Βουλευτής των Κούρδων μιλά για «κατάληψη» 16 νησιών από την Ελλάδα

   Σχόλιο “Ε”

Να και οι φίλοι μας οι Κούρδοι… τι κάνουν τα συμφέροντα, προ της αμερικανοπροωθούμενης δημιουργίας κουρδικού κράτους. 

Μια φορά σφαγείς, πάντοτε σφαγείς του Ελληνισμού

Βουλευτής του φιλοκουρδικού κόμματος της Τουρκίας που είναι και ανιψιός του ηγέτη του συγκεκριμένου κόμματος, κατηγόρησε με αναρτήσεις του την Ελλάδα ότι έχει προχωρήσει στην «κατάληψη» 16 νησιών στο Αιγαίο.   Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το Έθνος, ο Ζαγιά Πιρ κατηγορεί τη χώρα μας ότι προχώρησε με την ανοχή του Τούρκου Προέδρου στην «κατάληψη» των νησιών Γαύδος, Διονυσάδες, Γαϊδουρονήσι, Κουφονήσι, Φαρμακονήσι (Bulamac),  Οινούσσες (Koyun), Αγαθονήσι (Esek), Θύμαινα (Hursit) κ.ά. Oι αναρτήσεις του έγιναν στο τέλος του περασμένου μήνα.   Ο Πίρ είναι ανιψιός του ανθρώπου που μαζί με τον Οτσαλάν είχαν ιδρύσει το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK).   Βουλευτής εξελέγη το 2015 με το φιλοκουρδικό HDP που μπήκε για πρώτη φορά στον Κοινοβούλιο.

 

Πηγή: www.lifo.gr

Τ.Ο. Αθηνών: ΕΙΣΒΟΛΗ – Από το ΟΧΙ του Μεταξά στα ΝΑΙ του μνημονιακού τόξου (Δημοπούλου)

Ημερομηνία: Τετάρτη, 26 Οκτωβρίου 2016 – 19:30
Περιοχή: Αθήνα
Διοργανωτής: Τ.Ο. Αθηνών

Την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου στα γραφεία της Τ.Ο. Αθηνών στις 19:30 θα πραγματοποιηθεί ομιλία από την Συναγωνίστρια Ειρήνη Δημοπούλου με θέμα: “ΕΙΣΒΟΛΗ – Από το ΟΧΙ του Μεταξά στα ΝΑΙ του μνημονιακού τόξου”.

ΑΘΗΝΑ:
Δηλιγιάννη 50, σταθμός Λαρίσης
210-8235030
Τρίτη, Τετάρτη και Σάββατο: 19:00-21:00

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/imerologio/view/t.o.-athhnwn-eisbolh-apo-to-ochi-tou-metaja-sta-nai-tou-mnhmoniakou-tojou-d#ixzz4OBRFTu3r

ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ:Ο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ «ΗΡΩΑΣ» ΚΑΙ Η Ε.Ο.Ν

Ο Μανώλης Γλέζος αποτελούσε μέλος της ΕΟΝ. Της νεολαίας δηλαδή, του
δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά !

Σε κάποιους ίσως είναι γνωστό, ότι αποτελεί μοναδική περίπτωση παγκοσμίως,

που κάποιος αυτοχρίζεται αναδρομικά ήρωας, για μια ηρωική πράξη, για την οποία δεν υπάρχει καμμία άλλη απόδειξη της τέλεσής της απ’ αυτόν, πλην της δικής του μαρτυρίας και μάλιστα 4 χρόνια μετά απ’ αυτήν. Μιλάμε για την περίφημηυποστολή της γερμανικής σημαίας από τον Βράχο της Ακρόπολης. Αλλά ακόμη κι αν παρακάμψουμε τις φανερές αδυναμίες του σεναρίου που προώθησε ο Γλέζος για την ιστορία αυτή και την δεχθούμε ως αληθινή, και πάλι θα οδηγηθούμε σε μερικά αδιέξοδα.
Η πράξη, όποιος κι αν την έκανε, είναι αναμφίβολα ηρωική. Λαμβάνοντας όμως υπόψιν τα ιστορικά δεδομένα, σε σχέση με το ΚΚΕ, είναι κάπως παράταιρο που κάλυψε την ενέργεια αυτή του Γλέζου με τον μανδύα της κομμουνιστικής αντίστασης, όταν είναι γνωστό, ότι εκείνη την εποχή το ΚΚΕ δεν ήταν ήταν και πολύ…«φανατικό» με την αντίσταση κατά των Γερμανών εισβολέων. Λίγες μέρες μάλιστα, πριν την υποστολή της γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη, στις 3 Μαΐου 1941, κι αφού είχαν εισέλθει οι Γερμανοί στην Αθήνα, εκδίδεται ένα μανιφέστο του ΚΚΕ, το οποίο στην ουσία καταδικάζει την άρνηση της Ελλάδος να υποταχθεί αμαχητί στον Άξονα και η οποία άρνηση «έγινε αιτία να προκαλέσει και τη χιτλερική εισβολή».
Βέβαια, το ΚΚΕ, έσπευσε να σηκώσει την σημαίας της «αντίστασης», ευθύς μόλις μπήκε στον πόλεμο η «μάνα» Σοβιετική Ένωση, που μέχρι τότε τα είχε κάνει «πλακάκια» με τον Χίτλερ.

Αν το πάει κάποιος, ακόμη πιο πέρα, αυτή η ηρωική πράξη, με βάση την ιδεολογία του ΚΚΕ, μόνο «εθνικιστική» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη πιο πολύ, αν λάβει κανείς υπόψιν του, πως ακόμη και στην περίπτωση που θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι την γερμανική σημαία την υπέστειλε ο Γλέζος (αν και οι Γερμανοί μιλούν για υπεξαίρεση, που σημαίνει ότι δεν ήταν στον ιστό, πόσο μάλλον αφού ήταν νύχτα), τότε θα πρέπει να εξηγήσει ο Μανώλης Γλέζος, γιατί δεν αναφέρει ότι εκείνη την εποχή (1941), δεν είχε καμμία σχέση με το ΚΚΕ και τον Κομμουνισμό οι οποίοι πιστώνονται κι αυτοί αυτή την πράξη αντίστασης, αλλά αποτελούσε μέλος της ΕΟΝ. Της νεολαίας δηλαδή, του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά.
Το κεφάλαιο αυτό της ζωής του Μανώλη Γλέζου δεν είναι και πολύ γνωστό, και ο ίδιος παρ’ ότι δεν το αρνείται, αποφεύγει επιμελώς να κάνει οποιαδήποτε αναφορά στην περίοδο αυτή. Προφανώς γιατί θα χαλάσει την εικόνα του σωστού και ιδεολόγου κομμουνιστή, πολέμιου των μοναρχοφασιστικών καθεστώτων, πάνω στην οποία έχει χτίσει την πολιτική του σταδιοδρομία. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι η ένταξη στην ΕΟΝ, ήταν εκ των πραγμάτων, ουσιαστικά υποχρεωτική (τυπικά όχι) κι αυτό έχει αρκετή δόση αλήθειας. Μόνο που ο Γλέζος, δεν φαίνεται να είναι είναι ένα αδρανές και παθητικό μέλος της ΕΟΝ. Αντιθέτως μάλιστα… Αρκετά διαφωτιστικό (αν και κάπως υπερτονισμένο), είναι ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «Απογευματινή» (12 Δεκεμβρίου 1958), το οποίο συνοδεύεται κι από μια φωτογραφία του Μανώλη Γλέζου, ως αεροπόρου της ΕΟΝ.
Ο «εθνικός ήρως» της Ε.Δ.Α
Ο σημερινός δυναμικός κομμουνιστής, ο διάδοχος του Ζαχαριάδη και του Γκρόζου, ήταν κατά την περίοδον της δικτατορίας Μεταξά, στέλεχος της ΕΟΝ, φαλαγγίτης εκλεκτός!

Συγκεκριμένως μόλις ιδρύθη η Ε.Ο.Ν., ο Γλέζος έσπευσεν εκ των πρώτων να καταταγή ως εθελοντής. Είχε μάλιστα προκαλέσει τόσην εντύπωσιν η πειθαρχία και ο φανατισμός που επέδειξεν ως φαλαγγίτης, ώστε επελέγη διά να εκπαιδευθή εις το ανεμοπορικό τμήμα της Νεολαίας. Ας σημειωθεί ότι η επιλογή διά την Ανεμοπορία της Ε.Ο.Ν. εβασίζετο σε αυστηρά κριτήρια, δεδομένου ότι οι εκπαιδευόμενοι επρόκειτο να αποτελέσουν στελέχη της ελληνικής αεροπορίας.

Διαφωτιστής της Ε.Ο.Ν.
Μετά την επιλογήν του ο Γλέζος που δεν είχε καμμίαν σχέσιν με τον σημερινόν φανατικόν κομμουνιστήν, αλλ’ αντιθέτως ήτο φανατικός φίλος της Δικτατορίας, απεστάλη το 1938 εις το Βελεστίνον του Βόλου όπου υπήρχε το Πανελλήνιον Στρατόπεδον Εκπαιδεύσεως εις την Αεροπορίαν. Την εκπαίδευσίν του εκεί ανέλαβον οι τότε εκπαιδευταί κ.κ. Γεώργιος Πέσκε, ο γνωστότατος ζωγράφος και ανεμοπόρος Ερρίκος Βασενχόρεν και ο Ιωάννης Αδοσιάδης.

Εις το στρατόπεδον Βελεστίνου, ο Μανώλης Γλέζος είχεν επιδείξει επιμέλειαν εις την εκπαίδευσίν του, χωρίς να υστερή η συμπεριφορά του από την προτέραν του, έναντι του δικτατορικού καθεστώτος.

Συγκεκριμένως, δεν έπαυεν να εκδηλώνη τον ενθουσιασμόν του δι’ αυτό, να εκφράζη την χαράν του διότι ήτο φαλαγγίτης και να αναλύεται εις διθυράμβους διά τα αγαθά του δικτατορικού καθεστώτος! Το μόνον μελανόν σημείον κατά την περίοδον αυτήν της ζωής του, ήτο ο στενώτατος φιλικός δεσμός του μ’ έναν άλλον φαλαγγίτην, με τον οποίον ουδέποτε απεχωρίζετο. Και ο οποίος είχε κατηγορηθή διά κλοπήν ειδών συναδέλφων του και του στρατοπέδου.

Πως κατήγγειλεν έναν αγρότη
Γενικότερα, τον Μανώλην Γλέζον ως στέλεχος της Ε.Ο.Ν. σκιαγραφούν τα κάτωθι στοιχεία και γεγονότα:

1) Ήτο ανταποκριτής του περιοδικού «Εθνική Νεολαία» του στρατοπέδου Βελεστίνου, του οποίου μετέδιδε την κίνησιν. Χαρακτηριστικόν είναι ότι την κίνησιν μετέδιδε με παλμόν ενθουσιώδη υπέρ του δικτατορικού καθεστώτος, αποσπάσας δι’ αυτό πολλάκις τα συγχαρητήρια των ανωτέρων του.

2) ήτο εις την υπηρεσίαν Εθνικής Διαφωτίσεως, μίαν υπηρεσίαν την οποίαν απετέλουν φυσικά, διακεκριμένα και φανατικά στελέχη του δικτατορικού καθεστώτος. Και εις τον τομέα αυτόν ο μανώλης Γλέζος είχεν απιδείξει εξαιρετικήν δραστηριότητα και δείγματα φανατικής προδηλώσεως.

3) Όπως διηγούνται όλοι όσοι τον εγνώρισαν τότε, η όλη πολιτεία του ως φαλαγγίτου, ήτο υποδειγματική και διεκρίθη ως αγωνιστική φυσιογνωμία της φάλαγγος.

4) Ενδεικτικόν του φανατισμού του ως φαλαγγίτου είναι το ακόλουθον γεγονός: Κάποτε διεπληκτίσθη μ’ έναν Βολιώτη, τον οποίον ήκουσε να καταφέρεται κατά του Ιωάννη Μεταξά. Το γεγονός αυτό εξηρέθισε τον σημερινόν επίλεκτον κομμουνιστήν, εξυλοκόπησε τον ασεβούντα κατά του προσώπου του δικτάτορος και εν συνεχεία τον κατήγγειλε, με αποτέλεσμα να υποστή ο ατυχής Βολιώτης τις δυσάρεστες συνέπειες της τόλμης του.

5) Λόγω παραστήματος ήτο ο μόνιμος σημαιοφόρος του στρατοπέδου, οι δε ανώτεροί του τον έφεραν ως παράδειγμα υποδειγματικού φαλαγγίτου εις τους άλλους φαλαγγίτας.

6) Δημιουργούσε συχνά επεισόδια πάσης φύσεως με όλους τους συναδέλφους του, όλα όμως του εσυγχωρούντο, λόγω της φανατικής προσηλώσεώς του προς το δικτατορικό καθεστώς. Κυριολεκτικώς, ήτο το αγαπημένο παιδί των ανωτέρων του.

7) Κατά την κηδείαν της Περακάκη, η οποία ήταν η μόνη ανεμοπόρος που εφονεύθη ενώ εξεπαιδεύετο, ο Γλέζος εζήτησε και συμπεριελήφθη εις το τιμητικόν απόσπασμα που συνώδευσε τον νεκρόν της και με ιδίαν πρωτοβουλίαν συνεκέντρωσεν όγκους ανθέων διά την την κηδείαν.

Όσα παραθέσαμεν είναι ένα κομμάτι άγνωστο της ζωής του σημερινού εκλεκτού του Κ.Κ.Ε. Και ασφαλώς δεν αποτελούν διά τους ομοϊδεάτας του που τον θαυμάζουν, έναν από εκείνους τους τίτλους με τους οποίους αρέσκονται να τον στολίζουν. Διότι αποδεικνύεται ότι ο φανατικός σημερινός κομμουνιστής, ήτο κατά το παρελθόν, φανατικώτερος ίσως, «μοναρχοφασίστας»!
Λόγω της πράξης αυτής, ο Γάλλος στρατηγός Σαρλ Ντε Γκολ, φέρεται να τον έχει αποκαλέσει ως τον «πρώτο αντιστασιακό (ή παρτιζάνο, ή ιππότη) της Ευρώπης». Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα χνάρια αυτής της ιστορικής δήλωσης φαίνεται κάπου να χάνονται μέχρι να φτάσουν στην πρωτογενή πηγή που την αποδίδει στον Ντε Γκολ. Κατά το υπόλοιπο της Κατοχής ο Γλέζος έκανε «αντίσταση» ως υπάλληλος του δήμου Αθηναίων, γιατί όπως υποστήριξε παρ’ ότι πήγε εθελοντής στο αλβανικό μέτωπο, δεν τον δέχθηκαν λόγω ηλικίας (20 χρονών γομάρι, εθελοντής, αρτιμελής, και δεν τον δέχτηκαν, λες και περίσσευε το έμψυχο υλικό, είναι να απορεί κανείς…).
Στο ηρωικό βιογραφικό του, αναφέρονται συλλήψεις από Γερμανούς και Ιταλούς λόγω «αντιστασιακής δράσης» (άγνωστο αν όλες αυτές πιστοποιούνται κι από άλλον πλην του Γλέζου), αλλά όλως περιέργως ουδέποτε βρέθηκε αντιμέτωπος με το εκτελεστικό απόσπασμα.
Απέναντι σ’ αυτό όμως θα κινδυνεύσει να βρεθεί το 1949, όταν συνελήφθη μαζί με τον Λεωνίδα Κύρκο και 20 ακόμα κομμουνιστές την ώρα που ήταν έτοιμοι να ανέβουν στο βουνό για να πολεμήσουν για την «πατρίδα» με τις τάξεις του ξενοκίνητου ΔΣΕ. Το έκτακτο στρατοδικείο τους καταδίκασε σε θάνατο, στις 21 Μαρτίου 1949, για συμμοριτισμό, αλλά και γιατί αρνήθηκαν να καταδικάσουν τις αποφάσεις της 5ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (30-31 Ιανουαρίου 1949) που έκαναν λόγο για ανεξάρτητη Μακεδονία. Λόγω όμως της ηρωικής πράξης του Γλέζου που τον ακολουθούσε, η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια και τελικά αποφυλακίστηκε στις 26 Ιουλίου 1954.
Οι δάφνες που έδρεψε ο Γλέζος, ως συνέπεια της αποδιδόμενης σ’ αυτόν ηρωικής πράξεως της υποστολής της γερμανικής σημαίας, φαίνεται ότι εξακολούθησαν να λειτουργούν προστατευτικά γι’ αυτόν και το 1959, όταν οδηγήθηκε σε δίκη, για συνέργεια σε κατασκοπεία σε βάρος της Ελλάδος και για λογαριασμό της Κομμουνιστικής Διεθνούς (δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης), μαζί με άλλα 19 στελέχη και οπαδούς του ΚΚΕ (μεταξύ των οποίων και ο μετέπειτα εκδότης της «Καθημερινής» Αντώνης Καρκαγιάννης).
Πιο συγκεκριμένα, ο Γλέζος κατηγορήθηκε ότι παρείχε κάλυψη και στέγη στον Κωνσταντίνο Κολιγιάννη, ηγετικό στέλεχος του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, που είχε την έδρα του στην Σοβιετική Ένωση.
Ο Κολιγιάννης ως ηγέτης κατασκοπευτικού δικτύου που μετέδιδε πληροφορίες στρατιωτικής φύσεως κυρίως, μπήκε παράνομα στην Ελλάδα με πλαστό διαβατήριο και ο Γλέζος, με πλήρη γνώση των σκοπών και της ιδιότητας του Κολιγιάννη, του παρείχε άσυλο στο σπίτι της ετεροθαλούς αδελφής του, Βασιλικής Δολιανίτου και του συζύγου της, Γεώργιου Δολιανίτη, στους οποίους τον παρουσίασε ως έναν ξάδελφο (με το ίδιο όνομα: Μανώλης Γλέζος) από την Νάξο.
Παρ’ ότι το δίκτυο εξαρθρώθηκε και βρέθηκαν κωδικοποιημένα έγγραφα, ο Κολιγιάννης κατάφερε να διαφύγει της σύλληψης, ενώ ο Γλέζος αρνήθηκε κάθε ανάμιξη στην υπόθεση και κάθε σχέση με τον Κολιγιάννη, με το «ακλόνητο» επιχείρημα, πως αν τον συναντούσε θα του έπαιρνε συνέντευξη (ήταν διευθυντής της «Αυγής» τότε). Τον εξέθεσε όμως η αδελφή του με την κατάθεσή της (αργότερα ανακάλεσε επικαλούμενη «ψυχολογική βία»), αν και η αστυνομία που παρακολουθούσε τον Κολιγιάννη, έτσι κι αλλιώς γνώριζε για τις συναντήσεις τους στο σπίτι της Δολιανίτου.
Κινητοποιήθηκε τότε ολόκληρο το Παραπέτασμα και στις κομμουνιστικές χώρες, με κύριο ενορχηστρωτή την Σοβιετική Ένωση, έγιναν διάφορες «αυθόρμητες» εκδηλώσεις συμπαράστασης στον Μανώλη Γλέζο (αυτό που σήμερα κάποιοι ονομάζουν «διεθνή κατακραυγή»), ενώ κάποιοι ηγέτες, όπως ο πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης, Κλίμεντ Βοροσίλοφ, έστειλαν εκκλήσεις για απελευθέρωση του Γλέζου, διότι «η κοινή γνώμη τής Σοβιετικής Ενώσεως εκδηλοί βαθείαν ανησυχίαν διά την τύχην τού Έλληνος προοδευτικού δημοσίου παράγοντος, τού εθνικού ήρωος τής Ελλάδος Εμμανουήλ Γλέζου, η ζωή και η ελευθερία τού οποίου απειλούνται».
Οι εκκλήσεις αυτές απορρίφθηκαν ως απαράδεκτες και ως ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας και το έργο της δικαιοσύνης, από βασιλιά (Παύλος), κυβέρνηση (Καραμανλής) και αντιπολίτευση (Παπανδρέου), ενώ η συνεχής επίκληση της ηρωικής πράξης του Γλέζου (ή εν πάση περιπτώσει, της αποδιδόμενης στον Γλέζο) ανάγκασε τον πρόεδρο του στρατοδικείου, συνταγματάρχη Πολυχρονόπουλο να πει μεταξύ άλλων: «Δεν υπήρξε μόνον αυτός ήρως κατά την περίοδο της Κατοχής και του ελληνοϊταλικού πολέμου, αλλά όλοι οι Έλληνες υπήρξαν ήρωες. Κι ένα άλλο ακόμη, ότι όλοι εκείνοι οι αφανείς ήρωες δεν κατέθεσαν τον ηρωισμόν τους διά να εισπράξουν επιτόκια όπως έκαμεν αυτός. Ετιμήθη διά το κατόρθωμά του και από τους Έλληνας αλλά και διεθνώς». Λίγες ημέρες αργότερα, η Σοβιετική Ένωση θα προχωρήσει σε διάβημα και στον ΟΗΕ. Την ίδια στιγμή, θα διοχετεύσει στην Ελλάδα 50.000 δολάρια για την υπεράσπιση του Γλέζου, μέσω της «Επιτροπής Αλληλεγγύης» που δημιουργήθηκε στη Γαλλία (εφημερίδα Ακρόπολη, 8-11-1987, συνέντευξη Ιλία Τζιρκβέλοφ, αξιωματικού της KGB, διαφυγόντα στη Δύση).
Τελικά, ο Γλέζος θα την γλυτώσει με 5 χρόνια φυλάκιση, 4 χρόνια εκτόπιση στον Άγιο Ευστράτιο και 8 χρόνια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων (η προβλεπόμενη ποινή για το παράπτωμά του ήταν ισόβια δεσμά ή θάνατος).
Το ίδιος έτος, τον Δεκέμβριο του 1959, η Σοβιετική Ένωση, αναγνωρίζοντας προφανώς τις πολύτιμες «υπηρεσίες» του, θα εκδόσει μία και μοναδική αναμνηστική σειρά γραμματοσήμων με την εικόνα του Μανώλη Γλέζου. Η Ελλάδα μη αφήνοντας αναπάντητη αυτήν την πρόκληση, εκδίδει κι αυτή δύο σειρές γραμματοσήμων με την εικόνα του Ούγγρου πολιτικούΊμρε Νάγκι και την διευκρινιστική επιγραφή «Ελευθερία εις τους λαούς», ο οποίος οδηγήθηκε στην κρεμάλα από τους Σοβιετικούς το 1958, όταν θέλησε να βγάλει την Ουγγαρία από το άρμα της Σοβιετικής Ένωσης. Τελικά και οι δύο χώρες θα αποσύρουν σύντομα τα γραμματόσημα.
Ο Γλέζος, αποφυλακίστηκε δύο χρόνια νωρίτερα πριν την λήξη της ποινής του, στις 15 Δεκεμβρίου 1962.
Λίγους μήνες μετά όμως ο Γλέζος, όντας βουλευτής και της ΕΔΑ, θα «χτυπήσει» ξανά, όταν στα πλαίσια της απονομής σ’ αυτόν του «Βραβείου Ειρήνης Λένιν», στις 30 Ιουλίου 1963 στην Μόσχα, και σύμφωνα με όσα μετέφερε το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, μέσω του ανταποκριτή του Ραφαέλι, «εξεφράσθη υπέρ της λύσεως του προβλήματος των μακεδονικών μειονοτήτων δια διαπραγματεύσεων, διετύπωσε δε την ελπίδα ότι τριμερείς βαλκανικοί διαπραγματεύσεις θα επέτρεπαν εις δεδομένην στιγμήν την ίδρυσιν μιας αυτονόμου Μακεδονίας». Η απάντηση αυτή, που ήρθε μετά από ερώτηση Καναδού δημοσιογράφου (αυτό δεν ήταν τυχαίο, καθώς οι «μακεδονικές» οργανώσεις στον Καναδά είχαν ιδιαίτερη δράση), θα προκαλέσει σάλο στην Ελλάδα. Ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι κατέβασε την γερμανική σημαία ορμώμενος από πατριωτικά συναισθήματα, δεν δίσταζε να κατεβάσει και την ελληνική από ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας και να ανεβάσει μια άλλη -πιθανότατα ερυθρού χρώματος. Σύμφωνα με τις έρευνες που διέταξε ο τότε πρωθυπουργός Παναγιώτης Πιπινέλης, το Γαλλικό Πρακτορείο επιβεβαίωσε τα λεχθέντα, ενώ δεν ήταν το μόνο που δημοσίευσε αυτή την δήλωση.
Ο Γλέζος διέψευσε την δήλωση αυτή (αποφεύγοντας επιμελώς να θίξει την ουσία του θέματος), αλλά οι Γάλλοι ουδέποτε ανασκεύασαν την είδηση, αν και είναι άγνωστο αν τους ζητήθηκε κάτι τέτοιο, παρ’ ότι η ΕΔΑ απείλησε με μήνυση, χωρίς ωστόσο κι αυτή να πάρει σαφή θέση επί της ουσίας του ζητήματος…
Θα φτάσουμε στον Μάρτιο του 2010, όταν ο 88χρονος πλέον Μανώλης Γλέζος θα μας επιδείξει για μια ακόμη φορά την ταυτότητα του «ήρωα» και θα υποχρεώσει ένα 22χρονο παιδί να συρθεί μπροστά του για να του ζητήσει συγνώμη (έπειτα από τεράστια ψυχολογική πίεση που υπέστη από τα ΜΜΕ, αλλά κι από τον ίδιο τον πολιτικό του προϊστάμενο), επειδή την ώρα που έκανε την δουλειά του, ως αστυνομικός, τον παρεμπόδιζε να πάει να βεβηλώσει το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και να προπηλακίσουν τους Ευζώνους της Προεδρικής Φρουράς με μερικούς […] που τον είχαν βάλει μπροστά σαν ασπίδα (τι «επαναστάτες»…), και τον ψέκασε πάνω στην ένταση των στιγμών με δακρυγόνο.
Το πιο σοβαρό λάθος όμως που έκανε ο αστυνομικός, ήταν ότι δεν γνώριζε αυτόν τον μεγάλο «ήρωα». Ο ίδιος ο Γλέζος δεν σεβάστηκε την προχωρημένη ηλικία του.
Απαίτησε όμως με τον τρόπο του να την σεβαστούν οι άλλοι, χρησιμοποιώντας την ταυτόχρονα ως ασπίδα προστασίας για να το παίξει και πάλι «ήρωας» και «αγωνιστής» και να δώσει την «παράστασή» του. Και βγήκε μετά την εκβιαστική συγνώμη του αστυνομικού να πουλήσει και άφθονη μεγαλοψυχία, πασπαλισμένη με αριστερή «διαφώτιση» που κατέληγε στην προτροπή «να κατανοήσει αυτό το νεαρό παιδί το πρόβλημα».
Στην ελληνική δημοκρατία της υποκρισίας, ο Γλέζος έχει τιμηθεί ουκ ολίγες φορές για την «αντιστασιακή» και «πατριωτική» του δράση, σε αντίθεση με έναν πραγματικό ήρωα, τον Σολωμό Σολωμού, που δεν περίμενε καν να νυχτώσει, που δεν κατάστρωσε κανένα κινηματογραφικό σχέδιο, για να ανέβει στον εχθρικό ιστό.
Βάδισε ίσια προς αυτόν και σκαρφάλωσε πάνω του για να κατεβάσει την τουρκοκυπριακή σημαία, χωρίς να φοβηθεί τον θάνατο. Αυτός όμως ήταν «ερασιτέχνης»…

http://filonoi.gr/2011/05/03/glezos-5/

Περί ουδετερόθρησκου σχολείου…

«Την ευθύνη για την εκπαίδευση την έχει η Πολιτεία. 
Το σχολείο είναι κοσμικό, ανεξίθρησκο, ουδετερόθρησκο. 
Σχεδιάσαμε ένα μάθημα που θα είναι ελκυστικό,

γιατί θα διδάσκεται με σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους και όχιμετατρέποντας τη σχολική αίθουσα σε κάποιου είδους άμβωνα», 
ανέφερε ο υπουργός Παιδείας και ζήτησε από τα κόμματα της 
αντιπολίτευσης να τοποθετηθούν με σαφήνεια σχετικά με το εάν 
η ευθύνη και η αρμοδιότητα για την εκπαίδευση είναι της Πολιτείας 
ή άλλων θεσμών.

Αυτά δηλώνει ο υπουργός Παιδείας  Ν.Φ περί των θρησκευτικών, τα οποία αλλάζει άρδην προσφέροντας την ιστορία των θρησκειών στη θέση της ιστορίας και της σημασίας του Ορθόδοξου Χριστιανικού Δόγματος στην παιδεία και την ιστορία του Ελληνικού Γένους. Και στη Βουλή για να επιστεγάσει τους λόγους του αναφέρθηκε στο σεβασμό της μουσουλμανικής μειονότητας, που δεν οφείλει να υποστεί την υποχρεωτική εκμάθηση της θρησκείας στην εκπαίδευση.

«Με αυτή την έννοια, όταν αναγνωρίζουμε και δίνουμε μάχη, ως ελληνικό κράτος, ότι οι μειονότητες οι συγκεκριμένες, οι μουσουλμάνοι για παράδειγμα στη χώρα μας, είναι θρησκευτικές μειονότητες, είμαστε υποχρεωμένοι να σεβαστούμε την άποψη που έχουν οι συγκεκριμένες μειονότητες για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών, και αυτή η διδασκαλία δεν είναι υποχρεωτική, είναι προαιρετική» είπε ο υπουργός Παιδείας.

Συφωνώ απολύτως πως η διδασκαλία της ελληνορθόδοξης θρησκείας πρέπει να είναι ένα προαιρετικό μάθημα σε μια Ελλάδα που έχει γίνει πολυπολιτισμική με τις εισροές νέων φυλών και θρησκειών. Οι μουσουλμάνοι ας πάρουν μαθήματα ελληνικής φιλοσοφίας στη θέση των θρησκευτικών. Και θεμιτόν είναι και δίκαιον.

Η σύγχρονη ελληνική ιστορία συνδέεται απολύτως με την Ορθόδοξη θρησκεία. Και παρότι προσπάθησαν οι διάφοροι μοντερνιστές να δαιμονοποιήσουν την Ορθοδοξία και το Βυζάντιο με χίλιους δυπ ανιστόρητους και αφελείς τρόπους, η αυταπόδεικτη άρρηκτη σχέση του Ελληνισμού με την πορεία και την εξέλιξη της Ορθοδοξίας τους διαψεύδει σε κάθε επιστημονική ευκαιρία. Ο μεγάλος και αναμφισβήτητος ιστορικός Νίκος Σβορώνος αναφέρει:

«Η ουσία της διαφοράς ανάμεσα στη χριστιανική Ανατολή και τη χριστιανική Δύση δεν βρίσκεται τόσο στις δογματικές διαφορές ανάμεσα στην ορθοδοξία και στον καθολικισμό της Δύσης –οι δογματικές διαφορές ανάμεσα στη Χαλκηδονική ορθοδοξία και τις άλλες μονοφυσιτικές εκκλησίες της Άνατολής είναι πολύ μεγαλύτερες– ούτε στις έριδες για τα πρωτεία του Πάπα και για την εκκλησιαστική εξουσία γενικότερα. Οι ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες του Χριστιανισμού βρίσκονται στο γενικό πνεύμα και στη θρησκευτική και εκκλησιαστική νοοτροπία των πιστών. Οι διαφορές αυτές εμφανίζονται με πολλές εκδηλώσεις, ιδιαίτερα στον πρακτικό χαρακτήρα της ορθόδοξης και γενικότερα της Ανατολικής Θεολογίας που δίνει μεγαλύτερο βάρος στην πνευματικότητα, στην άσκηση της πίστης και στην καθημερινή «κατά Χριστόν ζωήν», παρά στη συστηματική θεωρητική αφηρημένη Θεολογία, τη φιλοσοφική θεμελίωση και την «επιστημονική» διάταξη, διάρθρωση και διερεύνηση των προβλημάτων του δόγματος, και τη διατύπωση μιας γενικής κωδικοποιημένης κοσμοθεωρίας, όπως επικράτησε, από μια στιγμή και πέρα, στη Δύση».

(Αυτό είναι μόνο ένα μικρό δείγμα για τη διαφοροποίηση της στάσης των λαών ανάλογα με το δόγμα τους, είναι μια απλή περιήγηση στο βάθος των ιδεολογικών σχημάτων που οδήγησαν τους λαούς στην εξέλιξη της ιστορίας τους).

Κύριε Φίλη, αντί να διεκδικείτε το ουδετερόθρησκο σχολείο, που θα αφαιρέσει κάθε ιστορικοκοινωνική υπόσταση στους μαθητές της αύριον, αυτούς που θα αναζητούν πνευματικά ερείσματα, σας προκαλώ και σας προσκαλώ να εγκύψετε με σημασία στα βαθιά ουμανιστικά μηνύματα της ελληνορθόδοξης θρησκείας. Σας προσκαλώ να διαβάσετε τα κείμενα των Αγίων Πατέρων, γραμμένα με μοναδικό λυρισμό και φιλοσοφικό βάθος. Σας προσκαλώ να σχηματίσετε μια ομάδα πεφωτισμένων θεολόγων που θα προετοιμάσουν τα νέα βιβλία των θρησκευτικών βασισμένα και κεντραρισμένα γύρω απο την φιλοσοφία και το βάθος της Ορθοδοξίας μέσα στο πέρασμα των αιώνων.

Είναι πραγματικά επικίνδυνο για μια κυβέρνηση να παίρνει μια ομογενοποιημένη ελληνική κοινωνία με θρήσκευμα τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό κι αντί να εστιάζει στον πλούτο του και την εξελικτική σκέψη του εν λόγω δόγματος, να επιδιώκει ουδετερόθρησκα σχολεία. Να σχεδιάζει δηλαδή μια κοινωνία χωρίς ερείσματα, ριγμένη έτσι ατάκτως στον πολυπολιτισμό του μηδενός και του τίποτα.

Η θρησκευτική παιδεία δεν είναι το «όπιον του λαού» κ. Φίλη , είναι η κοινωνική και φιλοσοφική τοποθέτηση ενός ολόκληρου λαού και της συνείδησής του μέσα στο εξελικτικό ιστορικό πλαίσιο.

Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

Δημοσιογράφος και Συγγραφέας

http://www.huffingtonpost.gr/

O επικεφαλής της «Ελληνικής Αυγής για την Αθήνα» Ηλίας Κασιδιάρης καταγγέλλει στο “Εμπρός”: Ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων!

Μονίμως προκλητικές είναι οι αποφάσεις των υπαλλήλων των Μνημονίων εναντίον των Ελλήνων. Σε κάθε ευκαιρία, όποτε έχουν επιλογή, διαλέγουν τους ξένους έναντι του λαού τους. Είναι επιλογή τους να υπηρετούν τα ξένα συμφέροντα προκειμένου να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία ή να εξασφαλίσουν την άνοδό τους. Αποτελεί επιλογή τους να προκρίνουν τα συμφέροντα των ξένων δανειστών των χρεοκοπημένων κομμάτων τους, παρά την επιβίωση και την ευημερία του Ελληνικού Λαού.

Για τους αργυρώνητους υπαλλήλους των Μνημονίων, ήταν «συσσίτια μίσους» οι διανομές τροφίμων που πραγματοποίησε η Χρυσή Αυγή γυρίζοντας τα χρήματα της κρατικής χορηγίας που εδικαιούτο, στον κυρίαρχο ελληνικό λαό. Γι’ αυτό και φρόντισαν να σταματήσουν την κρατική χορηγία που λαμβάνουν ως σήμερα κόμματα-σφραγίδες, αντιτιθέμενοι ξεκάθαρα στην προτεραιότητα στον Έλληνα που έδινε και δίνει το εθνικιστικό κόμμα. Να θυμίσουμε ότι αρκούσε να επιδείξει κανείς την αστυνομική του ταυτότητα για να ωφεληθεί από δωρεάν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Καθημερινά οι υπηρέτες των Ξένων αποφασίζουν εναντίον των Ελλήνων, ορμώμενοι από έναν πρωτοφανή στην σύγχρονη Ιστορία μίσος εναντίον του Λαού μας, ένα μίσος που μόνο μπορεί να συγκριθεί με αυτό των Γενιτσάρων και των άμεσων ιδεολογικών συγγενών τους σταλινικών που οδήγησαν την χώρα σε έναν εγκληματικό εμφύλιο σπαραγμό για να καταλάβουν την εξουσία.

Μια τέτοια απόφαση του Δήμου Αθηναίων φέρνουμε σήμερα στο φως, για να αποδείξουμε πως δεν είναι μόνον τα μεγάλα εθνικά ζητήματα, δεν είναι μόνον η εξωτερική πολιτική και η οικονομική πολιτική, αλλά κάθε βήμα τους που αποδεικνύει την εθνοπροδοτική αντίληψή τους και τον ρατσισμό εναντίον των Ελλήνων.

Απευθυνόμενος στον Δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη, ο οποίος αδυνατώντας να αντιμετωπίσει την κριτική της «Ελληνικής Αυγής», κατά πάγια τακτική του αποχωρεί από την αίθουσα, όταν ομιλούν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των Αθηναίων, ο επικεφαλής της εθνικής δημοτικής παρατάξεως, Ηλίας Κασιδιάρης, κατήγγειλε τον συνεργάτη των λαθρολάγνων ΜΚΟ για ρατσισμό εναντίον των Ελλήνων. Στην συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου πριν από μία εβδομάδα, συγκεκριμένα ρώτησε: «Γνωρίζει ο Δήμαρχος πόσα πληρώνει ένας Έλληνας για να πάει το παιδί του στο κολυμβητήριο;» Η απάντηση φαίνεται από τα στοιχεία που παραθέτουμε σήμερα και που δείχνουν πως ένας Έλληνας χρειάζεται από 70 κατ’ ελάχιστον ως 350 ευρώ τον μήνα για να χρησιμοποιήσει τις αθλητικές εγκαταστάσεις των κολυμβητηρίων του Δήμου Αθηναίων. Αντιθέτως, όπως φαίνεται από το ντοκουμέντο της απόφασης της 5 Οκτωβρίου 2016 του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας του
Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ), αποφασίστηκε η ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ εγκαταστάσεων του ΟΠΑΝΔΑ στην ΜΚΟ PRAKSIS «για χρήση από ασυνόδευτους ανήλικους φιλοξενούμενους του Κέντρου Φιλοξενίας Στέγη Plus (+) στην Αθήνα.

Αυτήν την απόφαση κατακεραύνωσε ο Ηλίας Κασιδιάρης τονίζοντας πως «Έναν Αθηναίο πολίτη που πληρώνει δημοτικά τέλη και φόρους, τον αναγκάζετε να πληρώσει άλλα 130 ευρώ τον μήνα για την υπηρεσία που παρέχετε δωρεάν σε λαθρομετανάστες. Αυτό είναι ρατσισμός κατά των Ελλήνων πολιτών. Το μόνο κήρυγμα μίσους και ο μόνος ρατσισμός που υπάρχει σε αυτήν την πόλη και σε αυτήν την χώρα είναι το μίσος κατά των Ελλήνων!». Ποιος μπορεί να διαφωνήσει μετά την αποκάλυψη της αποφάσεως του Δήμου Αθηναίων;

Ο Ηλίας Κασιδιάρης συνέχισε την καταγγελία των ανθελληνικών, ρατσιστικών πολιτικών λέγοντας ότι «Πρέπει να σεβαστούμε τους πολίτες που δεν θέλουν να συγχρωτίζονται τα παιδιά τους με λαθρομετανάστες», τονίζοντας ότι τα παιδιά του Πρωθυπουργού πηγαίνουν σχολείο σε αποστειρωμένο περιβάλλον στην Σχολή Χιλλ, ενώ τα παιδιά στον Κολωνό είναι αναγκασμένα να συμβιούν με λαθρομετανάστες. Για δε τον Δήμαρχο Αθηναίων κατήγγειλε ότι «πουλάει εκ του ασφαλούς αντιρατσισμό» και αναρωτήθηκε «γιατί δεν παίρνει στο σπίτι του είκοσι προσφυγόπουλα;».

«Μας λέγατε ρατσιστές γιατί δεν θέλαμε να γίνουμε μειοψηφία στην χώρα μας. Τώρα λέτε ότι είναι ρατσιστής όποιος δεν θέλει να κολλήσει ελονοσία και ηπατίτιδα», είπε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής της Ελληνικής Αυγής για την Αθήνα, αναφερόμενος σε συγκεκριμένα κρούσματα της νόσου που έχουν αναφέρει εργαζόμενοι στα κέντρα υποδοχής, νοσοκομεία αλλά και στο στράτευμα. Ρατσισμός και μίσος εναντίον των Ελλήνων είναι η πολιτική του Καμίνη, του Τσίπρα, του καταστροφικού μνημονιακού τόξου. Οργάνωση, αντίσταση, απαλλαγή από τους υπαλλήλους των ξένων κέντρων εξουσίας είναι και θα είναι η απάντηση των Ελλήνων με μπροστάρηδες τους Έλληνες Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής. Μέχρι την Νίκη!

(Για την εκλεκτή του Δημάρχου Καμίνη ΜΚΟ PRAKSIS και τα προγράμματα υποδούλωσης των Ελλήνων, διαβάστε περισσότερα στο “Εμπρός”¨που κυκλοφορεί στις σελίδες 12-13)

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-epikefalhs-ths-ellhnikhs-aughs-gia-thn-athhna-hlias-kasidiarhs-kataggelle#ixzz4OAy58tD3

H Χρυσή Αυγή στο πλευρό της 3ης ηλικίας

Το πρωί της Κυριακής 23-10-2016 η Επιτροπή Γυναικών της Τ.Ο. Αθηνών πραγματοποίησε διανομή ειδών ιματισμού και τροφίμων στην Στέγη Ηλικιωμένων στην περιοχή του Κολωνού. Για μια ακόμη φορά η Τ.Ο. Αθηνών της Χρυσής Αυγής και η Επιτροπή Γυναικών αποδεικνύει με την φιλανθρωπική της δράση ότι είναι δίπλα στην τρίτη ηλικία, σε αντίθεση με την  επίσημη πολιτεία, και τις κυβερνήσεις των μνημονίων που αδιαφορούν και μειώνουν τις  συντάξεις των ηλικιωμένων  και τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική ένδεια.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/drasthriothtes-topikwn564#ixzz4OAxZ0SiT

26 Οκτωβρίου 1912: Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους

Από τις αρχές Οκτωβρίου του 1912 η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο με την παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, έχοντας ως συμμάχους τη Βουλγαρία και τη Σερβία (Α’ Βαλκανικός Πόλεμος). Θέατρο των επιχειρήσεων, η περιοχή της Μακεδονίας.

Ο ελληνικός στρατός βάδιζε από νίκη σε νίκη στη Δυτική Μακεδονία. Όμως, από την αρχή των εχθροπραξιών σοβούσε σοβαρή διαφωνία μεταξύ του αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου. Ο διάδοχος επιθυμούσε πρώτα την κατάληψη του Μοναστηρίου προς Βορρά, ενώ ο Βενιζέλος, βλέποντας την πιθανότητα να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη από το βουλγαρικό στρατό, πίεζε τον Κωνσταντίνο να κατευθυνθεί προς τη φυσική πρωτεύουσα της Μακεδονίας, μια περιοχή με στρατηγική σημασία, η απελευθέρωση της οποίας αποτελούσε διακαή πόθο του ελληνισμού. «Καθιστώ υμάς υπευθύνους διά πάσαν αναβολήν έστω και στιγμής» του τηλεγραφεί επιτακτικά.

Τελικά, ο Κωνσταντίνος πείθεται με τη μεσολάβηση του πατέρα του βασιλιά Γεωργίου Α’ και στις 25 Οκτωβρίου η εμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού φθάνει προ των πυλών της Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί η καθοριστική νίκη στη Μάχη των Γιαννιτσών (19 – 20 Οκτωβρίου), που είχε κάνει ευκολότερη την προέλαση του ελληνικού στρατού. Ο Χασάν Ταξίν Πασάς που υπερασπιζόταν τη Θεσσαλονίκη δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να ζητήσει μια έντιμη συμφωνία για την παράδοση της πόλης.

Στις 25 Οκτωβρίου οι απεσταλμένοι του ζήτησαν από τον Κωνσταντίνο να επιτραπεί στον Ταξίν να αποσυρθεί με το στρατό και τον οπλισμό του στο Καραμπουρνού και να παραμείνει εκεί μέχρι το τέλος του πολέμου. Ο Κωνσταντίνος, φυσικά, απέρριψε τον όρο του και του πρότεινε την παράδοση του στρατού του και τη μεταφορά του στη Μικρά Ασία με δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης.

Ο Οθωμανός αξιωματούχος δέχθηκε, τελικά, τους όρους του Κωνσταντίνου και στις 11 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, οι πληρεξούσιοι αξιωματικοί Ιωάννης Μεταξάς (ο κατοπινός δικτάτωρ και ο άνθρωπος του «ΟΧΙ») και Βίκτωρ Δούσμανης μεταβαίνουν στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης και υπογράφουν τα σχετικά πρωτόκολλα παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό.

Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, παραδίνονταν ως αιχμάλωτοι 25.000 τούρκοι στρατιώτες και 1.000 αξιωματικοί. Στην κατοχή του ελληνικού στρατού περιέρχονταν όλος ο βαρύς και ελαφρύς οπλισμός του σχηματισμού (70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα, 70.000 τυφέκια και πυρομαχικά). Το πρωί της 27ης Οκτωβρίου εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη δύο τάγματα ευζώνων και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο, ενώ οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις άρχισαν να λαμβάνουν θέσεις στα υψώματα γύρω από την πόλη.

Στις 11 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1912 ο Κωνσταντίνος εισήλθε με το επιτελείο του στη Θεσσαλονίκη και το μεσημέρι έγινε πανηγυρική δοξολογία στο ναό του Αγίου Μηνά. Την ίδια μέρα, κατέφθασαν έξω από τη Θεσσαλονίκη και οι Βούλγαροι, όμως για τους γείτονες ήταν ήδη αργά. Ο επικεφαλής της μεραρχίας τους στρατηγός Τεοντορόφ ζήτησε να εισέλθει στην πόλη για να στρατοπεδεύσει. Εισέπραξε την αρνητική απάντηση του Κωνσταντίνου και ύστερα από διαπραγματεύσεις, επιτράπηκε να μπουν στην πόλη για ολιγοήμερη ανάπαυση δύο τάγματα με επικεφαλής τους βούλγαρους πρίγκιπες Βόρι και Κύριλλο. Επικράτησε, όμως, σύγχυση και τελικά εισήλθε στη Θεσσαλονίκη ένα ολόκληρο βουλγαρικό σύνταγμα, γεγονός που εκνεύρισε τον Βενιζέλο. Οι Βούλγαροι δήλωναν εμφαντικά παρόντες στις εξελίξεις στη Μακεδονία. Ο σπόρος του Β’ Βαλκανικού Πολέμου είχε ριχτεί.

Στις 29 Οκτωβρίου ήταν η σειρά του βασιλιά Γεωργίου Α’ να εισέλθει στην πόλη και να επισημοποιήσει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους έλληνες κατοίκους της, με απάθεια ανάμικτη με φόβο του από το μουσουλμανικό στοιχείο, ενώ οι Εβραίοι δεν έκρυψαν την απογοήτευσή τους, καθώς προωθούσαν σχέδιο διεθνοποίησης της Θεσσαλονίκης.

Πηγή: sansimera.gr

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/26-oktwbriou-1912-h-apeleutherwsh-ths-thessalonikhs-apo-tous-tourkous1#ixzz4OAxHOUV4