Από την τουρκική εισβολή και την προδοσία της Κύπρου το 1974, αλλά ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα των Ιμίων, η άσκηση εξωτερικής πολιτικής εκ μέρους της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας περιορίζεται σε υποχωρήσεις και άρδην συνθηκολογήσεις.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις επαναλάμβαναν ότι «ενισχύεται η θέση της Ελλάδος στα Βαλκάνια και την Ευρώπη» είτε επιλέγοντας να εξαπατηθούν και να εξαπατήσουν, είτε ούσες πραγματικά κοντόφθαλμες και αφελείς. Όπως και να έχει, η ηγεσία της χώρας απεδείχθη τραγικά ανεπαρκής.
Από την διακυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου και εντεύθεν, η Ελλάδα δέχεται γενικευμένη επίθεση από τους υποτιθέμενους εταίρους της Ε.Ε. η οποία σε τίποτε δεν θυμίζει την συμμαχική και αλληλέγγυα Ευρώπη, στην οποία εντασσόμενη η Ελλάδα θα ευημερούσε όπως υπόσχονταν προωθώντας τους νόμους της και τις δεσμεύσεις τους οι εθνοσωτήρες.
Από την αποδοχή ως την πλήρη και ομόφωνη, πλην Χρυσής Αυγής, υποταγή στην υποτιθέμενη αναγκαιότητα των μνημονίων, το πολιτικό σύστημα σύρεται σε πρωτοφανή εξευτελισμό.
Όχι μόνον δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, αλλά έχει καμφθεί κάθε αντίσταση. Δεν συζητούμε για τις ανύπαρκτες αντιστάσεις της Δεξιάς, η οποία υπήρξε ανέκαθεν δουλοπρεπής απέναντι στην Δύση, αλλά και για την Αριστερά, στην οποία πίστεψαν πολλοί συμπατριώτες μας σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις και το δημοψήφισμα.
Ενώ η Αθήνα βυθίζεται στο πολιτικό βέρτιγκο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι διεθνείς εξουσιαστές εξωθεσμικοί, και μη εκλεγμένοι, επιβάλλουν σειρά αποφάσεων, οι οποίες σύντομα θα υιοθετηθούν από τους πολιτικούς υπαλλήλους τους. Από την μαζική εγκατάσταση φθηνών εργατικών χεριών ως την μαζική παρακολούθηση (Big Data) οι εξωτερικές εκφάνσεις της παγκόσμιας διακυβέρνησης, την οποίαν είχε μετ’ επιτάσεως αιτηθεί και προαναγγείλει ο Γιώργος Παπανδρέου, έχουν από πίσω τους την στήριξη μιας στιβαρής ιδεολογικής βάσης.
Την ίδια ώρα οι Ευρωπαίοι πελαγοδρομούν στα άλυτα προβλήματα της οικονομίας, -αποτελέσματα της ίδιας ιδεολογικής βάσης-, και απορρίπτουν ως εκτός χρόνου θεωρίες, την μελέτη και εφαρμογή του μοναδικού μοντέλου που έχει δοκιμαστεί και επιτύχει να αναστρέψει την οικονομική καταστροφή και να δώσει λύσεις ευημερίας και προόδου στους λαούς της Ευρώπης.
Και όμως, ο ιδεολογικός δρόμος είναι και ο απόλυτα πρακτικός.
Η αποσύνδεση από την εργασία, η αποξένωση του τεχνίτη από το προϊόν του και η μείωσή του σε εργάτη στην γραμμή παραγωγής, η μετατροπή των λαών σε μάζες καταναλωτών και η αντικατάσταση της ικανοποίησης από το αποτέλεσμα του μόχθου στην γη, στο ποιμνιοστάσιο ή το εργαστήριο, με το μοναδικά αποδεκτό κριτήριο του χρήματος, δεν υλοποιείται για να ικανοποιήσει την πλειοψηφία, τον Λαό, αλλά μια μειοψηφία, την ελίτ του χρήματος. Χρησιμοποιώντας ως μέτρο το χρήμα, το στοχευόμενο αποτέλεσμα είναι το μέγιστο κέρδος με το μικρότερο κόστος, και αυτό δεν μπορεί να είναι εις όφελος του παραγωγού.
Στις κοινωνίες της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης που επιβάλλουν οι ελίτ, το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να κατασκευάσει πλούτο ή να καταστρέψει εθνικές οικονομίες και ανθρώπινες ζωές.
Αυτό ακριβώς το εμφανιζόμενο ως δήθεν αναπόφευκτο, αποτελεί και την καλύτερη επιβεβαίωση της εγγενούς αδυναμίας και της σαθρότητας του Συστήματος. Αποδεικνύει την σχετικότητα της αξίας του πλούτου και καταρρίπτει την γητειά της κίβδηλης παντοδυναμίας του.
Η σημερινή «οικονομική κρίση» είναι σφάλμα του μοντέλου και όχι αποκύημα των συνεπειών του. Πίσω από τα φαινόμενα βρίσκεται η βαθιά ιδεολογική, τοτεμική επιδίωξη του θανάτου, εκ μέρους των ελίτ. Αυτός είναι ο τρόπος και το περιεχόμενο της σκέψης τους, και της εφαρμοζόμενης τώρα «στρατηγικής του χάους». Σπρώχνοντας ανθρώπους και έθνη στον οικονομικό αποκλεισμό, μετατρέποντας το χειροπιαστό της παραγωγής σε άυλο, δηλαδή ανύπαρκτο πλούτο (χρηματιστήρια, funds, απρόσωποι διεθνείς οργανισμοί) δημιουργούν κοινωνίες ασθενών. Αυτοί, αποκλεισμένοι από την παραγωγή και τα κέντρα αποφάσεων και αποκομμένοι από το αντικείμενο του μόχθου τους, θα έχουν ανάγκη από άυλες υπηρεσίες, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και εν γένει εκπαιδευτές των συνειδήσεών τους. Ιδού η εξουδετέρωση του Ανθρώπου.
Στον αντίποδα, την μόνη εναλλακτική και αποδεδειγμένα βιώσιμη λύση έχουν οι Εθνικιστές.
Για τους Εθνικιστές ο θάνατος είναι ένα μέσο προς την ζωή. Γι’ αυτό προκρίνουν τον αγώνα και την αυτοθυσία, για την Ελευθερία της Πατρίδας, τους Βωμούς των θεών και τους Τάφους των Προγόνων. Σκοπός των Εθνικιστών δεν είναι η παθητική και υποκριτική «φιλανθρωπία», η ιδρυματοποίηση, η κατασκευή πελατειακών «υποχρεώσεων». Στην βάση της ιδεολογίας μας βρίσκεται η αντίληψη του Έθνους και της Φυλής. Όπως δεν κρατά ζυγαριά και δεν αναζητά κανείς ανταλλάγματα από την οικογένειά του, κατά τον ίδιο τρόπο δεν απαιτεί από το Έθνος του άλλο από αυτό που μπορεί να δώσει. Αυτό μπορεί να το συλλάβει και να το υλοποιήσει μόνο μια εθνική διακυβέρνηση, στην περίπτωση της Ελλάδος, με πυρήνα και επικεφαλής των εθνικών δυνάμεων, την Χρυσή Αυγή.
Για εμάς τους Εθνικιστές πράξεις τιμής προς τους Προγόνους και τους Ήρωες, όπως αυτή που λαμβάνει σήμερα χώραν για την μαύρη επέτειο των Ιμίων, αποτελούν απαραίτητο συστατικό της δύναμης του Λαού μας.
Η κοινωνία των ομοιόμορφων καταναλωτών αδιαφορεί για τους στρατιώτες μας που περιπολούν στον Έβρο, για τους αεροπόρους μας, οι οποίοι υπερασπίζονται τον εθνικό εναέριο χώρο στο Αιγαίο, απαξιώνει την αυτοθυσία των πυροσβεστών μας, οι οποίοι σώζουν ζωή και περιουσία, υποτιμά τον
ιδρώτα των αγροτών μας, με τον οποίον ποτίζουν την γη μας και θρέφουν τις γενιές των Ελλήνων. Όταν όμως παύει η τιμή στους Ήρωες, παύει και η τιμή στην Πατρίδα
Εμείς οι Εθνικιστές είμαστε εδώ για να εκτιμούμε, να υπενθυμίζουμε, να αγωνιζόμαστε και να τιμούμε.
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ – ΠΑΠΠΑ
