προβαίνει πάλ’ ο ήλιος εις όλη του τη δόξα.

Και, σαν του μεγαλείου σου σύμβολο φωτεινό,

έως το χρυσό βασίλεμα λάμπει στον ουρανό.

Ελλάς, το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει,

και δίχως γνέφια τους καιρους η δόξα σου διατρέχει.

Όσες φορές ο ήλιος σου να σε φωτίσει ερθεί,

θε να σε βρει πεντάμορφη, στεφανωμένη ορθή.

(EΦΜΕΡΙΔΑ ΕΜΠΡΟΣ, Φ. 176)

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ φ.176

 

Σε ποιου τα χέρια θα σκάσει η βόμβα του 4ου μνημονίου; Ποιος θα αναλάβει το κόστος μιας εθνικής καταστροφής; Αν τις κοινωνικές «τομές», δηλαδή τον κυριολεκτικώς βίαιο ακρωτηριασμό των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τις αναλαμβάνει η Αριστερά ώστε να ελαχιστοποιούνται οι αντιδράσεις της κοινωνίας, το βάρος των Εθνικών Θεμάτων το αναλαμβάνει η Δεξιά. Η κινητικότητα στο «αεροπλανοφόρο Κύπρος» προμηνύει μια ταπεινωτική συμφωνία ή μια οριστική (έως την Eθνική Παλιγγενεσία) διχοτόμηση; Προσφάτως, ο Γιγίτ Μπουλούτ, στενός  συνεργάτης και σύμβουλος του Ερντογάν επί των Οικονομικών, πρότεινε την προσάρτηση των Κατεχομένων στην Τουρκία. Εάν υποθέσουμε ότι η ελεύθερη Κύπρος δεχόταν, και η Ελλάς είχε το θάρρος να επιδιώξει την Ένωση του ελεύθερου τμήματος του νησιού, αποκτώντας μιαν ακόμη ελληνοτουρκική μεθόριο, τότε ο δρόμος για τον πλήρη έλεγχο της περιοχής από το ΝΑΤΟ ανοίγει διάπλατα. Οι αμερικανοί έχουν κάθε λόγο να το επιδιώξουν, κλείνοντας έτσι και τον κύκλο της εθνικής προδοσίας και της Μεταπολιτεύσεως.

Η ανακοίνωση των περιοδειών του Πρωθυπουργού και του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως στην Θράκη και την Ήπειρο, ως απαντήσεις στην τουρκική και αλβανική προκλητικότητα αντιστοίχως, δείχνουν ότι τα όποια αντανακλαστικά της ελληνικής διπλωματίας λειτουργούν υποτονικά μεν, αλλά τουλάχιστον σε επίπεδο συμβολικό. Βεβαίως οι περιοδείες έχουν και χαρακτήρα προεκλογικό. Ανεξαρτήτως της καταλήξεως των διαπραγματεύσεων, οι Έλληνες θα είναι οι χαμένοι.

Οι πάντες, με εξαίρεση τους κομματικούς στρατούς και τα απολιθώματα του αμαρτωλού δικομματικού παρελθόντος, έχουν αντιληφθεί ότι είτε εκλεγεί ο Αλέξης είτε ο Κούλης, καμία διαφορά δεν θα υπάρξει για τον ελληνικό λαό. Αυτό ευνοεί τον κ. Τσίπρα. Εάν αυτό συνδυαστεί με την απέχθεια που προκαλεί το εμφανώς υποκριτικό και ψεύτικο του ηγετίσκου της ΝΔ, και την βεβαιότητα ότι οι πέριξ αυτού γενίτσαροι πρώην αντιμνημονιακοί, αποτελούν έναν οικτρό έως γελοίο θίασο ηλιθίων, ο δρόμος είναι ανοιχτός για ένα ισχυροποιημένο εθνικιστικό κίνημα. Και ομιλούμε ακριβολογώντας για ένα κίνημα που θα μπορέσει να αποτελέσει την εναλλακτική σε μια κυβέρνηση οικουμενική ή συνεργασίας, η οποία θα προκύψει από τις αδύναμες πλειοψηφίες του 18%.

Ο Εθνικισμός, νοήμων, στρατηγικός, ιδεολογικός και με μετρήσιμα αποτελέσματα είναι η απάντηση στα πολλαπλά πολιτικά αδιέξοδα.

Με την εποίκιση της Ευρώπης και της Πατρίδος μας από μη-Ευρωπαίους λαθραίους μετανάστες, και την προϊούσα οικονομική νέκρωση, οι διεθνιστικές ελίτ έχουν κάνει ολοφάνερες τις προθέσεις τους. Θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα της προπετούς τουρκίας που δηλώνει δια του θρασύτατου Πρωθυπουργού της Μπιναλί Γιλντιρίμ πως «Είμαστε ένας από τους παράγοντες που προστατεύουν την Ευρώπη. Αν οι πρόσφυγες διασχίσουν τα σύνορα μας, θα πλημμυρίσουν και θα κατακλύσουν την Ευρώπη (…) η διακοπή των σχέσεων με την Ευρώπη θα βλάψει την τουρκία, αλλά η ζημιά θα είναι πενταπλάσια έως και εξαπλάσια για την Ευρώπη; Απίθανο. Θα σκύψουμε το κεφάλι ως Έθνος και θα περιμένουμε την καταναλωτική νάρκωση να απομακρύνει τις πολλές μαύρες Παρασκευές που επιβλήθηκαν στην καθημερινότητά μας;

Η Ευρώπη ακολουθεί την μέθοδο του στρουθοκαμηλισμού. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ του παγώματος των συνομιλιών με την τουρκία λόγω της ‘δυσανάλογης’ αντίδρασης της τουρκικής κυβέρνησης στο αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου. Στην πραγματικότητα, θα ήθελε να αρνηθεί ευθέως την ένταξη της τουρκίας, όπως είχε επιδιώξει ο εξαφανισθείς από την γαλλική πολιτική σκηνή πρώην Πρόεδρος Σαρκοζύ. Το θάρρος όμως εξέλιπε από πολίτες και πολιτικούς.

Απέναντι στην θλιβερή εικόνα των σημερινών ελαχίστου αναστήματος κυβερνητών, μορφές όπως αυτή του ποιητή-πολεμιστή Λορέντζου Μαβίλη αποτελούν σημεία αναφοράς, έμπνευσης αλλά και ταπεινότητας για τους προπετείς.

Τι θα έλεγαν, τι θα λένε εκείνοι που σαν τον Μαβίλη άφησαν δόξες και τιμές, καριέρες και πλούτη για να ακολουθήσουν το όραμα της Ελευθερίας στην Μακεδονία, την Κρήτη, την Ήπειρο;

Πόσο λίγα συγκριτικά ζητώνται από εμάς σήμερα, και πόσο, μα πόσο λίγα είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε για την Πατρίδα;

Ειρήνη Δημοπούλου – Παππά

(Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, Φ. 176)

ΕΓΕΡΘΗΤΙ: Άθλιο παρόν, κρίσιμο μέλλον

Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός”, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”

Πριν από μερικές μέρες επισκέφθηκε την Αθήνα ο απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Η κυβερνητική προπαγάνδα και η φατρία των ΜΜΕ θέλησαν να παρουσιάσουν την επίσκεψη ως έναν εθιμοτυπικό περίπατο. Οι λιγοστές και άνευ αντικειμένου αντιδράσεις εστιάζονταν στο αν ο αμερικανός πρόεδρος θα έκανε διακοπές με έξοδα των Ελλήνων πολιτών, ωσάν, εάν όλα τα υπόλοιπα που θα μπορούσε να αναμένει κανείς από μια τέτοια υψηλού επιπέδου επίσκεψη, να επισκιάζονταν από ένα ακόμη κόστος, από τα πολλά και αδικαιολόγητα του Ελληνικού Δημοσίου.

Όπως όμως ήδη σημειώναμε στο περασμένο φύλλο του ΕΜΠΡΟΣ, στο αφιέρωμα για τις επισκέψεις αμερικανών προέδρων στην χώρα μας, η επίσκεψη Ομπαμα είχε σαφείς στόχους που αφορούν στην οικονομία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας. Οι συντονισμένες δηλώσεις Ερντογάν-Ράμα και οι οξυμένες τουρκικές προκλήσεις που ακολούθησαν δείχνουν ότι τα «δώρα» του Ομπάμα προς τους Δαναούς ήσαν μάλλον πικρά. Η αγωνία που καταγράφεται στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας και οι προφανείς ψυχολογικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Πρωθυπουργός είναι χαρακτηριστικές των αδιεξόδων στα οποία έχουν περιέλθει πολιτική και πολιτειακή ηγεσία. Προ των προφανών αδιεξόδων και με την δεδηλωμένη απόφαση του κ. Τσίπρα να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές σε περίπτωση μη συμφωνίας με τους εκβιαστές τοκογλύφους, αποτελεί καθήκον των δύο ανδρών να απευθυνθούν στον Ελληνικό Λαό και να κάνουν γνωστές το ποιες προτάσεις κόμισε ο απερχόμενος Αμερικανός Πρόεδρος.

Οι κοκορομαχίες των ήσσονος εμβελείας βουλευτών των κομμάτων συμπολιτεύσεως και αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, τα ανέκφραστα πρόσωπα των νεαρών φιλόδοξων πολιτικών, τα τραγικά ψεύδη που επαναλαμβάνουν οι μονομάχοι για λογαριασμό του Αλέξη και του Κούλη, προκαλούν οργή και θλίψη. Από ποιους έχει βρεθεί να εξαρτάται το μέλλον της Ελλάδος και του Έθνους; Πολιτικούς που έχουν αφήσει την διεθνή πολιτική σε δημοσιογράφους προπαγανδιστές του αμερικανικού παράγοντα, υπαλλήλους γερμανικών εταιριών και εμμονικούς ιδεοληπτικούς «Αριστερούς» και σαφώς παράφρονες «Δεξιούς». Η ανάρρηση στην εξουσία ριζοσπαστών πολιτικών αυθεντικών ή μη, δίνει ελπίδες στους έχοντες συνείδηση. Δεν δίνει όμως λύσεις στον λαό που έχει διδαχθεί να σκέπτεται ως «πολίτης» και «καταναλωτής» αλλά όχι ως Έλληνας. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν η έλευση των δυνάμεων αυτών στο προσκήνιο της πολιτικής και της Ιστορίας θα αντιστρέψει την πορεία που έχουν καθορίσει οι παγκοσμιοποιητές ή θα επισπεύσει και ολοκληρώσει τις διαδικασίες που έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται στην καθημερινότητα, υλοποιώντας εφιαλτικά σενάρια μιας ζωής–φυλακής και ανθρώπων-σκλάβων.

Εάν η εποχή των εθνικιστών και πατριωτών ηγετών δώσει τον απαραίτητο χρόνο ώστε να ανασυνταχθούν οι εθνικές δυνάμεις από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού, τότε η μετάβαση στο Αύριο θα είναι δύσκολη αλλά φωτεινή. Διαφορετικά ο κόσμος μας θα βυθιστεί ταχύτατα στην αναρχία και την επακόλουθη παγκόσμια δικτατορία, την «world governance» που ζήτησε ο Γιώργος Παπανδρέου. Τα προβλήματα του Ελληνισμού είναι όμοια με των υπολοίπων λαών της Ευρώπης είναι όμως και διττά σημαντικά. Πρώτον γιατί αφορούν άμεσα τις εξελίξεις στην γεωγραφική περιοχή μας εντός της οποίας η Ελλάδα αποτελεί θεμέλιο άξονα, και δεύτερον γιατί για τους έχοντας συνείδηση εν εγρηγόρσει, η σημασία της υπάρξεως του καθενός αποκτά μιαν ιδιαίτερη σημασία στην ευρεία εικόνα του κόσμου μας.

Τα προβλήματα του Ελληνισμού δεν είναι τωρινά, δεν είναι αποκλειστικά συνδεδεμένα με τα μνημόνια, είναι συγκεκριμένα και διαχρονικά. Η Ελλάδα συνεχώς κάνει βήματα προς τα πίσω. Οι ελιγμοί Κοτζιά στο Κυπριακό ήταν ίσως το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι μπορεί να περιμένει κανείς στο εξής: φυγή προς αποφυγήν των χείριστων εκδοχών. Οι γύρω μας λαοί επεκτείνονται και αποθρασύνονται βλέποντας τις ελλαδικές ηγεσίες να πισωπατούν και τους Έλληνες να συρρικνώνονται ως κακόμοιροι, όχι χαρακτήρες του θεάτρου Σκιών, Καραγκιόζηδες και Χατζηαβάτηδες, ούτε καν σκώληκες, αλλά σκύβαλα.

Ένα είναι βέβαιον. Με τις υπάρχουσες ηγεσίες το μέλλον της χώρας και του Έθνους είναι προδιαγεγραμμένο και όσο περνά ο καιρός θα εκφυλίζεται μαζί με τις ηγεσίες του. Το Έθνος διαθέτει ακόμη δυνάμεις εντός και εκτός της ελληνικής επικράτειας. Λείπει η ηγεσία η οποία με συγκρότηση, ρεαλισμό και ευψυχία θα οδηγήσει την χώρα έξω και μακριά από την στενωπό του παλαιοκομματισμού, της υποκρισίας, του φόβου και της προδοσίας. Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτεται στυγνά κομμουνιστική ως προς την ιδιοκτησία, την παιδεία και την θρησκεία, και γελοιωδώς αμερικανόδουλη ως προς τα εθνικά ζητήματα. Πλέον δεν έχει ερείσματα στον λαό. Η Δεξιά της ΝΔ και των ΑΝΕΛ αποδείχθηκε υποκριτική και λίγη.

Οι Εθνικιστές είναι αυτοί που αποτελούν την τελευταία γραμμή αντιστάσεως του Έθνους. Αν το Έθνος στοιχιστεί γύρω από τις εθνικές δυνάμεις και οι δυνάμεις αυτές σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και των υποχρεώσεων τις οποίες οικειοθελώς ανέλαβαν, συνεγείροντας και παρασύροντας μαζί τους το αγνό πατριωτικό συναίσθημα, τότε, ναι, θα υπάρξει ελληνικό αύριο. Η οργάνωση του λαού είναι στο χέρι τους.

Διαβάστε στο φύλλο 176 της Εθνικής Εφημερίδος «ΕΜΠΡΟΣ»

• ΝΑΤΟ: Υπέρ της Μεγάλης Αντικατάστασης των Πληθυσμών
• Ευρωπαϊκή Ένωση: Τέσσερις χώρες αναζητούν την έξοδο
• Λορέντζος Μαβίλης: Η πέννα και το σπαθί
• «Νοεμβριανά» 1916: Ο βομβαρδισμός της Αθήνας από τους «συμμάχους»
• Ιερά και Όσια των Ελλήνων
• Μνήμη Ελένης Παπαδάκη
• Ο Ιερεμίας αντιεξουσιαστής
• Τα βουνά της Πατρίδας μας
• Με χρηματοδότηση Σόρος δύο νέα βιβλία ιστορίας των Βαλκανίων
• Άθλιο παρόν, κρίσιμο μέλλον

Εβδομαδιαία Εθνική Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ – Η φωνή της Αλήθειας

Κυκλοφορεί το Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016 και κάθε Σάββατο με 1.30 ευρώ

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/diabaste-sto-fullo-176-ths-ethnikhs-efhmeridos-empros#ixzz4R2CdJLyx

Ν. Γ. Μιχαλολιάκος στην Alfa Τηλεόραση Θράκης: Η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει τον Ελληνικό Λαό! ΒΙΝΤΕΟ

Ο Γενικός Γραμματέας του Λαϊκού Συνδέσμου φιλοξενήθηκε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της Alfa Τηλεόρασης Θράκης με την Κυριακή Μπασκάκη. Ο Ν. Γ. Μιχαλολιάκος σημείωσε αρχικά πως το σημερινό κατ΄ επίφαση δημοκρατικό καθεστώς της διαπλοκής συνεχίζει παράνομα να φιμώνει την Χρυσή Αυγή.

Αναφορικά με τις εξελίξεις στην οικονομία, υπογράμμισε πως η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται, κάνει συνεχείς υποχωρήσεις απέναντι στους δανειστές και οδηγούμαστε σε ένα τέταρτο Μνημόνιο. Τον νέο προϋπολογισμό που κατατέθηκε στην Βουλή τον χαρακτήρισε εξοντωτικό, καθώς η κυβέρνηση απαιτεί από τον Ελληνικό Λαό νέους δυσβάσταχτους φόρους, την στιγμή που υπάρχουν υπέρογκες ανεξόφλητες οφειλές προς το Δημόσιο.

Για το επαχθές δημόσιο χρέος των 320 δισ. ευρώ και για την εισαγωγή της Ελλάδας στην ζώνη ευρώ με πλαστά στοιχεία δήλωσε χαρακτηριστικά: “Επιτέλους ας σταματήσει η δικτατορία του Σημίτη”! Την ίδια πολιτική συνεχίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού το δεξί χέρι του Σημίτη και υπουργός Οικονομικών του Σαμαρά, Γιάννης Στουρνάρας είναι σήμερα διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος.

Επανέλαβε την πάγια θέση της Χρυσής Αυγής για σκληρές διαπραγματεύσεις, καταγγελία και διαγραφή του δημόσιου χρέους, επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και την εθνική παραγωγή. Για την Νέα Δημοκρατία υπογράμμισε πως κατ΄ ουσίαν δεν επιθυμεί εκλογές, αφού συναινεί σε όλα τα μνημονιακά μέτρα με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τόνισε πως η απάντηση στις απειλητικές και προκλητικές δηλώσεις Ερντογάν θα έπρεπε να είναι η αποπομπή του Τούρκου πρέσβη από την Αθήνα, ενώ για τους λαθρομετανάστες δήλωσε πως μόνη λύση είναι η επιστροφή στις πατρίδες τους: “η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο”!

Κατέληξε με αγωνιστικό χαιρετισμό στους Ακρίτες της Θράκης και του Έβρου: “Η Θράκη είναι Ελληνική και δεν θα την αφήσουμε στα χέρια των τουρκόψυχων“.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/N.-G.-Mixaloliakos-sthn-Alfa-Thleorash-THrakhs-H-kyvernhsh-exei-egkataleips#ixzz4R2C9l6In

Επεισόδια και χημικά έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στις Βρυξέλλες – Σε πανικό το αριστερό παρακράτος σε όλη την Ευρώπη! ΒΙΝΤΕΟ

Οι παρακρατικές δυνάμεις της άκρας αριστεράς (που στήνονται στα τέσσερα στους διεθνείς τοκογλύφους) συνεχίζουν την πανευρωπαϊκή εκστρατεία τους κατά του Λαϊκού Συνδέσμου.

Βίαια επεισόδια, που έληξαν με την επέμβαση της βελγικής αστυνομίας και με εκτεταμένη χρήση χημικών, σημειώθηκαν χθες το βράδυ έξω από τα γραφεία του ευρωπαϊκού εθνικιστικού κόμματος APF, βασικό πυρήνα του οποίου αποτελεί η Χρυσή Αυγή.

Μεταφέρουμε την είδηση αυτολεξεί από το Russia Today: Βρυξέλλες: Διαδηλωτές συγκρούονται με την αστυνομία έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής

“Μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες το βράδυ της Πέμπτης ενάντια στη λειτουργία γραφείων της Χρυσής Αυγής στην έδρα του ευρωκοινοβουλίου. Ευρωβουλευτές της Χρυσής Αυγής και διάφορες ακροδεξιές οργανώσεις είχαν εγκαινιάσει τα γραφεία τον Απρίλιο του 2016. Η πορεία διέσχισε το κέντρο των Βρυξελλών για να καταλήξει έξω από τα γραφεία της οργάνωσης, όπου υπήρχαν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις για να τα προστατεύσουν. Τελικώς, οι αντιφασίστες απωθήθηκαν με τη χρήση σπρέι πιπεριού“.

Ο πανικός που προκαλεί στο Σύστημα η ραγδαία άνοδος της Χρυσής Αυγής έχει διαδοθεί πανευρωπαϊκά! Οι αντισυγκεντρώσεις των πληρωμένων, κρατικοδίαιτων αντιρατσιστών έχουν περάσει τα ελληνικά σύνορα και επεκτείνονται πανευρωπαϊκά. Αλήθεια, ποιο άλλο Πατριωτικό Κίνημα στον κόσμο γίνεται στόχος τέτοιας πολεμικής; Τα γεγονότα αυτά θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με τις καραστημένες αντιδράσεις κατά του Τραμπ, που χρηματοδοτούνται από τον σιωνιστή Τζορτζ Σόρος.

Η λύσσα του βρώμικου διεθνούς κατεστημένου εναντίον μας αποδεικνύει πως η Χρυσή Αυγή είναι ο μεγάλος φόβος της διεθνούς τοκογλυφίας, που καταπιέζει τα Έθνη της Ευρώπης.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/epeisodia-kai-chhmika-ejw-apo-ta-grafeia-ths-chrushs-aughs-stis-brujelles-s#ixzz4R26Wqv5M